Displaying items by tag: Χορού

Το παρακάτω ερωτηματολόγιο σχεδιάστηκε με σκοπό να διερευνηθεί η σημασία του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας και η σχέση του με την πολιτιστική και τουριστική ανάπτυξη του τόπου.

---

Την κρίσιμη αυτή χρονική στιγμή, όπου η δύσκολη κατάσταση της χώρας αλλάζει τα δεδομένα και επηρεάζει τις πολιτιστικές και οικονομικές δραστηριότητες, η γνώμη σας είναι πολύτιμη. Για την συμπλήρωση του ερωτηματολογίου θα χρειαστείτε περίπου 10 λεπτά. Σας διαβεβαιώνω ότι οι απαντήσεις σας είναι εμπιστευτικές και θα χρησιμοποιηθούν μόνο για της ανάγκες της έρευνας.

Το ερωτηματολόγιο απευθύνεται σε κατοίκους και επισκέπτες της Καλαμάτας και της ευρύτερης περιοχής. Εάν έχετε ακούσει για το Φεστιβάλ, αλλά δεν το έχετε παρακολουθήσει πότε, μπορείτε να συμπληρώσετε την άποψη σας και για τις ερωτήσεις που δεν γνωρίζετε επιλέξτε το "Δεν το γνωρίζω".

Για να συμπληρώσετε το ερωτηματολόγιο κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://docs.google.com/spreadsheet/viewform?formkey=dDZXNGE1dE9aVTVNZHBDTjlLZENmNVE6MQ

Η έρευνα αυτή αποτελεί μέρος της διδακτορικής μου διατριβής με τίτλο «Ο ρόλος των καλλιτεχνικών φεστιβάλ στην πόλη. Μια συγκριτική προσέγγιση των τουριστικών και πολιτιστικών επιπτώσεων» την οποία εκπονώ στο Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Για οποιαδήποτε ερώτηση η διευκρίνηση, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου.
Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

Βασιλική Γεωργούλα
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. ή Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Υποψήφια Διδάκτωρ
Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Σχολή Επιστημών και Διοίκησης,
Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών
«Σχεδιασμός, Διοίκηση και Πολιτική του Τουρισμού»

2012-01-31

Τα δωρεάν μαθήματα θα διεξαχθούν στις παρακάτω ημερομηνίες:

ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012

8.00-9.30μμ. Σύγχρονο [Release], Ανοιχτό (Μαίρη Φώφη Ανέστου)

ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012

8.00-9.30μμ. Σύγχρονο [Release], Ανοιχτό (Γιώργος Τσομπανίδης)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012

7.00-8.30μμ. Σύγχρονο [post-modern/free flow], Ανοιχτό (Κωνσταντίνος Αλευράς)

ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012

3.00-4.30 μμ. Σύγχρονο [Release], Ανοιχτό (Όλγα Σπυράκη)

Seresta Dance Studio
Μυκάλης 11, Κεραμεικός, (πίσω από το VOX, στην αρχή της Ιεράς Οδού) Τηλέφωνο:
210 522 63 59,6974759184, Υπεύθυνη: Χριστίνα Μπέσκου, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ακόμα επισκεφτείτε το site μας για περισσότερες πληροφορίες: www.seresta-dance.gr
στο blog μας μπορείτε να δείτε όλες τις αναρτήσεις μας

2012-01-11

Βιογραφία - Δράμα, Αυστραλία / Η.Π.Α., Αγγλικά / Κινεζικά, Έγχρωμο, 2009, 117'

Συντελεστές:

Πρωταγωνιστούν:

"Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΜΑΟ είναι αριστούργημα!" (The New York Observer)

- Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΜΑΟ γυρίστηκε με προϋπολογισμό 25.000.000 $. Το 2009 ήταν η πρώτη σε εισπράξεις ταινία στην Αυστραλία και είναι η 12η πιο επιτυχημένη ποτέ.

- Η βιογραφία του Λι Κουνζίν στην οποία βασίστηκε η ταινία Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΜΑΟ, παρέμενε στη λίστα των δέκα δημοφιλέστερων βιβλίων στην Αυστραλία για περισσότερο από ενάμισι χρόνο και βρίσκεται στην 33η έκδοση. Εκδόθηκε συνολικά σε 20 χώρες και κέρδισε το Βραβείο για το Βιβλίο της Χρονιάς στην Αυστραλία, το Βραβείο Christopher στις Η.Π.Α. και ήταν υποψήφια για το Βραβείο National Biography.

- Πριν πέντε χρόνια σύστησε το βιβλίο Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΜΑΟ στον Τζαν Σάρντι ένας φίλος του και εκείνος αμέσως το συζήτησε με την παραγωγό Τζεϊν Σκοτ, συνεργάτη του στην ταινία Shine, ο Σολίστας. Ο Τζαν Σάρντι θυμάται: "Αγοράσαμε από ένα αντίτυπο και ανταγωνιζόμαστε ποιος θα το τελειώσει πρώτος. Πριν ακόμα φτάσουμε στη μέση του βιβλίου ξέραμε ότι θέλαμε να το μεταφέρουμε στον κινηματογράφο."

- Για τον Μπρους Μπέρεσφορντ, το σενάριο ήταν ακαταμάχητο: "Θα μπορούσε κανείς  να το περιγράψει ως μια άλλη ιστορία από τη φτώχεια στα πλούτη και έχουν μεταφερθεί πάρα πολλές σε ταινίες. Σε αυτή την περίπτωση όμως, η φτώχεια υπήρξε κάπως πιο μεγάλη δεδομένου ότι ο Λι Κουνζίν προήλθε από ένα περιβάλλον απίστευτης στέρησης σε μια ολοκληρωτική χώρα και το να προσπαθήσει κάποιος να ξεφύγει από αυτές τις συνθήκες και να αποκτήσει παγκόσμια φήμη ως χορευτής είναι ασύλληπτα δύσκολο και κόντρα σε όλες τις πιθανότητες."

