Ανοιχτό κάλεσμα καλλιτεχνών & ομάδων στις Ημέρες Παντομίμας & Νύχτες Μαγείας ( 19-22 Δεκεμβρίου) στην Πλατεία Συντάγματος 12:00-15:00 & 17:00-19:00

Οι Μέρες Παντομίμας & Νύχτες Μαγείας είναι busking festival και αποτελούν κομμάτι των Χριστουγεννιάτικων Εκδηλώσεων του Δήμου Αθηναίων! Είναι μία πολύ καλή ευκαιρία όχι μόνο να βγουν στο δρόμο οι τέχνες της Παντομίμας & της Μαγείας, αλλά και να μπορέσουν οι καλλιτέχνες και οι ομάδες που ασχολούνται με τα συγκεκριμένα αντικείμενα να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στα πλαίσια ενός Φεστιβάλ.

Το Φεστιβάλ είναι ανοιχτό σε οποιονδήποτε καλλιτέχνη ή ομάδα που ασχολείται με παντομίμα, μαγεία, μιμική, θέατρο δρόμου,χορό και σωματικό θέατρο, και ενδιαφέρεται να συμμετάσχει.

Όλες οι ομάδες και οι καλλιτέχνες που θα συμμετάσχουν θα μπορέσουν να βγάλουν καπέλο (busking) !!

Όσοι καλλιτέχνες & ομάδες ενδιαφέρονται να στείλουν βιογραφικά, στοιχεία επικοινωνίας, διαθεσιμότητες ( σε μέρες & ώρες) και 2-3 φωτογραφίες από παραστάσεις τους στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.​m μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου.

2011-11-29

Τις ήμερες αυτές θα διοργανωθεί σεμινάριο Visual Comedy & Mimeμε τον Roland Zee (www.rolandzee.com) στη Circus Dayz. Περισσότερες πληροφορίες για το σεμινάριο θα ανακοινωθούν σύντομα.

Aγαπητοί συνάδελφοι,

οι καιροί είναι δύσκολοι και τώρα όσο ποτέ άλλοτε, είναι η στιγμή που να συσπειρωθούμε και να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Οπότε, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε πως εάν κάποιο μέλος του Σωματείου μας δυσκολεύεται να πληρώσει το χαράτσι της ΔΕΗ ή χρειάζεται οποιαδήποτε διευκρίνηση πάνω στο θέμα αυτό, να μη διστάσει να επικοινωνήσει μαζί μας! Επίσης, πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων σχεδιάζουμε να γίνει Γενική Συνέλευση. Για την ακριβή ημερομηνία θα ενημερωθείτε σύντομα.

Σας επισυνάπτουμε και το δελτίο τύπου της ΠΟΘΑ σχετικά με το χαράτσι της ΔΕΗ.

φιλικά,
το ΔΣ του ΣΕΧΩΧΟ

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος χαιρετίζει τις αποφάσεις των Δήμων, των συνδικαλιστικών φορέων και άλλων συλλογικοτήτων που εναντιώνονται στο «χαράτσι» για τα ακίνητα μέσω της Δ.Ε.Η..

Καλούμε τους συναδέλφους μας, που δυσκολεύονται να εξοφλήσουν το λογαριασμό της Δ.Ε.Η., να έρχονται σε επαφή με τα Σωματεία, για να συντονίσουμε τη δράση μας και να αποτρέψουμε την διακοπή της ηλεκτροδότησης.

Καλούμε τα μέλη μας να σταθούν στο πλευρό και να πλαισιώσουν τις ομάδες ,τις επιτροπές στις γειτονιές και τους Δήμους, για να μην εκτελεστεί καμιά εντολή για διακοπή της ηλεκτροδότησης σε κανένα συμπολίτη, ειδικά σεανήμπορους, ανέργους και ανθρώπους που δυσκολεύονται να πληρώσουν το λογαριασμό της Δ.Ε.Η.

