Displaying items by tag: Ναταλία Κουτσούγερα

Η χορογράφος εμπνέεται από τη θεωρία του Nassim Nicholas Taleb για τον μαύρο κύκνο που έρχεται να σηματοδοτήσει την απρόσμενη αλλαγή μετατοπίζοντας το υποκείμενο από το «έως τώρα» γνωστό Παράδειγμα. Χρησιμοποιεί μια κίνηση που εμπνέεται από την κίνηση των πουλιών που επικοινωνούν ή πετούν και μας μεταφέρει με αλληγορικό και λεπτοφυή τρόπο στο ταξίδι του ανθρώπου προς την ολοκλήρωση και την πραγμάτωση των επιθυμιών του.

Body Politics. Πολυφορεμένα μεν, πάντα επίκαιρα δε και ποτέ τετριμμένα ή απαράβλεπτα. Με τη θεωρητική και αναλυτική στροφή στις επιτελέσεις και επιτελεστικότητες του σώματος, το σώμα εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες έχει μπει στο προσκήνιο των παραστατικών τεχνών, πολύ περισσότερο μάλλον, έχει αποτελέσει το κύριο αντικείμενο ανάλυσης και αποδόμησης κατεστημένων παραδοχών.

Σε ένα Λιντσικό περιβάλλον που χτίζεται κυρίως από τους παράδοξους ήχους του πιάνου, οι πέντε γυναίκες άλλοτε γίνονται ένα σώμα συγκροτώντας ανθρώπινα γλυπτά και άλλοτε αναπτύσσουν διαφορετικές κατευθύνσεις χωρίς ωστόσο να ξεφεύγουν από το όλον.

Καθώς εισερχόμαστε στη σκηνή ο φωτισμός πέφτει σε διάφορα σημεία του κεφαλιού του, δημιουργώντας διάφορα προσωπεία τονίζοντας τις διαφορετικές πτυχές και δυνατότητες μεταμόρφωσής του, ενώ κατά την πρώτη δράση του στο χώρο μεταμορφώνεται σε ένα μυθολογικό ζώο του νερού χωρίς να χρειαστεί απολύτως καμία αλλαγή κοστουμιού, παρά μόνον η κίνηση των άκρων του και το περπάτημα του που φαίνονται σαν να επιμηκύνουν τον χώρο.

Σ΄ αυτή του δουλειά χρειάστηκε να «χρησιμοποιήσω» τις μοναδικές πλευρές όλων των συντελεστών. Ηταν μια απαραίτητη διαδικασία (αν και πολύ συμπυκνωμένη) για να είναι όλοι ο ένας αυτής της παράστασης. Να καταφέρω να τους δω κυρίως γι' αυτό που είναι. Αλλά προφανώς αυτό που είναι σε συνδυασμό με μένα. Να δω που μας πάει αυτή η συνάντηση, τι βγάζουν οι κινητικοί δρόμοι στον καθένα.

Τι κρύβεται πίσω από την εικόνα της φαινομενικής καθαρότητας μιας κοσμοπολίτικης παρέας που συγκεντρώνεται γύρω από ένα συνηθισμένο τραπέζι δείπνου και πώς αναδύονται νοσταλγικά οι αισθητικές διαστάσεις του θανάτου, του τραύματος, της ανθρώπινης ματαιότητας και ασυδοσίας;

Οι performers κινούνται μεταξύ της λογικής και του παραλόγου, δε χορεύουν ποτέ μόνες τους αλλά καθόλη τη διάρκεια της παράστασης είναι ολομόναχες. Το εγχείρημα αυτό καθαυτό είναι απαιτητικό και χρειάστηκε κάτι πολύ συγκεκριμένο, την αλήθεια μας.

Αυτή τη φορά το Dancetheater.gr είχε τη χαρά να αποσπάσει από την πολύπλευρη χορογράφο μια αναστοχαστική και διεισδυτική συνέντευξη για τη νέα ρηξικέλευθη δουλειά της «Το μονόπετρο του Πύργου» με επίκεντρο την πυρηνική οικογένεια και την αίσθηση του ανήκειν