- Για να βρεθεί ο ηθοποιός που θα υποδυόταν τον Λι Κουνζίν χρειάστηκε να τον αναζητήσουν πέρα από την Ασία. Ο Τσι Τσαό (ο Λι Κουνζίν ως ενήλικας) πέρασε από οντισιόν στο Μπέρμινγχαμ όπου συμμετέχει στο Βασιλικό Θίασο της πόλης:

"Υπάρχουν πολλές ομοιότητες στη ζωή μου με αυτή του Λι, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την καριέρα μας. Πήραμε τη βασική μας εκπαίδευση στην Ακαδημία Χορού του Πεκίνου, εγώ έφυγα με την οικογένειά μου στα δεκαπέντε για το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου. Και οι δύο αναχωρήσαμε για τη Δύση σε νεαρή ηλικία χωρίς να γνωρίζουμε καν τη γλώσσα και ουσιαστικά έπρεπε να ανακαλύψουμε μόνοι μας πώς λειτουργούν τα πράγματα."

- Η Τζόαν Τσεν (Ο τελευταίος αυτοκράτορας, Τουίν Πικς) γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σαγκάη αλλά ζει πια στις Η.Π.Α., ανέλαβε το ρόλο της μητέρας του Λι. Η Τζόαν εκτός του ότι γεννήθηκε την ίδια χρονιά με τον Λι, το 1961, έχει επίσης ανάλογη πορεία αφού έφυγε και αυτή στην εφηβεία της για σπουδές στις ΗΠΑ ενώ ήταν ήδη γνωστή ηθοποιός στην Κίνα.

- Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΜΑΟ γυρίστηκε σε τοποθεσίες στην Κίνα, τις Η.Π.Α. και την Αυστραλία. Μερικές από τις πιο δύσκολες να γυριστούν σκηνές στην ταινία ήταν αυτές του Λι που χορεύει με το μπαλέτο του Χιούστον. Τη χορογραφία στην ταινία, από τα μαθήματα στο Πεκίνο μέχρι το γκαλά για τον τότε αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, τον πρεσβύτερο, επιμελήθηκε ο θρυλικός Γκρέιαμ Μέρφι, πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής της Ομάδας Χορού του Σίδνεϊ και από τους διασημότερους χορογράφους της χώρας.

Μπρους Μπέρεσφορντ (σκηνοθεσία)

Ο Μπρους Μπέρεσφορντ είναι από τους πιο γνωστούς Αυστραλούς σκηνοθέτες. Ήταν υποψήφιος για Όσκαρ το 1980 για το σενάριο της ταινία Breaker Morant και το 1982 υποψήφιος για το Όσκαρ σκηνοθεσίας για την ταινία Tender Mercies. Η ταινία του Driving Miss Daisy κέρδισε τέσσερα βραβεία Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου για την καλύτερη ταινία. Άλλες ταινίες του Μπρους Μπέρεσφορντ είναι οι Crimes of the Heart, Black Robe, Mister Johnson και Double Jeopardy.

Τζέιν Σκοτ (παραγωγός)

Η υποψήφια για Όσκαρ (Shine, ο σολίστας) παραγωγός Τζεϊν Σκοτ χαίρει μεγάλης εκτίμησης στην Αυστραλία αφού είναι υπεύθυνη για επιτυχίες όπως Ο Κροκοδειλάκιας Ι & ΙΙ, αλλά και για συνεργασίες με σκηνοθέτες όπως η Άννα Κόκκινος (Head on) και ο Μπαζ Λιούρμαν (Strictly ballroom).

Τσι Τσαό (Λι Κουνζίν)

Ο Τσι Τσαό είναι Πρώτος Χορευτής στο Βασιλικό Θίασο του Μπέρμινγχαμ. Γεννήθηκε στην Κίνα και εκπαιδευτηκε στην Ακαδημία Χορού του Πεκίνου και το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου. Ενσωματώθηκε στο Βασιλικό Θίασο του Μπέρμινγχαμ το 1995 και γρήγορα προωθήθηκε σε Πρώτο Χορευτή το 2002. Ο Τσι είναι βιρτουόζος κλασικός χορευτής με εξαιρετική τεχνική που του απέφερε το χρυσό μετάλλιο το 1998 στη Βάρνα, ίσως στον σημαντικότερο παγκοσμίως διαγωνισμό κλασικού χορού. Με παρτενέρ τη Νάο Σακούμα έχει ηγηθεί πολλών σημαντικών παραστάσεων όπως το γκαλά στο ΝΑΤΟ (2000) και στις εκδηλώσεις για τον εορτασμό του Χρυσού Ιωβηλαίου της Βασίλισσας Ελισάβετ το 2002.

Αμάντα Σουλ (Ελίζαμπεθ)

Την Αμάντα Σουλ την ανακάλυψαν, ενώ ήταν ακόμα μαθητευόμενη, όταν τα Μπαλέτα του Σαν Φραντσίσκο  της εμπιστεύτηκαν τον  πρωταγωνιστικό ρόλο στο εξαιρετικά επιτυχημένο έργο CENTER STAGE, για μια ομάδα σπουδαστών οι οποίοι προσπαθούν να πετύχουν στο έντονα ανταγωνιστικό κόσμο του επαγγελματικού χορού. Η Αμάντα Σουλ μεγάλωσε στη Χαβάη, όπου σπούδασε δίπλα στον χορογράφο John Landovsky του Κρατικού Μπαλέτου της Χαβάης. Μετά τη μαθητεία της στα Μπαλέτα του Σαν Φραντσίσκο η Αμάντα έγινε μόνιμο μέλος τους το 1999.