Δεν θα επιτρέψουμε να κοπεί το ρεύμα. Δεν θα επιτρέψουμε τον εκβιασμό μέσω του αγαθού του ηλεκτρικού ρεύματος.

ΤΟ ΔΣ ΤΗΣ Π.Ο.Θ.Α.

2011-11-23

---

Διεθνής συνάντηση χορού που διεξάγεται ετησίως στα Θέατρα ΡΙΑΛΤΟ (Λεμεσσός)και ΠΑΛΛΑΣ (Λευκωσία). Φέτος, 14η χρονιά του Ευρωπαικού Φεστιβάλ Χορού, αναδεικνύονται δουλειές από την διεθνή σκηνή σύγχρονου χορού. Το Φεστιβάλ, συνδιοργανώνεται από τις Υπηρεσίες Πολιτισμού του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού και το Θέατρο  ΡΙΑΛΤΟ Λεμεσσού, με την συνεργασία των Πρεσβειών των Χωρών - μελών της Ευρωπαικής ΄Ενωσης  στην Κύπρο.  Σε αυτή τη γιορτή του σύγχρονου χορού παρουσιάζονται επαγγελματίες από 8 χώρες: Ελβετία, Φινλανδία,  Ρουμανία, Αυστρία, Πορτογαλία, Τσεχία, Γερμανία και Κύπρο (με 2 δουλειές βραβευμένες στην 11η Πλατφόρμα Σύγχρονου Χορού). Το φεστιβάλ όλα αυτά τα χρόνια έχει επιτυχημένα εξελιχθεί, προσφέροντας κάθε χρόνο, παραστάσεις  υψηλής ποιότητας, αυξάνοντας τι κοινό και τους οπαδούς του.

 Πρόγραμμα

RIALTO Theatre (Limassol) Θέατρο ΡΙΑΛΤΟ (Λεμεσσού)
2/6 Switzerland Ελβετία
Name of dance group: Compagnie Linga Όνομα χορευτικής ομάδας
Title of piece: no.thing Τίτλος κομματιού
Choreographers: Katarzyna Gdaniec, Marco Cantalupo Χορογράφοι
Duration: 60' Διάρκεια
4/6 Finland Φινλανδία
Name of dance group: K. Kvarnstrom & Co / Helsinki Dance Company
Title of piece: XPSD
Choreographer: Kenneth Kvarnstrom
Duration: 60'
8/6 Romania Ρουμανία
Name of dance group: Serial Paradise Company
Title of piece: Super Something
Choreographer: Cosmin Manolescou
Duration: 50'
10/6 Austria Αυστρία
Name of dance group: Liquid Loft / Chris Haring
Title of piece: Posing Project B - The Art of Seduction
Choreographer: Chris Haring
Duration: 70'
18/6 Portugal Πορτογαλία
Name of Dance Group: TOK' ART
Title of piece: Milk|Lake|Suggestions for Walking Alone
Choreographer: Andre' Mesquita
Duration: 60'
21/6 Czech Republic Τσεχία
Name of Dance Group: DOT504
Title of piece: 100 Wounded Tears
Choreography: Jozef Frucek & Linda Kapetanea (Rootlessroot Company)
Duration: 70'
29/6 Germany Γερμανία
Name of Dance Group: Walter Bickman
Title of piece: Icon
Choreographer: Walter Bickman
Duration: 60'

PALLAS theatre (Nicosia) Θέατρο ΠΑΛΛΑΣ (Λευκωσίας)
6/6 Finland
Name of dance group: K. Kvarnstrom & Co / Helsinki Dance Company
Title of piece: XPSD
Choreographer: Kenneth Kvarnstrom
Duration: 60'
8/6 Austria
Name of dance group: Liquid Loft / Chris Haring
Title of piece: Posing Project B - The Art of Seduction
Choreographer: Chris Haring
Duration: 70'
16/6 Cyprus Κύπρος
1.Title of piece: Dice
Choreographer: Loizos Konstantinou
Duration: 12'
2.Name of dance group: Noema Dance Works
Title of piece: State Zero to twelve
Choreographer: Alexandra Waierstall
Duration: 15'
22/6 Czech Republic
Name of Dance Group: DOT504
Title of piece: 100 Wounded Tears
Choreography: Jozef Frucek & Linda Kapetanea (Rootlessroot Company)
Duration: 70'

