Displaying items by tag: de

Το 9^ο Φεστιβάλ ΤangoGreece παρουσιάζει το χορευτικό υπερθέαμα «Los maestros de Tango II»

Το χορευτικό υπερθέαμα «Los Maestros de Tango II» που πέρσι μάγεψε το αθηναϊκό κοινό επανέρχεται για δυο μόνο παραστάσεις στον Πολυχώρο Star Salsa στις 11 και 12 Μαΐου 2012. Την παράσταση απαρτίζουν τα οχτώ διεθνούς φήμης ζευγάρια Αργεντίνων χορευτών (Maestros) Julio Balmaceda/Agustina Berenstein, Daniel Nacucchio/Cristina Sosa, Ruben/Sabrina Veliz, Mariano Otero/Alejandra Heredia, Gabriel Marino/Elli Karadimou, Fabian Ballejos/Gina Nikolitsa, Rojer Salazar/Cristina Sarioglou και Rodrigo Palacios/Agustina Berenstein.

Κάθε χρόνο, περιοδεύουν σε Ευρώπη, Αμερική και Άπω Ανατολή.  Το περιοδικό Tangauta τους έχει ονομάσει «Γκολοντρίνας» - τα «Χελιδόνια» από το Μπουένος Άιρες. Οι «Los Maestros de Tango» επιδεικύουν την τέχνη τους σε ενα εξαιρετικά απαιτητικό κοινό – το κοινό των 200 φεστιβάλ τάνγκο που γίνονται αυτή την στιγμή σε όλο τον κόσμο. Την  φήμη τους την κερδίζουν τόσο απο τους αφοσιωμένους λάτρεις  όσο και  από τους απλούς θεατές  γιατί κατορθώνουν να μεταδώσουν την μαγεία και το πάθος του αργεντίνικου τάνγκο.

H υπόθεση της παράστασης μας μεταφέρει σε μία παροδοσιακή βραδιά χορού (μιλόνγκα), στο Μπουένος Άιρες, όπου οι θεατές και οι χορευτές συνυπάρχουν σε ένα διαδραστικό δρώμενο με πολύ τάνγκο!

11 και 12 Μαΐου 2012 / Έναρξη 23:00

Είσοδος 16 / 20  ευρώ.

Πολυχώρος Star Salsa, Κύπρου 16 & Ύδρας, Μοσχάτο (δίπλα στο  σταθμός Καλλιθεάς).

Περισσότερες πληροφορίες στο  www.tangoingreece.com.

2012-04-29

Του Γιώργου Bουδικλάρη

«Παρόλο που στους τελευταίους πολέμους αντιμετωπίσαμε τους Γερμανούς, οι παραδοσιακοί μας εχθροί είναι οι Αγγλοι», μου έλεγε πάντα η Γαλλίδα φίλη Μαρί Νοέλ. «Και συνήθως χάναμε τους πολέμους εναντίον τους». Είχε δίκιο: αυτό συνέβη και στο 66ο Φεστιβάλ της Αβινιόν. Η βρετανική εισβολή θριάμβευσε.

Την τιμή της Γαλλίας έσωσε ο χορός. Ο Ζερόμ Μπελ, από τους πλέον ρηξικέλευθους εν ενεργεία χορογράφους, σόκαρε, εξέπληξε και συγκίνησε συνεργαζόμενος με την ομάδα Hora, που αποτελείται από ηθοποιούς με νοητική στέρηση, στην πλειοψηφία τους με σύνδρομο Down. Το Disabled Theatre του δεν είχε καλή υποδοχή από την κριτική: πολλοί μίλησαν για freak show, για σκληρότητα του χορογράφου, εκμετάλλευση των παιδιών από μέρους του και πολλά άλλα. Δεν θα συμφωνήσω: ο Μπελ, πιστός στις αρχές του, παραχωρεί τη σκηνή στα άτομα της ομάδας και τους αφήνει να εκθέσουν τη δική τους αλήθεια. Και το αποτέλεσμα συγκλονίζει.