2012-01-04

Η Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης είναι το μοναδικό κρατικό ίδρυμα που προάγει την τέχνη του Σύγχρονου Χορού στην Ελλάδα. Ιδρύθηκε από την Κούλα Πράτσικα το 1937 ως η πρώτη Επαγγελματική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και το 1973 παραχωρείται στο ελληνικό κράτος.

Το δυναμικό των καθηγητών, η διεξαγωγή σεμιναρίων στη Σχολή με διεθνώς αναγνωρισμένους καλλιτέχνες, η δημιουργία της Hellenic Dance Company το 2002, η εγκαθίδρυση του Οpen Studio όπου κάθε χρόνο οργανώνονται παραστάσεις στο Black Box (δωρεά στη σχολή από το ίδρυμα Νιάρχος) συντελούν στην εκπαίδευση και στην μετέπειτα επαγγελματική απορρόφηση των σπουδαστών, καθώς πολλοί από αυτούς εργάζονται σήμερα ως επαγγελματίες χορευτές, χορογράφοι και δάσκαλοι χορού στην Ελλάδα, ή είναι μέλη αξιόλογων ομάδων του εξωτερικού. Παράλληλα, η Σχολή διαθέτει από το 2001 βιβλιοθήκη χορού με βιβλία, περιοδικά και οπτικό υλικό, ανοιχτή για όλους όσους ενδιαφέρονται να διερευνήσουν περαιτέρω την τέχνη αυτή.

Παρόλα αυτά, η ΚΣΟΤ σήμερα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα που απειλούν την εύρυθμη λειτουργία της και το Κράτος δεν φαίνεται να έχει τη διάθεση να βοηθήσει…

Από το Μάρτιο μέχρι το Δεκέμβρη του 2011, η Σχολή λειτουργούσε δίχως την ύπαρξη Διοικητικού Συμβουλίου, γεγονός που έπληττε σπουδαστές και καθηγητές σε πολλά επίπεδα. Μερικά από τα βασικότερα ζητήματα είναι η αδυναμία επικύρωσης του πτυχίου αλλά και παροχής βεβαιώσεων και φοιτητικού πάσο καθώς και ζητήματα προσλήψεων και μισθοδοσίας των καθηγητών.

Με τη σύσταση του Δ.Σ. (που ορίστηκε εν τέλει στις 6 Δεκεμβρίου 2011) πιστεύαμε ότι τα παραπάνω θέματα θα επιλύονταν. Αντίθετα, τα προβλήματα φαίνεται να διογκώνονται με έμφαση κυρίως στο ζήτημα των προσλήψεων, που τελικά δεν βρίσκεται στη δικαιοδοσία του Δ.Σ. Ως συνέπεια αυτού, οι προσλήψεις
των καθηγητών έχουν παγώσει.

Το ιστορικό έχει ως εξής: Τον Ιανουάριο του 2011 η ΚΣΟΤ καταθέτει τον ετήσιο προϋπολογισμό των προσλήψεων στο Υπουργείο Πολιτισμού για το ακαδημαϊκό έτος 2011-2012 και τον Φεβρουάριο, το Υπουργείο Πολιτισμού στέλνει τον προϋπολογισμό των προσλήψεων στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Με τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους, δεν είχε ακόμα σταλεί η εγκριτική απόφαση για την πρόσληψη των καθηγητών, αναγκάζοντας την ΚΣΟΤ να απευθυνθεί η ίδια στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Όχι μόνο δεν είχαν εγκριθεί οι προσλήψεις των καθηγητών, αλλά επιπλέον ζητήθηκε μείωση του προσωπικού κατά 50%, αν και ως εκπαιδευτικός φορέας θα έπρεπε να έχει εξαιρεθεί. Εδώ και δύο μήνες η σχολή ξεκίνησε την λειτουργία της με πρωτοβουλία όλων και παρά την καθυστερημένη έγκριση του Δ.Σ., μαθαίνουμε την Παρασκευή 9/12/11 από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης ότι δεν εγκρίθηκαν οι προσλήψεις διδακτικού και λοιπού προσωπικού της ΚΣΟΤ, γιατί το Υπουργείο Πολιτισμού είχε υπερβεί τον αριθμό των προσλήψεων για το 2011 ήδη από τις 10/10/11.

Το γεγονός αυτό προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στους σπουδαστές και καθηγητές, καθώς το ζήτημα της πρόσληψής των καθηγητών αναβάλλεται διαρκώς.

Ξεκινήσαμε την λειτουργία της σχολής πιστεύοντας πως ένας θεσμός σαν την ΚΣΟΤ οφείλει να παραμείνει ανοιχτός υπό οποιεσδήποτε συνθήκες συνεχίζοντας ακλόνητη το έργο της. Από αγάπη και πίστη στο έργο μας και ίσως τελικά αφέλεια, ελπίζαμε πως θα περνούσαν κάποιες εβδομάδες μέχρι να ανακοινωθεί η νόμιμη λειτουργία της. Μετά από τρεις περίπου μήνες αναγκαζόμαστε να προβούμε σπουδαστές και καθηγητές στην παύση των μαθημάτων απογοητευμένοι και έκπληκτοι με τη στάση που κράτησε το κράτος απέναντι στην ΚΣΟΤ.

Είναι απαράδεκτο, ακόμη και σε περιόδους κρίσης, κρατικά ιδρύματα που έχουν γεννηθεί και οργανωθεί με τόσο κόπο και κατάθεση ψυχής να εγκαταλείπονται. Σε ποια προώθηση του πολιτισμού μπορούμε να αποβλέπουμε ως χώρα όταν κυριαρχεί παντελής αδιαφορία προς τον οργανισμό που πρωταρχικό του σκοπό έχει την ανάδειξη της τέχνης του χορού στην Ελλάδα;

16/12/2011

Σπουδαστές
Καθηγητές
συνοδοί Μουσικοί

2011-12-16

Πρόσκληση συμμετοχής σε νέους καλλιτέχνες  από το Τρένο στο Ρουφ.

