Με αφορμή το τελευταίο μάθημα στη δραματική σχολή που διδάσκω, ρώτησα τα παιδιά πού θα πάνε διακοπές για να τους προτείνω στη συνέχεια εποικοδομητική αντιμετώπιση του χρόνου τους πριν μπουν στο 3^ο έτος. Ένα παιδί μου απάντησε ότι φέτος δε μπορεί να πάει διακοπές γιατί δε δέχθηκε κανένα νοσοκομείο στα νησιά την αίτησή του για να κάνει αιμοκάθαρση κάθε τρεις μέρες. Πηγαίνοντας σπίτι, μελέτησα τις σημειώσεις μου πάνω στο πρώτο μάθημα της χρονιάς, όπου τους είχα ζητήσει μέσα από έναν αυτοσχεδιασμό να παρουσιάσουν τον εαυτό τους. Ο ίδιος λοιπόν μαθητής στην αρχή της χρονιάς παρουσίαζε τον εαυτό του και μπορούσε να τον ορίσει μόνο μέσα από το θέατρο, λέγοντας πόσο ταξιδεύει μέσα από τη διαδικασία και στη συνέχεια ότι καταφέρνει να δει αλλιώς την πραγματικότητα και έτσι γίνεται καλύτερος άνθρωπος.

Μπήκα σε σκέψεις για τη σκηνική εμπειρία και το performing. Αν και πως ορίζεται η ερμηνεία, το ταξίδι, η μεταφορά, η μαγεία, η ετεροτοπία, η σκηνή, η έκθεση, η έκφραση, το χάσιμο, η υποκριτική, ο ρόλος, ο άλλος εαυτός, το άλλο και άλλα. Είναι αντικειμενική η μεταφορά μέσω της σκηνής σε μια άλλη πραγματικότητα, αλλά προσωπική η αντιμετώπιση της τεχνικής. Πρέπει να θυμάμαι συνέχεια ό,τι έχω μάθει. Δεν έχουμε μάθει όλοι τα ίδια. Η τεχνική είναι μία, αλλά ο τρόπος που την αντιλαμβανόμαστε ο καθένας είναι διαφορετικός και από εκεί προκύπτει η διαφορετικότητα. Επίσης, ο όρος της ταχύτητας είναι ένας, αλλά ο καθένας τρέχει με διαφορετική ταχύτητα. Γιατί?

Στο χορό βλέπω ταυτόχρονα το αυτονόητο της ηθικής και το αυτονόητο της τρέλας.

Το κομμάτι της τεχνικής έχει από κάτω μια ηθική της προσπάθειας και της σκληρής δουλειάς και η τρέλα είναι φανερά η προσωπική διάθεση, ανάγκη και ιδέες, καθώς και η ιεράρχιση των γνώσεων και των αποκτηθέντων ικανοτήτων μας.

Και τα δύο συνδέονται με τη αντίληψη και τη ιδιοδεκτικότητα, που ως ικανότητες και αυτές οφείλουμε ως performers να τις καλλιεργήσουμε. Και επειδή μιλάμε για παραστατική τέχνη, τότε η αντίληψη για τον εαυτό μας αποκτά και μια επιπλέον διάσταση αυτή της αντίληψης των άλλων για εμάς.

Άρα, στο πλαίσιο της δουλειάς του performer για προσωπική τοποθέτηση γενικά, η βάση είναι ο ορισμός της προσωπικής κίνησης. (Κάτι που πρέπει να ξεκινάει ήδη από την περίοδο των σπουδών με μαθήματα όπως αυτοσχεδιασμός, χορογραφία, προσωπική δουλειά, φιλοσοφία, επαγγελματικός προσανατολισμός κ.α.)

Και στη συνέχεια είναι σημαντικό να αποκτήσει αντίληψη της τατυτότητά του. Εργαλείο σημαντικό και για τη σκηνική παρουσία, αλλά και για να ορίσει τον εαυτό του όταν συμμετέχει σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα.

Στο μάθημα του αυτοσχεδιασμού, όπως και σε αυτό της τεχνικής οξύνω και αναπτύσσω τις αισθήσεις μου. Καλλιεργώ την αντίληψη ως ικανότητα (μαζί με τη δύναμη, την ευλυγισία κλπ). Η αντίληψη για τον εαυτό μου και την ταυτότητά μου είναι η πηγή για το κανάλι της επικοινωνίας με τους άλλους και με το κοινό. Είναι ιδανικό να ταυτίζεται η δική μου αντίληψη για την ταυτότητά μου με αυτήν  του κοινού. Τότε έχω αναπτύξει τη συνείδησή μου επαρκώς για να μεταφέρω μηνύματα μέσω της σκηνής. Για κάποιους είναι ευκολότερη αυτή η διαδικασία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι πιο τυχεροί.

Αυτό που ανακάλυψα στην τελευταία μου δουλειά είναι το οξύμωρο ότι «δε δέχομαι για να γίνω αποδεκτός». Ο μαθητής που περιγράφω στην αρχή είναι φανερό ότι μέσα από την εμπειρία του στο θέατρο ακυρώνει την πραγματικότητά του, για να καταφέρει τελικά αυτή να τον δεχτεί. Και έτσι η τέχνη βοηθάει τη ζωή. Και έτσι η εμπειρία της καθημερνότητας βοηθάει το performing. Και με αυτόν τον τρόπο τα πράγματα οσμόνωνται, γίνονται πολύπλοκα, και έτσι προκύπτει η μοναδικότητα στο performing. Και αυτή η διαδκασία που περιγράφω, για εμένα, έχει ενδιαφέρον το 2013.

2013-07-14