Ο Γιόζεφ Νατζ, γνωστός και στο ελληνικό κοινό, έχει δείξει επανειλημμένα πόσο καλά λειτουργεί στη φόρμα του ντουέτου, είτε με άλλους χορευτές, είτε με εικαστικούς ή μουσικούς. Αυτή τη φορά, συνοδευόμενος από την αιθέρια Αν Σοφί Λανσελίν και εμπνεόμενος από τις γκραβούρες του Ντίρερ και την ποίηση του Τσέλαν, μας χάρισε το Ατεμ, ένα κομψοτέχνημα γοτθικού τρόμου που στοιχειώνει τη μνήμη του θεατή για καιρό.

Η μεγάλη στιγμή του Φεστιβάλ ήρθε και πάλι από τον χορό: Οι Πορτογάλοι Ρομέο Ρούνα και Μιγκέλ Μορέιρα, μέλη της κολεκτίβας Les Ballets C de la B, δημιούργησαν το σόλο The Old King. Οσοι θυμούνται τον Ρομέο και τη μοναδική, στα όρια της εξάρθρωσης κινησεολογία του από τις παραστάσεις του Αλέν Πλατέλ, ίσως μπορούν να φανταστούν πώς κατόρθωσε να συμπεριλάβει στη μία ώρα και πέντε λεπτά μιας απάνθρωπα απαιτητικής ερμηνείας, την ίδια την αγωνία της ύπαρξης. Ο χορός εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες ταχύτερα από το θέατρο. Το γιατί, είναι θέμα άλλου άρθρου.

Ο Ρομέο Καστελούτσι, στη νέα του δουλειά The Four Seasons Restaurant, υπήρξε αποπροσανατολιστικός. Παρόλο που πολλά από τα γνωστά στοιχεία της θεματικής του είναι παρόντα, μόνο προς το τέλος αναγνωρίσαμε πως είναι δικό του έργο. Ισως μια δεύτερη θέαση θα βοηθούσε.

Η γαλλική ήττα της φετινής Αβινιόν συνίσταται κυρίως στην αδυναμία των σημερινών, αλλά και των νεώτερων συντελεστών του θεάτρου της να δείξουν κάτι καινούργιο. Ο πολυδιαφημιζόμενος Κριστόφ Ονορέ δεν έπεισε ούτε ως σκηνοθέτης ούτε ως συγγραφέας. Πάντως, για το Nouveau Roman του, θα του αναγνωρίσω τουλάχιστον το θάρρος (θράσος;) να κάνει μια παράσταση τρεισήμισι ωρών για ένα λογοτεχνικό κίνημα, παρουσιάζοντας μάλιστα επί σκηνής ως ρόλους τους συγγραφείς του: τον Κλοντ Σιμόν, τη Μαργκερίτ Ντυράς, τον Αλέν και την Κατρίν Ρομπ Γκριγιέ, τη Ναταλί Σαρότ - παιγμένη μάλιστα από τη σέξι σταρ Λουντιβίν Σανιέ. Δεν νομίζω πάντως πως το εν λόγω πόνημα θα μνημονεύεται στο μέλλον ως κάτι πέραν του αξιοπερίεργου. Οσο για τις δουλειές νεώτερων Γάλλων δημιουργών, το ναυάγιο υπήρξε αύτανδρο.

Επικεφαλής της, ο φετινός συνεργαζόμενος καλλιτέχνης Σάιμον ΜακΜπέρνι. Τουλάχιστον η ομάδα του φέρει γαλλικό όνομα: Complicite, δηλαδή Συνενοχή. Επέλεξε να παρουσιάσει στην Αυλή της Τιμής του Παλατιού των Παπών την τελευταία τους παραγωγή, τη θεατρική διασκευή του μυθικού βιβλίου του Μπουλγκάκοφ «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα». Δύσκολο εγχείρημα, που τελικά κερδήθηκε στα σημεία. Τα ευφάνταστα ευρήματα κι ο δαιμονικός ρυθμός που δεν χαλάρωσε στιγμή στην τρίωρη διάρκεια της παράστασης, φώτισαν κάποιες πτυχές του αριστουργηματικού μυθιστορήματος.