Το Τρένο στο Ρουφ διοργανώνει το 2ο Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «Τα 12 Κουπέ» από τις 17 – 27 Μαΐου 2012 και καλεί νέους καλλιτέχνες (χορογράφους, σκηνοθέτες, μουσικούς, ηθοποιούς, video-artists, εικαστικούς, κ.λπ.) να οργανώσουν τη δική τους privé παράσταση σε ένα από τα 12 κουπέ του New Wagon της Αμαξοστοιχίας - Θεάτρου ή να συμμετάσχουν στις παράλληλες εκδηλώσεις στην αποβάθρα του σταθμού.

Οι ενδιαφερόμενοι καλλιτέχνες καλούνται να καταθέσουν τις πρωτότυπες προτάσεις τους

έως τις 20 Φεβρουαρίου 2012 στο e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η επιλογή των συμμετεχόντων θα ολοκληρωθεί στις 15 Μαρτίου 2012.

Σιδηροδρομικός Σταθμός Ρουφ

Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως

Τηλέφωνο: 210 5298922 - 6937 604988

2012-02-18

Η ομάδα απευθύνεται σε όλους όσοι θέλουν να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και να επικοινωνούν αποτελεσματικότερα με τους άλλους.

Στόχοι της ομάδας: - Διευκόλυνση έκφρασης συναισθημάτων. - Εφαρμογή εναλλακτικών τρόπων επικοινωνίας. - Χρήση του σώματος ως μέσο έκφρασης. - Παρατήρηση προσωπικών σκέψεων και συμπεριφορών.

Μεθοδολογία: - Τεχνική αναπνοής (Alexander). - Τεχνική contact improvisation. - Τεχνικές αυτοσχεδιασμού. - Τεχνικές γνωσιακής - συμπεριφορικής ψυχοθεραπείας (ενεργητική ακρόαση, παιχνίδια ρόλων). - Τεχνικές art therapy.

Διάρκεια ομάδας: 5 συναντήσεις διάρκειας 1 ώρας και 30 λεπτών που θα πραγματοποιούνται ημέρα Σάββατο (09/10, 23/10, 06/11, 20/11, 04/12).

Μέγιστος αριθμός ατόμων: 12. (θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας)

Συντονίστριες ομάδας: Σανίδα Σταυρούλα, M.Sc, ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια (http://www.mental-health.gr) Τσακάλου Ελένη, Μ.Α, καθηγήτρια χορού-χορογράφος

Tηλ. επικοινωνίας:

210-2838185 & 6976834902 κα. Τσακάλου

210-2849073 & 6937009681, κα. Σανίδα

2010-08-28

Dancetheater.gr

Με σημαιάκι την αγάπη για χορό σύγχρονο

Το 11ο Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων έχει αναβοσβήσει ήδη πολλές φορές τη μαρκίζα του και σιγά σιγά οδεύει προς το τέλος του, αφήνοντας άλλους θεατές απλώς χορτασμένους και άλλους με χαριτωμένες ρυτίδες απορίας στο μέτωπο.

Από τις 19 Μαΐου έξι θέατρα της Αθήνας έδωσαν έδαφος στους καρπούς των εξήντα τριών ομάδων του φεστιβάλ για να ανθίσουν, να ευδοκιμήσουν και να φτάσουν στα ρουθούνια των θεατών για να μυρίσουν. Άλλες μυρωδιές διακριτικές, άλλες έντονες, άλλες ενοχλητικές, άλλες ακόμα και άοσμες, εισέβαλαν βιαστικά στο αναπνευστικό σύστημα των θεατών και τους μετέτρεψαν σε φιλότεχνα ζόμπι αιωρούμενα απ' το κυλικείο στις θέσεις και από το φουαγιέ στο παρκινγκ.

Βασικός άξονας του φεστιβάλ η απόφαση του σωματείου να μην παρεμβαίνει στις επιλογές των χορογράφων, αλλά να αφήσει το κοινό να αποφασίσει σε ποιους προτίθεται να δώσει το εισιτήριο για το επόμενο βήμα. Μεγάλο πράγμα η ελευθερία και κινητήρια δύναμη για την καλλιτεχνική έμπνευση, αλλά μερικές φορές οι απεριόριστες επιλογές διαδρομών μοιάζουν να καταλήγουν σε ένα χαοτικό φοινικόδασος.
Ιδιαίτερα στην περίπτωση των ανεξάρτητων ομάδων -πρωτοεμφανιζόμενων χορογράφων χωρίς σταθερές ομάδες που αποπειρώνται να παρουσιάσουν τα έργα τους για πρώτη φορά μπροστά από τις σκηνικές κουίντες- αυτή η άνευ όρων επιλογή ερμηνεύεται διττά. Από τη μια μεν αφήνει το καλλιτεχνικό πνεύμα ελεύθερο στο πλαίσιο της δημιουργίας, από την άλλη γιγαντώνει το αισθητικό χάσμα της μιας ομάδας από την άλλη και δημιουργεί μια σύσπαση σύγχυσης στο πρόσωπο του θεατή που απολαμβάνει, σφηνωμένος στην καρέκλα του, μαζοχιστικά, εντελώς διαφορετικά χορευτικά χαστούκια.
Ίσως είναι η ίδια η σύσταση του επονομαζόμενου «σύγχρονου χορού» ιδιόμορφη, φιλοξενώντας εξ ορισμού διαφορετικά χορευτικά ρεύματα και αισθητικές. Άλλες παλιακές αναδυόμενες μέσα από τη ναφθαλίνη, άλλες μεταμοντέρνες και ριζοσπαστικές, άλλες μινιμαλιστικές, εξπρεσιονιστικές, μπαλετικές, καρεκλο-ποπ και ζεμπεκοειδείς, όλες μέσα στον ατέρμονο και φλύαρο καμβά του «σύγχρονου χορού» ως απαράβατη ρήτρα.

