Από τα χρόνια που «χαλούσε την αισθητική ισορροπία» στην τελευταία της μεγάλη performance — Η ιστορία της Κόπλαντ και όσα έφερε για τις νεότερες μαύρες μπαλαρίνες.

Μετά από περισσότερα από είκοσι χρόνια στην κορυφή του κλασικού χορού, η Μίστι Κόπλαντ ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από τη σκηνή, αφήνοντας πίσω της μια παρακαταθήκη που άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το μπαλέτο — όχι μόνο ως τέχνη, αλλά και ως κοινωνικό πεδίο.

Από το κέντρο νεότητας στο American Ballet Theatre

Η Κόπλαντ μεγάλωσε σε μια οικογένεια με περιορισμένα μέσα στην Καλιφόρνια και ξεκίνησε μαθήματα χορού σε ηλικία 13 ετών — εξαιρετικά αργά για τα δεδομένα του κλασικού μπαλέτου. Μέσα σε λίγα χρόνια, η φυσική της χάρη, η δύναμη και η εκφραστικότητά της την οδήγησαν στο American Ballet Theatre (ABT), ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα του κόσμου.

Το 2015 έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα που απέκτησε τον τίτλο της principal dancer στην ιστορία του ABT, γράφοντας μια σελίδα που έλειπε επί δεκαετίες από τα λευκά κιγκλιδώματα της κλασικής σκηνής.

«Χάλαγε την αισθητική ισορροπία»

Τα πρώτα της χρόνια δεν ήταν εύκολα. Δάσκαλοι και κριτικοί τη θεωρούσαν «ξένη» προς την παραδοσιακή εικόνα της μπαλαρίνας — το σώμα της, το χρώμα του δέρματός της, ακόμη και οι καμπύλες της θεωρήθηκαν κάποτε «απειλή» για την ομοιομορφία του corps de ballet.
Η ίδια, ωστόσο, μετέτρεψε αυτή την απόρριψη σε καλλιτεχνική δύναμη. «Δεν είμαι εδώ για να χωρέσω σε ένα καλούπι που δεν φτιάχτηκε για μένα», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.

Η επιμονή της την οδήγησε σε ρόλους όπως η Οντέτ/Οντίλ στη Λίμνη των Κύκνων και η Φωτιά στο Firebird, όπου η παρουσία της δεν ήταν απλώς τεχνικά άψογη — ήταν συμβολική, μια μορφή αντίστασης με pointe shoes.

Μια νέα εικόνα για το μπαλέτο

Η Κόπλαντ δεν έγινε απλώς σπουδαία χορεύτρια· έγινε σύμβολο εκπροσώπησης. Με τη στήριξη της Under Armour, τις τηλεοπτικές της εμφανίσεις και το αυτοβιογραφικό βιβλίο Life in Motion, έφερε το μπαλέτο πιο κοντά σε κοινά που δεν το είχαν ποτέ θεωρήσει «χώρο δικό τους».
Οι νεότερες μαύρες και έγχρωμες χορεύτριες μιλούν για εκείνη ως για ένα φως που άνοιξε τον δρόμο σε μια νέα, πιο πολυφωνική εποχή για την τέχνη του χορού.

Η Μίστι Κόπλαντ ως εικόνα: από τη σκηνή στα εξώφυλλα

Η δύναμη της Κόπλαντ ξεπέρασε τη σκηνή. Ήταν η πρώτη μπαλαρίνα που εμφανίστηκε στην καμπάνια της Under Armour, σπάζοντας τα όρια μεταξύ αθλητισμού και τέχνης με το εμβληματικό σποτ I Will What I Want. Έγινε εξώφυλλο στο Time (ως μία από τις 100 πιο επιδραστικές προσωπικότητες στον κόσμο), στη Vogue, στο Essence και σε πλήθος διεθνών εντύπων που τη μετέτρεψαν σε σύμβολο ενδυνάμωσης και στυλ.

Η συνεργασία της με τον Prince στο μουσικό βίντεο του Crimson and Clover αποκάλυψε μια άλλη πτυχή της καλλιτεχνικής της υπόστασης: εκείνη που δεν περιορίζεται από είδη, αλλά τα διαπερνά με χάρη και φλόγα.

Η αισθητική της —αυτοπεποίθηση, θηλυκότητα, μυϊκή δύναμη και εκφραστικότητα— συνέβαλε στη διαμόρφωση μιας νέας εικόνας για το σώμα στο μπαλέτο και στη μόδα. Μια εικόνα που δεν χωρά πια σε στερεότυπα.

Ο αποχαιρετισμός

Η τελευταία της εμφάνιση στη Νέα Υόρκη είχε συγκίνηση και μεγαλοπρέπεια. Όπως πάντα, η Κόπλαντ δεν στηρίχθηκε σε εντυπωσιασμούς, αλλά στην ανθρώπινη δύναμη της κίνησης. Η υπόκλισή της ήταν ήρεμη, σχεδόν διακριτική — όπως και η επανάσταση που έφερε.

«Η σκηνή θα μου λείψει, αλλά ξέρω ότι ο ρόλος μου πια είναι να ανοίγω δρόμους για άλλες», είπε μετά το τέλος της παράστασης.

Ένα νέο κεφάλαιο

Η Κόπλαντ έχει ήδη ανακοινώσει ότι θα συνεχίσει το έργο της μέσω του οργανισμού The Misty Copeland Foundation, που προωθεί την πρόσβαση παιδιών από διαφορετικά κοινωνικά υπόβαθρα στον χορό και στις τέχνες.

Η αποχώρησή της δεν είναι τέλος, αλλά συνέχεια — ενός κινήματος που ξεκίνησε από τα σανίδια της σκηνής και απλώνεται πια στην κοινωνία.
Η Μίστι Κόπλαντ δεν υπήρξε απλώς η πρώτη μαύρη πρίμα μπαλαρίνα του ABT· υπήρξε η απόδειξη ότι η ομορφιά του χορού μεγαλώνει όταν η σκηνή χωρά όλους.