Προσωπική μου αδυναμία, η μυθική ομάδα των Forced Entertainment. Ο σκηνοθέτης Τιμ Ετσελς και οι ίδιοι έξι ηθοποιοί που επέλεξαν να εγκατασταθούν στο Σέφιλντ πριν από 28 χρόνια και εξέλιξαν ώς την τελειότητα αυτό που σήμερα αποκαλούμε devised theatre, μας παρουσίασαν τα The Coming Storm και Tomorrow’s Parties. Σκέτη μαγεία: η φυσικότητα, το αβίαστο χιούμορ, η ταχύτητα των μεταξύ τους αλληλεπιδράσεων και η καθαρή ποίηση που προκύπτει ως αποτέλεσμα, καταδεικνύουν όλη την ομορφιά, αλλά και τη δυσκολία ενός είδους στο οποίο σήμερα καταφεύγει κάθε νεόκοπη ομάδα έπειτα από παρακολούθηση ολιγοήμερων σεμιναρίων, θεωρώντας το ευκολότερο των άλλων. Αλίμονο...

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στην Ιστορία αγάπης, προϊόν συνεργασίας ενός Σουηδού σκηνοθέτη με δύο φινλανδικές θεατρικές ομάδες. Οχι γιατί μου άρεσε: μετά βίας άντεξα τις δύο από τις τρεις ώρες ενός θεάματος κουραστικού και αποτρόπαιου, εμπνευσμένου από την ιστορία του Αυστριακού αιμομίκτη και βιαστή Φριτζλ, που απέκτησε επτά παιδιά με την επί 24 χρόνια έγκλειστη κόρη του. Απλώς αναρωτήθηκα ξανά τι δεν πάει καλά και προκύπτουν αυτά τα περιστατικά διαστροφής και ανήκουστης βίας σε αυτές τις ευνομούμενες, ακμάζουσες οικονομικά, εξελιγμένες, πειθαρχημένες κοινωνίες. Πόσο δίκιο είχε ο Γκόγια: Ο ύπνος της Λογικής γεννάει τέρατα...

Πηγή: kathimerini.gr

2012-08-11

Δυόμισι χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας, η βελγίδα χορεύτρια και χορογράφος, Αν Τερέζα ντε Κεερσμάκερ, από τις πλέον διακεκριμένες δημιουργούς του σύγχρονου χορού, και οι  Rosas, σταθερός συνοδοιπόρος της χορογράφου, απ’ την ίδρυση της ομάδας το 1983, ήρθαν και πάλι, αυτή τη φορά στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.

Όπως και το 2009, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Αθηνών, η Κεερσμάκερ ήρθε με δύο παραγωγές: το “Fase” του 1982, έργο – σταθμό στην καριέρα της, χάρις στο οποίο απέκτησε διεθνή φήμη δύο μόλις χρόνια μετά το πρώτο της έργο (το Fase παρουσιάστηκε στη Στέγη στις 28 &29/2) και το “En attendant”, το οποίο έκανε πρεμιέρα το 2010, στο φεστιβάλ της Αβινιόν, στην αυλή του μοναστηριού Cloître de Célestins, λίγο πριν τη δύση του ηλίου. Στη Στέγη παρουσιάστηκε στις 2, 3, και 4/3/ 2012.

Αναμένοντας (En attendant) είμαι καταδικασμένος να υπομένω οδυνηρά βάσανα/ Ζω μαραζώνοντας: αυτή είναι η μοίρα μου…

Είναι οι πρώτοι στίχοι της μπαλάντας “En attendant m’ estuet”  του Philippus da Caserta, βασικού εκπροσώπου της ars subtilior, μιας μουσικής φόρμας του ύστερου Μεσαίωνα, που ξεκίνησε από την Αβινιόν της νότιας Γαλλίας, πέρασε στη γειτονική Ισπανία κι έφτασε μέχρι και την Κύπρο. Ακόμη κι αν δεν γνωρίζει κανείς τίποτα για την περίοδο απ’ όπου έρχεται η μουσική, η οποία ανοίγει αυτή την παράσταση με το χορό να εισέρχεται σε δεύτερο χρόνο, αρκούν οι πρώτες νότες για να βυθιστεί στο μελαγχολικό, μυστικιστικό σύμπαν του Μεσαίωνα.