Βέβαια πέρα από τα σχολιαστικά σχόλια των σχολίων και τις προσωπικές εντυπώσεις αυτό που πρέπει να αναδυθεί και να παραμείνει στην επιφάνεια είναι η μικρή ξύλινη σχεδία ενός ακόμα φεστιβάλ, που με σημαιάκι την προσπάθεια, εξακολουθεί να επιπλέει σε αυτή την βαλσαμωμένη περίοδο, σε αυτή την ασάλευτη πόλη. Όταν τα εφόδια και οι παροχές έχουν καταπνιγεί στο πουθενά, μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο και ηρωικό όταν ένα φεστιβάλ ενός τόσο ταλαιπωρημένου σωματείου όπως αυτό των χορογράφων να καταφέρνει και να επιβιώνει με μοναδικό άξονα την αγάπη για τέχνη και την επιθυμία επαφής με αυτή, βρίσκοντας εναλλακτικούς χορηγικούς τρόπους και ιδέες για να συνεχίζει.

Πηγή: elculture.gr

2012-07-05

Του Παναγιώτη Κούστα*

Μία από τις πρώτες γυναίκες Εβραϊκής καταγωγής που «συνάντησα» όταν ξεκίνησα να μελετώ συστηματικά Ιστορία και Θεωρία του Χορού ήταν η Σαλώμη. Σύμβολο της επικίνδυνης γυναικείας σεξουαλικότητας που αποπλανά και καταστρέφει, χόρεψε τον χορό των επτά πέπλων πριν πάρει σε έναν δίσκο το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η σκοτεινή και ανοίκεια γοητεία του συγκεκριμένου βιβλικού αφηγήματος ενέπνευσε -πολύ αργότερα της συγγραφής του- πλήθος μπαλέτων και παραστάσεων σύγχρονου χορού. Πριν από δύο χρόνια, από προσωπική περιέργεια, σκέφτηκα να γκουγκλάρω μέσω του υπολογιστή μου ένα άλλο Εβραϊκό γυναικείο όνομα, το Ιουδήθ.

---

Πληκτρολόγησα με λατινικούς χαρακτήρες τη λέξη «Τζούντιθ» για να πάρω το πρώτο αποτέλεσμα της αναζήτησής μου από τη Βικιπαιδεία που δεν ήταν άλλο από μία αναφορά στη γνωστή ιστορία της όμορφης Ιουδήθ -δεν υπάρχουν άσχημες Εβραίες;- που σύμφωνα με τις Γραφές έκοψε το κεφάλι του σαγηνεμένου Ολοφέρνη - δεν υπάρχουν μη-αιμοσταγείς όμορφες Εβραίες;- δίνοντας έτσι δύναμη στους κατοίκους της Βεθούλης να διασκορπίσουν τους Ασσύριους που πολιορκούσαν την πόλη της. Κι αφού διάβασα την ιστορία της, γύρισα στη λίστα με τα αποτελέσματα του Google για να διαπιστώσω ότι το δεύτερο στη σειρά ερχόταν πάλι από τη Βικιπαιδεία και αφορούσε μία γνώριμή μου γυναίκα με ονοματεπώνυμο, την Τζούντιθ Μπάτλερ. Αυτό το γεγονός είναι αρκετό για να μαρτυρήσει, αν όχι τη σπουδαιότητα, σίγουρα την επιρροή που ασκεί στις μέρες μας η διαβόητη Αμερικανοεβραία φιλόσοφος που βρέθηκε στην Αθήνα το 2009 για δύο διαλέξεις, μία στο Ινστιτούτο Γκαίτε και μία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Πως, όμως, έφθασε μέχρι εκεί ένα πρώην αγοροκόριτσο και κόρη ραβίνου; Πριν από δύο και πλέον δεκαετίες, η πολυαγαπημένη θεωρητικός και ακτιβίστρια των φεμινιστριών του τρίτου κύματος, ήταν μία απλή διδάκτωρ φιλοσοφίας εγελιανών καταβολών που διάβαζε βιβλία του «ποπ φεμινισμού» -όπως τον έχει η ίδια αποκαλέσει σε ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή και τη σκέψη της- σαν αυτά της Σιμόν Ντε Μποβουάρ, την οποία συνεχίζει ακόμη να λατρεύει.

Εκείνη την περίοδο, λοιπόν, έλαβε μία πρόσκληση για να μιλήσει σε ένα κοινό που θα αποτελείτο από φεμινίστριες. Η συγκεκριμένη ομιλία στάθηκε για την ίδια η αφορμή της επεξεργασίας του θεωρητικού υλικού που θα αποτελούσε τη βάση του βιβλίου της «Αναταραχή φύλου: Ο φεμινισμός και η ανατροπή της ταυτότητας» το οποίο έμελλε να αλλάξει για πάντα τον τρόπο του σκέπτεσθαι περί σώματος, φύλου και σεξουαλικότητας τόσο εντός όσο και εκτός των ορίων της ακαδημαϊκής κοινότητας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου πριν από είκοσι ένα ακριβώς χρόνια, με την αναπάντεχη εμπορική επιτυχία και τις ποικίλες αντιδράσεις που προξένησε, υπήρξε η ιδρυτική στιγμή της άνευ προηγουμένου επιρροής που θα ασκούσαν οι ρηξικέλευθες απόψεις της Μπάτλερ όχι μόνο στις σπουδές φύλου αλλά και σε πολλά ακόμη πεδία της ακαδημαϊκής σκέψης.

