Displaying items by tag: Νοέλ

Του Γιώργου Bουδικλάρη

«Παρόλο που στους τελευταίους πολέμους αντιμετωπίσαμε τους Γερμανούς, οι παραδοσιακοί μας εχθροί είναι οι Αγγλοι», μου έλεγε πάντα η Γαλλίδα φίλη Μαρί Νοέλ. «Και συνήθως χάναμε τους πολέμους εναντίον τους». Είχε δίκιο: αυτό συνέβη και στο 66ο Φεστιβάλ της Αβινιόν. Η βρετανική εισβολή θριάμβευσε.

Την τιμή της Γαλλίας έσωσε ο χορός. Ο Ζερόμ Μπελ, από τους πλέον ρηξικέλευθους εν ενεργεία χορογράφους, σόκαρε, εξέπληξε και συγκίνησε συνεργαζόμενος με την ομάδα Hora, που αποτελείται από ηθοποιούς με νοητική στέρηση, στην πλειοψηφία τους με σύνδρομο Down. Το Disabled Theatre του δεν είχε καλή υποδοχή από την κριτική: πολλοί μίλησαν για freak show, για σκληρότητα του χορογράφου, εκμετάλλευση των παιδιών από μέρους του και πολλά άλλα. Δεν θα συμφωνήσω: ο Μπελ, πιστός στις αρχές του, παραχωρεί τη σκηνή στα άτομα της ομάδας και τους αφήνει να εκθέσουν τη δική τους αλήθεια. Και το αποτέλεσμα συγκλονίζει.

Ο Γιόζεφ Νατζ, γνωστός και στο ελληνικό κοινό, έχει δείξει επανειλημμένα πόσο καλά λειτουργεί στη φόρμα του ντουέτου, είτε με άλλους χορευτές, είτε με εικαστικούς ή μουσικούς. Αυτή τη φορά, συνοδευόμενος από την αιθέρια Αν Σοφί Λανσελίν και εμπνεόμενος από τις γκραβούρες του Ντίρερ και την ποίηση του Τσέλαν, μας χάρισε το Ατεμ, ένα κομψοτέχνημα γοτθικού τρόμου που στοιχειώνει τη μνήμη του θεατή για καιρό.

Η μεγάλη στιγμή του Φεστιβάλ ήρθε και πάλι από τον χορό: Οι Πορτογάλοι Ρομέο Ρούνα και Μιγκέλ Μορέιρα, μέλη της κολεκτίβας Les Ballets C de la B, δημιούργησαν το σόλο The Old King. Οσοι θυμούνται τον Ρομέο και τη μοναδική, στα όρια της εξάρθρωσης κινησεολογία του από τις παραστάσεις του Αλέν Πλατέλ, ίσως μπορούν να φανταστούν πώς κατόρθωσε να συμπεριλάβει στη μία ώρα και πέντε λεπτά μιας απάνθρωπα απαιτητικής ερμηνείας, την ίδια την αγωνία της ύπαρξης. Ο χορός εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες ταχύτερα από το θέατρο. Το γιατί, είναι θέμα άλλου άρθρου.

Ο Ρομέο Καστελούτσι, στη νέα του δουλειά The Four Seasons Restaurant, υπήρξε αποπροσανατολιστικός. Παρόλο που πολλά από τα γνωστά στοιχεία της θεματικής του είναι παρόντα, μόνο προς το τέλος αναγνωρίσαμε πως είναι δικό του έργο. Ισως μια δεύτερη θέαση θα βοηθούσε.

