|
Tί είναι το R.I.C.E.? Το R.I.C.E. είναι ένα "γελοία αρχή". Ο Camu κάποτε είπε ότι "όλα τα μεγάλα κατορθώματα έχουν γελοίες απαρχές". Δεν ξέρουμε ακόμα πως θα εξελιχτεί, αν θα είναι μεγάλο, τι σχήμα θα πάρει, το μόνο που ξέρουμε είναι ότι είναι ένα πραγματικό υβρίδιο: ένα φεστιβάλ, ένα προσωρινό ινστιτούτο, μια συλλογή, ένα εργαστήριο, ένα νησί που διαμορφώνεται σε ανοιχτό στούντιο ή ένας καταλύτης για συζήτηση, μια αφορμή για ευδιάκριτα διαφορετικές πράξεις από την επικρατούσα κουλτούρα του ορθολογισμού. Η Βιτόρια Κωτσάλου και εγώ συναντηθήκαμε στο Kinitiras lab όπου δίδαξα και αποφασίσαμε ότι οι καλλιτεχνική μας πρακτική χρειάζεται ένα διαφορετικό δοχείο, και ότι ένα φεστιβάλ ή ένα θέατρο δεν ήταν πλέον σε θέση να παρέχουν ένα αντίστοιχο ερέθισμα. Στην πραγματικότητα, συμφωνώ με τον πρώην μέντορα μου και χορογράφο Γουίμιαλ Φόρσαιθ ο οποίος ανέφερε ότι "η σκηνή είναι ένα απαρχαιωμένο νοητικό μοντέλο". Η χορογραφία έχει εξελιχτεί σε έναν τρόπο να βλέπουμε τον κόσμο διαφορετικά, και ο χορός εξελίσσεται σε ένα τρόπο μέσα από το οποίο έχουμε πρόσβαση στον κόσμο, και αποχωρεί από την παραδοσιακή χορογραφία που βασίζεται στην διεκπεραίωση μίας νοητικής και σωματικής φόρμας και οργάνωσης. Το R.I.C.E. είναι αφιερωμένο στην χορογραφία των ανθρώπων. Είναι ανοιχτό, πολύ ανοιχτό, και εστιάζει στην προσέγγιση--να βγούμε από τις καθημερινές μας κοινωνικές συνήθειες και να αναβιώσουμε την κοινωνία σαν σκεπτόμενα σώματα σε συνδιαλλαγή. Ποιόν αφορά το R.I.C.E.? Θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι το R.I.C.E. λειτουργεί ως μια ανοιχτή πρόταση. Αν θέλεις να είσαι μέρος του R.I.C.E. θα είσαι μέρος, αρκεί να έρθεις. Φυσικά υπάρχουν και προβλήματα υποδομής, καθώς δεν είναι δυνατή η φιλοξενία και η παροχή γευμάτων για όλους (έχουμε κάποιες θέσεις ανοιχτές για ένα μικρό αριθμό ατόμων). Αλλά θεωρητικά θα θέλαμε να καλέσουμε όποιον ενδιαφέρεται στο να συμμετέχει να ερευνήσει, να εμπλεχτεί. Το R.I.C.E. αρχικά καλεί ανθρώπους που έχουν σχέση με το χορό αλλά στοχεύει να εξελιχτεί σε ένα σύστημα συζήτησης ανταλλαγής και δράσης ανάμεσα σε όλες τις πτυχές τις κοινωνίας. Θα ήθελα να ενθαρρύνω όλους όσους έχουν ενδιαφέρον στις σύγχρονες πρακτικές τις χορογραφίας να βρουν τον τρόπο να έρθουν στην Ύδρα. Για περισσότερες πληροφορίες αναφερθείτε στο site www.riceonhydra.org Περιγράψτε κάποιες από τις δράσεις που θα γίνουν κατά τη διάρκεια του R.I.C.E. Όποιος έχει επιβεβαιώσει την παρουσία του έχει μια διαφορετική πρακτική και αυτή θα αντικατοπτριστεί στο R.I.C.E. Οι συμμετέχοντες θα ακολουθήσουν τα δικά τους σχέδια/project, που είτε έχουν προετοιμάσει ή θα εξελιχθούν εκεί. Θα υπάρξουν διαλέξεις, άτυπες ομάδες προβληματισμού, παραστάσεις, αόρατες κοινωνική χορογραφίες, εργαστήρια, κ.λ.π. Πώς ελπίζετε να εξελιχθεί το R.I.C.E.? Είναι πολύ νωρίς για να πούμε, θα γνωρίζουμε περισσότερα μόλις έχουμε την εμπειρία για αυτή την εκδοχή του R.I.C.E. Ωστόσο πιστεύω πως η οργάνωση ανταλλαγής και δημιουργίας χωρίς την ανταλλαγή χρημάτων (με βάση τη φιλοξενία) καθώς και η εφαρμογή της χορογραφίας και του χορού σε ένα μεγαλύτερο κοινωνικό διάλογο είναι βασικά συστατικά στοιχεία για το μέλλον του R.I.C.E. Ποια η χρησιμότητα και ο σκοπός της τέχνης σε μία χώρα που αγωνίζεται για την επιβίωση της? Για να απαντήσω