|
Συνέντευξη στον Παναγιώτη Κούστα
Με θυμάμαι, αρκετά καλοκαίρια πριν, να παρακολουθώ μια συνέντευξή της στο Seven-X. Οι γάμπες της σε τέλειο σταυροπόδι και τα μαλλιά της τραβηγμένα ίσια πίσω. Ξαφνικά, κάτι άλλαξε∙ τα μαλλιά της έγιναν μπούκλες, το τηλεοπτικό στούντιο έδωσε τη θέση του σε χώρο θεατρικής πρόβας και εγώ πήρα θέση δημοσιογράφου. Στη συνέχεια, αποσπάσματα από την εκτενή συνομιλία που είχαμε πριν λίγο καιρό...
«Στην Αλεξανδρούπολη που μεγάλωσα δεν υπήρχαν σχολές χορού∙ μάζευα τα παιδιά και έκανα "χορογραφίες". Στις πανελλαδικές δήλωσα το τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού στη Θεσσαλονίκη γιατί ήταν πιο κοντά στο σώμα. Παρακολούθησα ένα σεμινάριο σύγχρονου χορού. Έδωσα εξετάσεις στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και πέρασα ως ταλέντο στη χορογραφία.
»Με τους Sine qua non γνωριστήκαμε στη σχολή, πήραμε βραβεία, φτιάξαμε την ομάδα. Το 2002 ίδρυσα την Quasistellar. Στην τέχνη δεν υπάρχει μονιμότητα, είσαι κάπου όσο αυτό βγάζει "έρωτα". Αυτό είναι το μόνο αναγκαίο για μια παράσταση χορού που ουσιαστικά γεννιέται εκ του μη όντος.
»Αφορμή για το "Electric Girl", στάθηκε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε το 1881 στους New York Τimes. Αναφερόταν σε εργοστάσιο που νοίκιαζε κοπέλες με λαμπατέρ στο κεφάλι για να φωτίζουν το σπίτι. Η μη-γραμμική αφήγηση της ιστορίας δεν συμβαίνει σε συγκεκριμένο χρόνο. Πρωταγωνιστές είναι ένας άντρας (Blaine Reininger) και ένα κορίτσι (Χαρά Κότσαλη). Σε βίντεο, είναι παρουσιαστές εκπομπής telemarketing. Προσπαθούν να πείσουν το κοινό να αγοράσει electric girl – η τυποποιημένη ρυθμολογία των κινήσεών τους θυμίζει αυτή των πολιτικών. Στο ζωντανό παραστασιακό χωροχρόνο, είναι έκπτωτοι της θέσης τους. Η γυναίκα είναι ένα από τα electric girls και ο άντρας επιστάτης στο εργοστάσιο κατασκευής τους.
»Με ενδιαφέρουν η αρσενικότητα και η θηλυκότητα εντός του ίδιου υποκειμένου και οι σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται μεταξύ τους. Στην παράσταση, το κορίτσι -ακόμη και όταν πάσχει- έχει έντονη προσωπικότητα και άγρια ενέργεια. Ο άντρας, πνευματικότητα. Χρησιμοποιώ στερεότυπα για να προξενήσω προβληματισμό, δεν δίνω απαντήσεις…
»Με απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα της ταυτότητας. Η ανάγκη για "κοινοτικό ανήκειν" μοιάζει πανανθρώπινη. Το θέμα είναι που θέλουμε να ανήκουμε – αυτό συνδέεται με τη μνήμη και το υποσυνείδητο τα οποία βάλλονται από τον όγκο των πληροφοριών που δεχόμαστε. Ο πλουραλισμός των ταυτοτήτων που προκύπτει από τη συνεχή κατηγοριοποίηση και ταξινόμηση βάση στερεοτύπων, π.χ. ομοφυλόφιλοι, emo κλπ, αποτελεί προσπάθεια ελέγχου της αντιδραστικότητας που φέρουν οι παρεκκλίσεις για το καθεστώς εξουσίας».
Πηγή: Faq
|