Καταλαμβάνοντας σταδιακά τη σχεδόν άδεια σκηνή (ελάχιστα τα σκηνικά αντικείμενα), οι οκτώ χορευτές/τριες των Rosas, με λιτά μαύρα ρούχα, «ενσαρκώνουν» με το χαρακτηριστικά λεπταίσθητο τρόπο της διδασκαλίας της Κεερσμάκερ την ιδιαιτέρως σύνθετη τριφωνία της ars subtilior. Κατά το μουσικό πρότυπο, η χορογραφία στίζεται από μοτίβα: αναπτύσσονται επαναληπτικά διάφοροι σχηματισμοί μεταξύ των χορευτών (παράλληλα τρίο, ντουέτα και σόλο), οι οποίοι καταλήγουν σ’ ένα σύμπλεγμα που θυμίζει σωρό από πτώματα, πηγαίνοντάς μας πίσω, στις ιστορικές καταβολές της ars subtilior  στα τέλη του 14^ου αιώνα.

Είναι η εποχή που σημαδεύεται απ’ το στίγμα του «Μαύρου Θανάτου» (Black Death), όπως έμεινε στην ιστορία η πανδημία της πανώλης που βύθισε στο ζόφο του θανάτου όλη την Ευρώπη, αποδεκατίζοντας τον πληθυσμό της. Παράλληλα μαίνεται ο εκατονταετής πόλεμος και γίνεται το Μεγάλο Σχίσμα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας- η παπική έδρα μεταφέρεται στην Αβινιόν (γενέθλια γη της ars subtilior) και για πρώτη φορά στην ιστορία της δυτικής εκκλησίας υπάρχουν περισσότεροι του ενός πάπα, οι οποίοι ερίζουν για τη νομιμότητα της εκλογής τους, επιφέροντας βαρύτατο πλήγμα σ’ ένα θεσμό που έμοιαζε ακλόνητος. Αγωνία, κατακερματισμός, πόλωση, παρακμή: ο επιθανάτιος ρόγχος μιας εποχής, που ηχεί αρκετά οικείος… Αλλά και το κλάμα αυτής που γεννιέται: οι χορευτές ξεγλιστρούν απ’ την ακίνητη μάζα, τα σώματα ξαναβρίσκουν το περίγραμμά τους κι αρχίζει εκ νέου η αγωνία της ζωής, μέσα από τη συμπόρευση, τη σύγκρουση και τη μοναξιά.

Μουσική και χορός δεν συνδιαλέγονται σταθερά κατά τη διάρκεια του έργου. Αρκετές φορές οι δύο τέχνες διαχωρίζονται, σαν η μία να περιμένει (en attendant) την άλλη: οι χορευτές χορεύουν στη σιωπή ή υπό τους ήχους της «άγριας» μουσικής της ζωής που δημιουργούν οι ίδιοι, με τις ανάσες τους και τις κινήσεις των ποδιών, για να παραδώσουν τη σκυτάλη στους τρεις μουσικούς και την ερμηνεύτρια που εκτελούν τα πολύπλοκα έργα της ars subtilior και τ’ ανάπαλιν.

Για όσους παρακολουθούν την πορεία της, η οποία φέτος συμπληρώνει τα τριανταδύο χρόνια, η σημασία που αποδίδει η Κεερσμάκερ στη μουσική είναι γνωστή. Σε όποιο είδος και να καταλήγει η έρευνά της, κλασσική μουσική (τις περισσότερες φορές) αλλά και τζαζ, ινδική ράγκα, τραγούδια των Βeatles ή της Baez, η μουσική δεν αποτελεί ποτέ «επένδυση» ή μετρικό «βάθρο» της κίνησης αλλά ισότιμο συνομιλητή με την τέχνη του χορού. Η οργανική θέση της μουσικής στις χορογραφίες της εντάσσεται στα πλέον, αν δεν αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα του έργου της. Ακόμη κι η ίδια ωστόσο, ξεχωρίζει το En attendant ως προς τη σχέση μεταξύ των δύο τεχνών:  «Ποτέ δεν ήμουν πιο κοντά με τη μουσική απ’ό,τι στο En attendant … Μια νότα, ένα βήμα, μια φωνή, ένας χορευτής», λέει στη συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα ‘Le figaro’, στις 07/12/2010.