αυτό το ερώτημα θα πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε για ποιά "τέχνη" μιλάμε. Η λέξη τέχνη σημαίνει τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα και το τι αντιπροσωπεύει πάντα εξαρτάται από το πλαίσιο που επιλέγουμε για να τη χρησιμοποιήσουμε. Θα ήθελα να φανταστώ την προσωρινή αναστολή της λέξης τέχνη για δέκα χρόνια. Αυτό θα ξεκινούσε με μια συζήτηση για το τι-εμείς οι καλλιτέχνες του χορού που κυλιόμαστε στο πάτωμα, πηδάμε στον αέρα, στεκόμαστε σε γωνιές, περιστρεφόμαστε γύρω από άξονες- κάνουμε πραγματικά πέρα από κάποια αιτιολογική αρχή που ονομάζεται τέχνη και που υπόκειται στην ίδια αυτοτροφοδοτούμενη τάση της μόδας και στη δίψα για εφεύρεση. Θα πρέπει να εστιάσουμε στο ότι ο σκοπός των πράξεων μας -που κοινώς περιγράφουμε ως τέχνη- συμβάλουν στην προσωπική αλλά και κοινωνική μας κατάσταση και να παρατηρήσουμε πώς αυτά συνιστούν, προωθούν, καταστρέφουν, αποδομούν. Από την πλευρά μου πιστεύω στον "χορό", που επιτρέπει την ομιλία και την αναστάτωση εντός της 'καλλιεργημένης σάρκας", είτε είναι διαμαρτυρία, ανάλυση ή έκφραση. Ο χορός γεννιέται πάντα μέσα από τις δικές μας καταστάσεις, καθώς όλοι μας είχαμε εκπαίδευση κάποιου είδους, και κατά συνέπεια εμπλέκεται (εκουσίως ή όχι) το κοινωνικό-πολιτικό σύστημα που μας έχει διαμορφώσει. Ως εκ τούτου ο χορός έχει να κάνει με το τί θα επιλέξω να κάνω εντός της "καλλιεργημένης σάρκας". Τι επιλογή θα κάνω εντός του σκεπτόμενου σώματός μου, πώς θα καταφέρω να μην μιλήσω απλά για κάτι μέσα από το χορό μου (καθώς πιθανόν αυτό το κάτι να συζητηθεί από την ίδια προσέγγιση μέσα από την οποία δημιουργήθηκε το πρόβλημα). Πώς μπορώ να κινηθώ, να κινήσω άλλους (και εδώ εισέρχεται ο ρόλος της χορογραφίας) ουσιαστικά και ηθικά στον κόσμο που έχουμε χτίσει. Πιστεύω πως το πρόβλημα ξεπερνάει την Ελλάδα, και ότι πρόκειται για μια κρίση του Δυτικού κόσμου, το οποίο σημαίνει μία παγκόσμια κρίση. Η κοινωνική συνθήκη στην οποία οι περισσότεροι από μάς έχουμε επενδύσει--επίπεδη οθόνη τηλεόρασης και cappuccino παντού--ξαφνικά μοιάζει να είναι μία απάτη και αυτό το σύστημα καταρρέει. Η Ελλάδα είναι ένα σύμπτωμα ενός πολύ μεγαλύτερου πολιτισμού που παραλογίζεται, και για μένα σε αυτό το στάδιο δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο (μέσα στα όρια της επιδεξιότητάς μου) από το να επαναδιαπραγματεύομαι, επαναπαρατηρώ και να αναβιώνω πιθανόν νέους και πιο ουσιαστικούς τρόπους επικοινωνίας, ανταλλαγής και παραγωγής. Και από πού αλλού να ξεκινήσω από το να ησυχάζω τον αντίλογο, να ακούσω και να αρχίσω να κινούμαι..και πάλι. Πιστεύεις ότι η εποχή που διανύουμε είναι εποχή παγκόσμιων αλλαγών? Πως επηρεάζεσαι σαν καλλιτέχνης? Βέβαια είμαστε σε μία εποχή παγκόσμιων αλλαγών, και αυτό αντικατοπτρίζεται σε όλες τις πτυχές της δουλειάς μου. Είμαστε βαθιά βυθισμένοι σε αυτή την ευρύτερη διαδικασία της αλλαγής. Αυτό ξεκινά από τις αλλαγές στην ταυτότητα, την κατανόηση του εθνικισμού και του καπιταλισμού, σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο, σε συνδυασμό με την ανάγκη να επινοήσουμε νέους τρόπους κατανάλωσης και παραγωγής. Τα προβλήματα είναι τεράστια και φαντάζουν άλυτα για ένα λογικό νου, αλλά αν έβρισκα τον εαυτό μου μέσα σε ένα αυτοκίνητο που κινείται με 150km/h προς ένα τσιμεντένιο τοίχο, θα