Με σημαιάκι την αγάπη για χορό σύγχρονο

Το 11ο Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων έχει αναβοσβήσει ήδη πολλές φορές τη μαρκίζα του και σιγά σιγά οδεύει προς το τέλος του, αφήνοντας άλλους θεατές απλώς χορτασμένους και άλλους με χαριτωμένες ρυτίδες απορίας στο μέτωπο.

Από τις 19 Μαΐου έξι θέατρα της Αθήνας έδωσαν έδαφος στους καρπούς των εξήντα τριών ομάδων του φεστιβάλ για να ανθίσουν, να ευδοκιμήσουν και να φτάσουν στα ρουθούνια των θεατών για να μυρίσουν. Άλλες μυρωδιές διακριτικές, άλλες έντονες, άλλες ενοχλητικές, άλλες ακόμα και άοσμες, εισέβαλαν βιαστικά στο αναπνευστικό σύστημα των θεατών και τους μετέτρεψαν σε φιλότεχνα ζόμπι αιωρούμενα απ' το κυλικείο στις θέσεις και από το φουαγιέ στο παρκινγκ.

Βασικός άξονας του φεστιβάλ η απόφαση του σωματείου να μην παρεμβαίνει στις επιλογές των χορογράφων, αλλά να αφήσει το κοινό να αποφασίσει σε ποιους προτίθεται να δώσει το εισιτήριο για το επόμενο βήμα. Μεγάλο πράγμα η ελευθερία και κινητήρια δύναμη για την καλλιτεχνική έμπνευση, αλλά μερικές φορές οι απεριόριστες επιλογές διαδρομών μοιάζουν να καταλήγουν σε ένα χαοτικό φοινικόδασος.
Ιδιαίτερα στην περίπτωση των ανεξάρτητων ομάδων -πρωτοεμφανιζόμενων χορογράφων χωρίς σταθερές ομάδες που αποπειρώνται να παρουσιάσουν τα έργα τους για πρώτη φορά μπροστά από τις σκηνικές κουίντες- αυτή η άνευ όρων επιλογή ερμηνεύεται διττά. Από τη μια μεν αφήνει το καλλιτεχνικό πνεύμα ελεύθερο στο πλαίσιο της δημιουργίας, από την άλλη γιγαντώνει το αισθητικό χάσμα της μιας ομάδας από την άλλη και δημιουργεί μια σύσπαση σύγχυσης στο πρόσωπο του θεατή που απολαμβάνει, σφηνωμένος στην καρέκλα του, μαζοχιστικά, εντελώς διαφορετικά χορευτικά χαστούκια.
Ίσως είναι η ίδια η σύσταση του επονομαζόμενου «σύγχρονου χορού» ιδιόμορφη, φιλοξενώντας εξ ορισμού διαφορετικά χορευτικά ρεύματα και αισθητικές. Άλλες παλιακές αναδυόμενες μέσα από τη ναφθαλίνη, άλλες μεταμοντέρνες και ριζοσπαστικές, άλλες μινιμαλιστικές, εξπρεσιονιστικές, μπαλετικές, καρεκλο-ποπ και ζεμπεκοειδείς, όλες μέσα στον ατέρμονο και φλύαρο καμβά του «σύγχρονου χορού» ως απαράβατη ρήτρα.

Βέβαια πέρα από τα σχολιαστικά σχόλια των σχολίων και τις προσωπικές εντυπώσεις αυτό που πρέπει να αναδυθεί και να παραμείνει στην επιφάνεια είναι η μικρή ξύλινη σχεδία ενός ακόμα φεστιβάλ, που με σημαιάκι την προσπάθεια, εξακολουθεί να επιπλέει σε αυτή την βαλσαμωμένη περίοδο, σε αυτή την ασάλευτη πόλη. Όταν τα εφόδια και οι παροχές έχουν καταπνιγεί στο πουθενά, μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο και ηρωικό όταν ένα φεστιβάλ ενός τόσο ταλαιπωρημένου σωματείου όπως αυτό των χορογράφων να καταφέρνει και να επιβιώνει με μοναδικό άξονα την αγάπη για τέχνη και την επιθυμία επαφής με αυτή, βρίσκοντας εναλλακτικούς χορηγικούς τρόπους και ιδέες για να συνεχίζει.

Πηγή: elculture.gr

2012-07-05