Μάλιστα, με τη συνεχή «διάβρωση» όλο και περισσότερων ακαδημαϊκών πεδίων από την εξελισσόμενη σκέψη της, αλλά και την επέκταση της υφολογικής σύγκλισης ανάμεσα στην τέχνη του σύγχρονου χορού και της περφόρμανς αρτ, οδηγηθήκαμε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000 σε μία αύξηση του ενδιαφέροντος για την μπατλερική σκέψη εντός του πεδίου των σπουδών χορού, ενδιαφέρον το οποίο άρχισε να διαδίδεται σχετικά πρόσφατα και σε περιορισμένους εγχώριους κύκλους τόσο θεωρητικών και κριτικών όσο και αβανγκάρντ καλλιτεχνών του χορού. Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι οι σπουδές χορού κατανοούνται ως ένα ακαδημαϊκό πεδίο το οποίο περιλαμβάνει διαφορετικές γνωστικές κατευθύνσεις όπως είναι η εθνοχορολογία, η χορογραφική σύνθεση, η περφόρμανς αρτ και η χοροθεραπεία.

Εμφανίστηκαν ως διακριτός ακαδημαϊκός κλάδος κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 σε αμερικανικά πανεπιστήμια, για να αρχίσουν βαθμιαίως να διαδίδονται μέχρι να θεσμοθετηθούν κανονικότατα τις τελευταίες δεκαετίες στα ιδρύματα ανώτατων σπουδών του Δυτικού κόσμου. Το ενδιαφέρον για την Μπάτλερ εντός του πεδίου των σπουδών χορού έλαβε δύο -όχι απόλυτα διακριτές μεταξύ τους-κατευθύνσεις, καθώς η κριτική σκέψη της δεν αποτέλεσε μόνο (α) απλό εργαλείο ανάλυσης της χορευτικής εμπειρίας από ακαδημαϊκούς όπως ο Τζόναθαν Μπόλεν, αλλά και (β) πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες του χορού όπως η αιρετική Πολωνή εικαστικός-περφόρμερ Καταρζίνα Κόζιρα και η Ελληνίδα καθηγήτρια, χορογράφος
και χορεύτρια Μαρία Γοργία.

Τελώντας τον χορό, επιτελώντας τον εαυτό

Ο Τζόναθαν Μπόλεν, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Φλίντερς στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας, είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ακαδημαϊκούς μιας ολόκληρης γενιάς διανοουμένων ή/και ακτιβιστών ή/και καλλιτεχνών που μεταφέρουν τη μπατλερική θεωρία περί επιτελεστικότητας του σώματος και του φύλου στην ανάλυση της χορευτικής πράξης. Ο Μπόλεν ειδικά μελέτησε την κιναισθησία σε συγκεκριμένα dance clubs τα οποία κατανόησε ως πλαισιωμένους εκτός της «καθημερινότητας» τόπους οι οποίοι προσφέρονται για διαμόρφωση ταυτοτήτων εκτός του περι-οριστικού πλαισίου της αρσενικής κυριαρχίας και της αναγκαστικής ετεροσεξουαλικότητας. Συνεχίζοντας στο ίδιο μήκος κύματος στο οποίο εκπέμπει η προβληματική του Μπόλεν, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι τόσο τα κλαμπ τα οποία οι θαμώνες επισκέπτονται για να «αλλάξουν παραστάσεις», να ακούσουν δυνατά μουσική, να καταναλώσουν αλκοόλ, να στηθούν με πόζα ή ακόμη και να… χορέψουν με φίλους-ες και πιθανούς-ές εραστές-ωμένες όσο και οι σκηνικοί χώροι που ορίζονται μέσω του συγκειμένου ως τόποι τέλεσης ενός χορευτικού συμβάντος υψηλής κουλτούρας, ήτοι τη συμφωνία ως προς τούτο των κοινωνικών μετόχων και την παρεμπιπτόντως αισθητικώς ικανοποιητική για αυτούς ή και για άλλους δράση επαγγελματιών περφόρμερ, προσφέρονται ως τόποι για τη διερεύνηση στιλιζαρισμένων ενεργειών, τρόπων κίνησης και κινητικών πρακτικών μέσω της επιτελεστικής επανάληψης των οποίων διατηρούνται όχι μόνο σωματικές, έμφυλες και σεξουαλικές ταυτότητες, αλλά και εθνικές, ταξικές και οικονομικές διαστρωματώσεις.

Βέβαια, υπάρχουν και αρκετοί ακαδημαϊκοί που κινούνται στο πεδίο των σπουδών χορού οι οποίοι έχουν εκφράσει τις ενστάσεις τους ως προς την άκριτη αποδοχή και την ad hoc εφαρμοσιμότητα των συμπερασμάτων της θεωρίας που ανέπτυξε η Μπάτλερ. Τρανταχτή η περίπτωση της Σούζαν Λι-Φόστερ, καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ, που θεώρησε ότι η «σούπερ σταρ φιλόσοφος» πριμοδότησε τη θεωρητική επεξεργασία των λεκτικών πρακτικών αφήνοντας πολύ λίγο χώρο στο σώμα για να μπορέσει να κινηθεί. Σε παρόμοια κριτική προέβη και ο Ράμσεϊ Μπαρτ, καθηγητής Ιστορίας του Χορού στο Πανεπιστήμιο Ντε Μόντφορτ στο Λέστερ της κεντρικής Αγγλίας, ο οποίος αφού σχεδόν έλαβε ως δεδομένο ότι (α) η Μπάτλερ ασχολείται μόνο με επιτελεστικά ομιλιακά ενεργήματα και (β) η μελέτη του χορού [πρέπει να] επικεντρώνεται στις ζωντανές παραστάσεις, έκρινε σκόπιμο να διακρίνει δύο διαφορετικά είδη επιτελεστικότητας, καθώς θεώρησε ότι (α) φιλόσοφοι όπως η Μπάτλερ και ο Φουκό από τον οποίο εκείνη αντλεί υλικό ασχολήθηκαν με τη διαμόρφωση του υποκειμένου μέσω της επανάληψης κοινωνικά υποδεικνυόμενων λόγων, ενώ (β) μια παράσταση χορού περιλαμβάνει την κυκλοφορία, εντός ενός συγκεκριμένου προνομιακού συγκειμένου, βεβαίως-βεβαίως, ενεργημάτων που γενικώς είναι μη λεκτικά.