επιχειρούσα να κάνω κάτι, όσο ανέλπιστο και να φαινόταν αυτό σε μία τέτοια συνθήκη. Το να μην κάνουμε τίποτα θα έχει σίγουρα ένα θανατηφόρο αποτέλεσμα, το να κάνουμε κάτι διαφορετικό ίσως και να έχει και ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Ο ρόλος μου ως καλλιτέχνης, ή επιπλέον, ως ενός σύγχρονου χορογράφου είναι να εμβυθιστώ στην αισθητή πραγματικότητα με όλες τις δυνατότητες (συνειδητές η μη) και ως απάντηση να επαναπροσδιορίσω τους τρόπους με τους οποίους πράττω-να ρυθμίζω σχέσεις ή να παρέχω τις προϋποθέσεις για να διαμορφωθούν σχέσεις. Οι συνέπειες τέτοιων ενεργειών αγκαλιάζουν τον "πραγματικό κόσμο" (ακόμη και αν προσωρινά που περιέχονται σε μία σκηνή). Πιστεύεις ότι η αισθητική και η ποιότητα είναι προσβάσιμες από όλους στην ζωή και στην τέχνη? Κατά πόσο αυτές οι δύο έννοιες καθορίζονται και επηρεάζονται από τον πλούτο? (τα χρήματα) Είμαι υπέρμαχος του Beuys στην έννοια του "Κοινωνικό γλυπτό"- ότι όλοι μας, ανεξαρτήτως επαγγέλματος ή υποβάθρου, καλούμαστε δημιουργικά για να διαμορφώσουμε μια κοινωνία για εμάς και τους απόγονους μας για να ζήσουμε μία ουσιαστική ζωή. Πιστεύω ότι η τέχνη, της οποίας η επιτυχία και η πρόσβαση ορίζεται από τα χρήματα, είναι κατά κύριο λόγο προπαγάνδα για το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, επομένως, όχι πολύ ενδιαφέρουσα. Η "Υψηλή κουλτούρα" του πολιτισμού πάντα εξαρτάται από την αποδοχή της ως το "status quo" της εξουσίας και της επίτευξης, από τους "μη αναγνωρισμένους" στο πλαίσιο της. Όλοι χορογραφούμε, όλοι χορεύουμε, όλοι ονειρευόμαστε, όλοι θα πεθάνουμε, όλοι επηρεάζουμε, όλοι συμβάλλουμε. Στα σύγχρονα θεάματα (παραστάσεις ) παρατηρούμε να αναμιγνύονται όλο και περισσότερο οι τέχνες μεταξύ τους . είναι ζητούμενο για σένα? Για την εξέλιξη των θεαμάτων? Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αυτό. Κάποιες φορές εστιάζω στο νοητό σώμα και την κίνηση του και μερικές φορές χρειάζεται ένα ολόκληρο νησί για να βυθιστώ δημιουργικά. Πιστεύω πως θα ήταν χρήσιμο να αφήσουμε τις διακρίσεις και να επικεντρωθούμε στη σχετικότητα- τι χρειάζεται και πότε, πού και γιατί και πώς. Κάποιες φορές χρειάζομαι ένα σφυρί, άλλες ένα καρφί, κάποιες χρειάζομαι και τα δύο... Τι θα ήθελες για την συνέχεια ? Ποιος ο σκοπός σου ? Πάντα προσπαθούσα να κατανοήσω τον εαυτό μου και τον κόσμο λίγο παραπάνω από όσο η εμπειρία μου και η καταγωγή μου, μου ορίζει. Βρήκα ότι η ορθολογική σκέψη, ή απόλυτη επιστήμη περιόριζαν αυτή την εξέλιξη. Χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις μου σε συνδυασμό με τις ορθολογικές μου ικανότητες μπορώ να εμβαθύνω σε μία πλουσιότερη αίσθηση της πραγματικότητας, κατανοώντας σε κάποιο βαθμό τα λάθη της συλλογικής δράσης, και να εφεύρω στρατηγικές για την κατασκευή/πρόσβαση σε άλλες πραγματικότητες. Πρόσφατα πίστεψα ότι ο χορός και η χορογραφία είναι απαραίτητα για την καλλιέργεια της ηθικής μέσω της ρυθμιζόμενης/υποκειμενικής αίσθησης των ανθρώπινων σχέσεων--των εμβρυικών προ-συνθηκών της πολιτικής. Σκοπός μου είναι να φέρω τον χορό και την χορογραφία (και τη γνώση που εμπεριέχουν) στο τραπέζι των ανθρώπινων σχέσεων-αποχωρόντας από ρόλο μας ως διασκεδαστές, ή των επακολουθώμενον σκέψεων της κοινωνίας, και πραγματικά δεσμευμένοι στην εξελισσόμενη ιστορία της ζωής.
2013-08-20 |