Για τους σπουδαστές και τους επαγγελματίες του χορού η είσοδος είναι ελεύθερη
All performances start at 20:30
Όλες οι παραστάσεις αρχίζουν στις 20:30

Πληροφορίες /Κρατήσεις θέσεων: 77 77 77 45
E-ticket:www.rialto.com.cy

2011-05-21

Το Dancetheater.gr προσφέρει στα μέλη του 4 μονές προσκλήσεις για το ''ΜΕΣΑ'' (Τετάρτη 11 Μαίου) και  4 διπλές  προσκλήσεις για το φεστιβάλ χοροθεάτρου Tango ''Chamuyo'' (για 9,10,11,12 Μαίου)

Για να συμμετάσχετε στην κλήρωση ακολουθήστε την διαδικασια "Καταχώρησης"

αναφέροντας απαραίτητα 'Ονομα - Επώνυμο - e-mail

και γράφοντας ''ΜΕΣΑ'' ή ''Chamuyo'' αντίστοιχα.

Προθεσμία συμμετοχής

''ΜΕΣΑ'' έως και την Δευτέρα 9 Μαίου

''Chamuyo'' έως και το Σάββατο 7 Μαίου

2011-05-06

Mothers – Arc for Dance

Η 5^η διοργάνωση του φεστιβάλ arc for dance (υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Φρόσως Τρούσα και του Δημήτρη Νασσιάκου) ήταν αφιερωμένη στις Τέσσερις Εποχές. Η θεματική αυτή προσπάθησε να αποτυπώσει τις νέες τάσεις που διαμορφώνονται στα χορευτικά πράγματα με γνώμονα τις κοινωνικές συνθήκες, τη μεταβαλλόμενη και αέναη κίνηση που διέπει την ίδια τη ζωή και τις καταστάσεις γύρω μας. Γόνιμες οι ζυμώσεις και οι προβληματισμοί που έθεσαν οι καλλιτέχνες, αλλά και αισιόδοξη η –προσωρινή έστω– μετάβαση από την πληκτική, αριθμοκρατούμενη καθημερινότητα στο προσωπικό σύμπαν του κάθε χορευτή-χορογράφου. Το κοινό φάνηκε να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα αυτό παρά τον δύσκολα προσβάσιμο και εν μέρει δυσλειτουργικό χώρο του Βυρσοδεψείου. Στο παρόν κείμενο θα παρουσιάσω μια σειρά από σκέψεις που προέκυψαν με αφορμή το έργο Mothers της Ίριδας Κάραγιαν.

Ο Leibniz στην περίφημη δοκιμιακή επιστολογραφία του αναφέρει: “θα πρέπει να έχω ένα σώμα επειδή (ως πνεύμα) έχω μια ζώνη ευκρινούς και διακεκριμένης έκφρασης”. Πράγματι, αυτό που εκφράζω ως σώμα ευκρινώς και ανά πάσα στιγμή αφορά το ίδιο το σώμα, το περιβάλλει και επιδρά στενότερα και γενικότερα στην φαινομενική αντίληψη του κόσμου. Αυτό που εκφράζω μέσω του σώματος είναι αυτό που συμβαίνει στο σώμα μου, ή με άλλα λόγια η μονάδα εξάγει από τον εαυτό της καθετί το αντιληπτό. Το Mothers επιχειρεί την επισήμανση της αλληλοσυσχέτισης μονάδας–σώματος. Στον χορό η κατανόηση/πρόσληψη της κίνησης είναι πρωτίστως περιληπτική και όχι μεριστική, δηλαδή οι χορευτές νοούνται ως μέλη ενός συνόλου και όχι καθένας για λογαριασμό του. Η μονάδα νοείται σύμφωνα με μια σχέση εκάστη-όλον, ενώ τα σώματα είναι περιληπτικά, συναθροίσεις σύμφωνα με μια σχέση τα μεν-τα δε.  Αυτό που επιτυγχάνει η Ίρις Κάραγιαν με το εν λόγω έργο είναι να παρουσιάσει και να κατανοήσει τον κόσμο βάσει της μονάδας, να θέσει δηλαδή ως προϋπάρχουσα και απαραίτητη συνθήκη το γεγονός ότι καθεμία από τις ερμηνεύτριες εσωκλείει για λογαριασμό της ολόκληρο(;) τον κόσμο. Αν εκλάβουμε τον κόσμο ως επιφάνεια – όπως αυτή που ορίζουν τα ξύλινα τουβλάκια επί σκηνής  - λαμβάνουμε τη θέση των μονάδων ως πρωταρχικών δυνάμεων, ως υπάρξεων που εμπεριέχουν τον κόσμο, τον πλάθουν και τον αναγεννούν. Αυτή η ψυχική, ενδογενής αιτιότητα, που εκπορεύεται από κάθε μονάδα ανεξαρτήτως, αναπαριστά τον ψυχικομεταφυσικό μηχανισμό δόμησης του κόσμου.