Μάλιστα, ο ίδιος σημείωσε ότι στις ζωντανές θεατρικές παραστάσεις τα νοήματα παράγονται διαμέσου μίας συλλογικής και αναστοχαστικής αντιληπτικότητας την οποία διαμορφώνουν από κοινού ο/η/οι περφόρμερ με το κοινό και από λεπτές διαφοροποιήσεις στην αποκωδικοποίηση των νοημάτων τα οποία διασταυρώνονται σε μια πλειάδα υπερκαθορισμένων λόγων – υπερτόνισε, δηλαδή, την πολυπλοκότητα του χορευτικού γεγονότος σε σχέση με αυτό της καθημερινότητας το οποίο, γιατί όχι, απλώς διέπεται από μία «άλλη» πολυπλοκότητα.

Και ο Λόγος σαρξ εγένετο

Πάντως, κόντρα σε όλες τις αντιρρήσεις των ενάντια στην μπατλερική θεωρία προσκείμενων θεωρητικών του χορού, το σώμα όχι μόνο κινήθηκε αλλά έριξε και αρκετούς χορούς υπό τις «οδηγίες» της κυρίας Μπάτλερ, καθώς τα βιβλία της αναγνώσθηκαν και επηρέασαν αρκετούς και μάλιστα σημαντικούς καλλιτέχνες της κίνησης, του χορού και της περφόρμανς αρτ. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις τέτοιων καλλιτεχνών αποτελεί η Πολωνή εικαστικός-περφόρμερ Καταρζίνα Κόζιρα. Στα πρωτοποριακά της έργα η ταυτότητα αποτελεί μία συνεχή διαδικασία εισόδου σε έναν ρόλο ενώ το φύλο και το σώμα, η αρρενωπότητα
και η θηλυκότητα, αναπαράγονται ως επιτελέσεις χωρίς κανένα πρότυπο, σε μία παράλληλη πορεία με τις αναζητήσεις της Μπάτλερ, δηλαδή (Warsza 2008: 61-63).

Για να γίνει κατανοητό το παραστασιακό φαντασιακό το οποίο δημιουργεί και εντός του οποίου δρα η Κόζιρα, αξίζει να γίνει μία σύντομη περιγραφή της δράση της με τίτλο «Tribute to Gloria Viagra».
Τον Απρίλιο του 2005, λοιπόν, η Κόζιρα ανέβηκε στη σκηνή του βερολινέζικου κλαμπ «Big Eden» ως η «έκπληξη» κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος του σόου με το οποίο γιόρταζε τα γενέθλιά της η drag queen και dj Γκλόρια Βιάγκρα. Μάλιστα, για την περίσταση είχε ντυθεί και καλλωπισθεί με τέτοιο τρόπο που να θυμίζει τη διασεξουαλική καλλιτέχνιδα στο όριο του να μπορεί να εκληφθεί ως μεταμφίεση της Βιάγκρα η οποία θα (ήθελε να) μπορούσε να εκληφθεί ως μεταμφίεση της τότε βασίλισσας της βιομηχανίας της ποπ Μαντόνα (η Lady Gaga δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη). Φορούσε φανταχτερά ρούχα, ψηλά τακούνια, βαρύ θεατρικό μέικ απ και μία κοκκινωπή περούκα σε φιλαριστή κουπ.

Αφού τραγούδησε μία επιτυχία του πάλαι ποτέ ποπ σταρ Ρόμπι Γουίλιαμς, άρχισε να προβαίνει σε έναν χορό στριπτίζ. Κατά τη διάρκεια των κρίσιμων τελευταίων κινήσεων που θα αποκάλυπταν τη «φύση» της -είχε μείνει να φοράει μόνο κάποια κοσμήματα και λεπτές μακριές κάλτσες, ενώ τον κορμό της διέσχιζε το λουράκι από ένα μικρό τσαντάκι με ζεμπρέ τύπωμα- οι συνεπαρμένοι θαμώνες σάστισαν στην εικόνα ενός εξαιρετικά αληθοφανούς πέους σε χαλάρωση. Λίγο αργότερα, η καλλιτέχνιδα αφαίρεσε το ομοίωμα από το αιδοίο της σαν να ήταν ένα ακόμη κόσμημα, ρούχο ή αξεσουάρ και το καταχώνιασε στην τσάντα της πριν αποχωρήσει από τη σκηνή. Η δράση της -στην οποία συνυπάρχουν στοιχεία από διαφορετικές και διασχίζουσες τα όρια σκηνικές παραδόσεις, αλλά και λογής ετεροτοπικές πραγματικότητες- μπορεί να αναγνωσθεί ως μία σκηνική επιτέλεση αυτού του φύλου που δεν είναι ένα, που κατασκευάζεται, που φοριέται, που βρίσκει χίλιους δυο τρόπους για να παρουσιαστεί στους άλλους, που ξαφνιάζει, που άμα λάχει μπορεί και να πεταχθεί στα σκουπίδια μαζί με τα μπουγαδόνερα.