Η γαλλική ήττα της φετινής Αβινιόν συνίσταται κυρίως στην αδυναμία των σημερινών, αλλά και των νεώτερων συντελεστών του θεάτρου της να δείξουν κάτι καινούργιο. Ο πολυδιαφημιζόμενος Κριστόφ Ονορέ δεν έπεισε ούτε ως σκηνοθέτης ούτε ως συγγραφέας. Πάντως, για το Nouveau Roman του, θα του αναγνωρίσω τουλάχιστον το θάρρος (θράσος;) να κάνει μια παράσταση τρεισήμισι ωρών για ένα λογοτεχνικό κίνημα, παρουσιάζοντας μάλιστα επί σκηνής ως ρόλους τους συγγραφείς του: τον Κλοντ Σιμόν, τη Μαργκερίτ Ντυράς, τον Αλέν και την Κατρίν Ρομπ Γκριγιέ, τη Ναταλί Σαρότ - παιγμένη μάλιστα από τη σέξι σταρ Λουντιβίν Σανιέ. Δεν νομίζω πάντως πως το εν λόγω πόνημα θα μνημονεύεται στο μέλλον ως κάτι πέραν του αξιοπερίεργου. Οσο για τις δουλειές νεώτερων Γάλλων δημιουργών, το ναυάγιο υπήρξε αύτανδρο.

Επικεφαλής της, ο φετινός συνεργαζόμενος καλλιτέχνης Σάιμον ΜακΜπέρνι. Τουλάχιστον η ομάδα του φέρει γαλλικό όνομα: Complicite, δηλαδή Συνενοχή. Επέλεξε να παρουσιάσει στην Αυλή της Τιμής του Παλατιού των Παπών την τελευταία τους παραγωγή, τη θεατρική διασκευή του μυθικού βιβλίου του Μπουλγκάκοφ «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα». Δύσκολο εγχείρημα, που τελικά κερδήθηκε στα σημεία. Τα ευφάνταστα ευρήματα κι ο δαιμονικός ρυθμός που δεν χαλάρωσε στιγμή στην τρίωρη διάρκεια της παράστασης, φώτισαν κάποιες πτυχές του αριστουργηματικού μυθιστορήματος.

Προσωπική μου αδυναμία, η μυθική ομάδα των Forced Entertainment. Ο σκηνοθέτης Τιμ Ετσελς και οι ίδιοι έξι ηθοποιοί που επέλεξαν να εγκατασταθούν στο Σέφιλντ πριν από 28 χρόνια και εξέλιξαν ώς την τελειότητα αυτό που σήμερα αποκαλούμε devised theatre, μας παρουσίασαν τα The Coming Storm και Tomorrow’s Parties. Σκέτη μαγεία: η φυσικότητα, το αβίαστο χιούμορ, η ταχύτητα των μεταξύ τους αλληλεπιδράσεων και η καθαρή ποίηση που προκύπτει ως αποτέλεσμα, καταδεικνύουν όλη την ομορφιά, αλλά και τη δυσκολία ενός είδους στο οποίο σήμερα καταφεύγει κάθε νεόκοπη ομάδα έπειτα από παρακολούθηση ολιγοήμερων σεμιναρίων, θεωρώντας το ευκολότερο των άλλων. Αλίμονο...

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στην Ιστορία αγάπης, προϊόν συνεργασίας ενός Σουηδού σκηνοθέτη με δύο φινλανδικές θεατρικές ομάδες. Οχι γιατί μου άρεσε: μετά βίας άντεξα τις δύο από τις τρεις ώρες ενός θεάματος κουραστικού και αποτρόπαιου, εμπνευσμένου από την ιστορία του Αυστριακού αιμομίκτη και βιαστή Φριτζλ, που απέκτησε επτά παιδιά με την επί 24 χρόνια έγκλειστη κόρη του. Απλώς αναρωτήθηκα ξανά τι δεν πάει καλά και προκύπτουν αυτά τα περιστατικά διαστροφής και ανήκουστης βίας σε αυτές τις ευνομούμενες, ακμάζουσες οικονομικά, εξελιγμένες, πειθαρχημένες κοινωνίες. Πόσο δίκιο είχε ο Γκόγια: Ο ύπνος της Λογικής γεννάει τέρατα...

Πηγή: kathimerini.gr

2012-08-11