Δώδεκα χορευτές επιχειρούν να ανακαλέσουν εικόνες ειδυλλιακές ενός τόπου ευτυχίας και αθωότητας που πια δεν υπάρχει.

Ο Galván δεν ηθικολογεί, υπερβαίνει την οδύνη και τον πόνο, χωρίς ωστόσο να τα ξεπερνά ποτέ, για να μπορέσει να χορέψει το αληθινό.

Πριν από σαράντα χρόνια, όταν η Πίνα Μπάους έφτιαξε την ομάδα της, η γερμανική εφημερίδα «Φρανκφούρτερ Ρουντσάου» τη θεωρούσε «σχιζοειδή προσωπικότητα» και στη Νέα Υόρκη ο κριτικός Κλάιβ Μπαρνς ωρυόταν κι έλεγε: «Απάτη, απάτη, απάτη, όλα ψεύτικα». Εδώ και πολλά χρόνια, όμως, οι παραστάσεις της είναι κατάμεστες από κόσμο.

Για τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών είναι «σημαντικό να προβάλουμε τον σύγχρονο χορό καλλιτεχνών με αναπηρία, όχι ως αποτέλεσμα κάποιας “θεραπευτικής” διαδικασίας, αλλά ως ίσο και εφάμιλλο καλλιτεχνικά με όλες τις παραγωγές μας».

Όταν η εκτέλεση ενός χορού θεωρείται παραβατική ως προς το φύλο μας ή ακόμη και διαφυλική, μπορούμε να επιχειρηματολογήσουμε περί έμφυλης χοροφοβίας..

Με αφορμή ένα σχετικά πρόσφατο δημοσίευμα-ερωτηματολόγιο στο dancetheater.gr [Είναι δυνατόν ένας Χορευτής να μην είναι Φασίστας;] μοιράζομαι μια σειρά σκέψεων που δεν θα ήθελα να διαβαστούν ως απάντηση στα «εύλογα» ερωτήματα των ιστορικών που συνέθεσαν το άρθρο, τους οποίους και ευχαριστώ, αλλά ως μια δική μου, αποκλίνουσα κατά το δυνατόν, διαδρομή στα χορευτικά πράγματα.