Όσον αφορά τα καθ’ ημάς, η παραστασιακή ενασχόληση με το φύλο, το σώμα και τη σεξουαλικότητα -και τους πληθυντικούς τους αριθμούς- αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των σύγχρονων καλλιτεχνών του χορού. Η επεξεργασία που επιφυλάσσουν σε αυτές τις τρεις θεματικές είναι εικονοκλαστική-ποιητική, ενώ οι όποιες αναφορές στην επιστημονική/ακαδημαϊκή/φιλοσοφική σκέψη, την οποία ερμηνεύουν με ελευθερία, αποτελεί κουλτουριάρικο πέπλο. Η από σκηνής φιλοσοφία συνίσταται σε παράθεση «όμορφων» και «ποιητικών» νοημάτων, (απο-)δοσμένων κινητικά ή/ και λεκτικά, ικανών ή όχι -ανάλογα με την περίπτωση, την περίσταση και το κοινό-να συμπαρασύρουν τη δυναμική των παραστασιακών γεγονότων στο «class» (;) της «υψηλής κουλτούρας» – κι αυτό υπό την αρωγή πολιτιστικών συντακτών που αναζητούν στην τέχνη το συνταρακτικό, το σημαντικό και το υψηλό.

Πάντως, η προ διετίας συγκυρία των ομιλιών της Μπάτλερ με τις παραστάσεις του έργου «Μαμά 2 u» από την ομάδα χορού Αμάλγαμα της Μαρίας Γοργία ήταν απρόσμενη. Σε εκείνη την παραγωγή, τέσσερις χορευτές και μία κυρίαρχη μητρική φιγούρα ανέπτυσσαν σωματικές και χορευτικές πρακτικές μέσω των οποίων προσδιορίζονταν, αναπροσδιορίζονταν και ανατρέπονταν τα φύλα τους – κάτι το οποίο η χορογράφος είχε εμπνευστεί από το πρώτο βιβλίο της Μπάτλερ που μεταφράστηκε στα ελληνικά, το «Σώματα με σημασία».
Κι αν η σκέψη της Μπάτλερ ενέπνευσε τόσο ακαδημαϊκούς όσο και καλλιτέχνες του χορού, τι γίνεται με την ίδια την περσόνα της χαρισματικής φιλοσόφου και ακτιβίστριας; Κάτι το οποίο σίγουρα δημιουργεί εντύπωση είναι το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στα «βαριά» βιβλία και τις «ευχάριστες» διαλέξεις της στις οποίες συχνά καταφεύγει σε ένα ιδιότυπο, ευφυέστατο και εξαιρετικά διασκεδαστικό χιούμορ. Έτσι, δεν διστάζει να πει, ενώ εξηγεί τη θεωρία της περί επιτελεστικής συγκρότησης του φύλου, ότι έχει φίλους που δεν μπορούν να διανοηθούν το να φορέσουν φούστα αντί για παντελόνι, διευκρινίζοντας αμέσως μετά ότι κάποιοι από αυτούς είναι άντρες και κάποιοι άλλοι γυναίκες. Αυτό που πλέον απομένει είναι να δούμε την ίδια την περσόνα της Μπάτλερ να αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις καλλιτέχνιδες, τους καλλιτέχνες και ό, τι άλλο ενδιάμεσα ή πέραν των φύλων…

Ενδεικτικές πηγές
Bollen, J. (2001), «Queer kinesthesia: Performativity on the dance floor», σσ. 285-314 στο Desmond, J., Dancing Desires: Choreographing sexualities on and off the stage, Μάντισον, University of Wisconsin Press.
Burt, R. (2004), «Genealogy and dance history: Foucault, Rainer, Bausch, and De Keersmaeker», σσ. 29-44 στο Lepecki, A. (Επ.), Of the presence of the body: Essays on dance and performance theory, Μίντλταουν, Κονέκτικατ, Wesleyan University Press.
Butler, J. (2008), Σώματα με σημασία: Οριοθετήσεις του «φύλου» στο λόγο, Αθήνα, Εκκρεμές.
Butler, J. (2009), Αναταραχή φύλου: Ο φεμινισμός και η ανατροπή της ταυτότητας, Αθήνα, Αλεξάνδρεια.
Κούστας, Π., «Από τον χορό στην περφόρμανς: Ζητείται ελπίς!», άρθρο στο περιοδικό FAQ #70, Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009, σ. 68.
Leigh-Foster, S. (2002), «Walking and other choreographic tactics: Danced inventions of theatricality and performativity», Substance 31.2 & 3 (2002), σσ. 125-146.
Warsza, J. (2008), «Diva», σσ. 56-63 στο «Dance in Art», ειδική έκδοση του Transdisciplinary European Arts Magazines Network.
-- Βικιπαιδεία: λήμματα «Salome», «Judith» και «Judith Butler».
-- «Judith Butler: Philosophical encounters of the third kind» (2006). Ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε πρώτη φορά από το τηλεοπτικό δίκτυο ARTE France & Associés.
Σκηνοθεσία: Paule Zajdermann. Παραγωγή: Anne-Françoise de Buzareingues.
Έκδοση σε DVD: First Run/Icarus Films, Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη.

© Κειμένου: Παναγιώτης Κούστας

*Ο Παναγιώτης Κούστας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Σπούδασε Κοινωνιολογία, Πολιτιστική Διαχείριση και Φυσική Αγωγή. Την τριετία 2007-2010 πραγματοποίησε διδακτορικές σπουδές με αντικείμενο την Ανθρωπολογία του Σύγχρονου Χορού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση του κειμένου ή μέρους αυτού, χωρίς την άδεια του συγγραφέα
ή του Dancetheater.gr

2012-01-15