Για το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης όμως, αυτή η «εγγύτητα» φαίνεται να αποβαίνει απειλητική για το χορό: η μουσική μοιάζει να παίρνει ή μάλλον να διατηρεί τα σκήπτρα ως προς την εκφραστικότητα και τη δραματική ένταση, καθιστώντας τους Rosas ένας είδος corps de ballet, που πλαισιώνει, αναδεικνύει κι αναδιπλασιάζει το εξαίσιο λυρικό «σώμα» που πρωταγωνιστεί.

Παρά τη συστηματική διερεύνηση των ποικίλων μουσικών ιδιωμάτων, συγχρονικά και διαχρονικά κατά την πολυετή πορεία της, η χορογράφος είχε αποφύγει τη μεσαιωνική μουσική, όπως η ίδια αναφέρει μιλώντας για την πρόσφατη μουσική της «ανακάλυψη» (το σχετικό απόσπασμα βρίσκεται στο πρόγραμμα της Στέγης). Είναι λοιπόν ο ενθουσιασμός μπροστά σε μια αναπάντεχη αποκάλυψη το αίτιο αυτής της μετατόπισης; Είναι ο εγκεφαλικός χαρακτήρας και η βαθιά σχέση με τη Λογική της ars subtilior, που συνεπήρε μια δημιουργό που επανειλημμένως έχει αναφερθεί στη γοητεία που της ασκούν τα μαθηματικά και η γεωμετρία; Ή η «μεταφύτευση» του έργου από το φυσικό του χώρο, τον ανοιχτό χώρο του μεσαιωνικού μοναστηριού, κλόνισε τη συμμετρία του;

Οδεύοντας προς το τέλος της παράστασης, τα ερωτήματα αυτά θαμπώνουν μαζί με τα φώτα και χάνονται μέσα στη σκόνη και το χώμα που φαίνεται πλέον ότι έχει καλύψει τη σκηνή, καθώς οι χορευτές άπλωναν σιγά σιγά, εκτελώντας τη χορογραφία, τη λεπτή γραμμή σαν από χώμα, που οροθετούσε το σκηνικό χώρο στην αρχή της παράστασης. Μέσα σ’ ένα πολλαπλό μεταίχμιο, μεταξύ ουρανού και γης, μέρας και νύχτας και πάνω στο βασικό υλικό που μετέχει της ζωής όσο και του θανάτου, η διαδικασία της ζύμωσης των τεχνών ολοκληρώνεται, φθάνοντας σ’ ένα εικαστικό αποτέλεσμα απόκοσμης ομορφιάς. Με μέσο το σώμα, η Κεερσμάκερ αποκαλύπτει στο κοινό την eyemusic, τα «μυστικά» σύμβολα που βρίσκονται στις παρτιτούρες της ars subtilior, προορισμένα μόνο για τα μάτια των «ειδικών», των μουσικών δηλαδή και των ερμηνευτών. Οι χορευτές, κάποιοι απ’ αυτούς γυμνοί, εκτελούν solo, με τη σιωπή και τη μουσική να εναλλάσσονται και πάλι, δημιουργώντας εικόνες που θυμίζουν πίνακες του φλαμανδού Ρέμπραντ, μέχρι που το σκοτάδι βαθμιαία κυριαρχεί. Λίγες στιγμές μετά, η ονειρική ατμόσφαιρα διαλύεται απ’ το παρατεταμένο χειροκρότημα των θεατών.

En attendant το τέλος λοιπόν… Κι αναμένοντας, αναδύεται η «πιο εκλεπτυσμένη τέχνη» (μτφ της ars subtilior).

Σοφία Αθανασίου

για το Dancetheater.gr

2012-04-14