Η παράσταση παραπέμπει τόσο στην «κινησιολογική σύνθεση» του παραπάνω κόσμου όσο και σε μια τετραμερή επιτελεστική λειτουργία: τη σχέση των ερμηνευτών μεταξύ τους, τον τρόπο επενέργειάς τους πάνω στην ύλη, τη μετάδοση της αντίληψης του κόσμου στους θεατές αλλά και την σχέση της κάθε ερμηνεύτριας με τον εαυτό της. Το σύστημα αυτό φέρει ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: από την πρώτη στιγμή – όταν ακούμε τον καλπάζοντα βηματισμό πάνω στο ξύλινο δάπεδο – μέχρι τέλους – όταν οι ερμηνεύτριες αναπηδούν μαχητικά σε μια ύστατη προσπάθεια εξάντλησης των φυσικών ορίων της σκηνής – ο θεατής εισπράττει δονήσεις. Αυτή η παλμική μετάδοση της κίνησης διαρρηγνύει τον στενά ορισμένο γεωμετρικό χώρο και δημιουργεί έναν κόσμο που διαρκώς επεκτείνεται, από τις σκηνικές συντεταγμένες του στις ανεξάντλητες επιφάνειες του εσωχώρου. Οι «μητέρες» παράγουν και αναπαράγουν δονήσεις μέχρι το άπειρο: η διαρκής ταλάντωση ανάμεσα στο ορατό-κινητικό υλικό και στο μη ορατό, ανοιχτό πεδίο των συμβολοποιήσεων (μητέρες, ηρωίδες, πολεμίστριες), αφήνουν τον θεατή μετέωρο σε μια διπλής κατεύθυνσης ερμηνεία: έχουμε την καταγραφή της κίνησης στον χώρο και την αναδίπλωση αυτής μέσα στην κάθε χορεύτρια. Ό,τι εξωτερικεύεται, εσωτερικεύεται – στρέφεται με τον ίδιο παλμό προς τα μέσα τόσο που οι δυο παρουσίες καταλαμβάνουν εξ ολοκλήρου τη σκηνή, τη μετατρέπουν σε ένα οχυρωμένο κόσμο ψυχικών και κινητικών εντάσεων.

Το δαιδαλώδες ανάπτυγμα των ξύλινων κατασκευών δημιουργεί τέσσερις διαφορετικούς «κόσμους»· καταλήγει κανείς συνειρμικά στο ότι η επέκτασή τους εξαρτάται από την αέναη επιστροφή στην πηγή-μήτρα, τη διαρκή τροφοδότησή τους όχι μόνο με τα απαραίτητα υλικά στοιχεία αλλά και με την αδιάκοπη ψυχική φόρτισή τους. Η μήτρα δεν εκκενώνεται ποτέ, πυροδοτεί συνεχώς μεταβατικές καταστάσεις (λειτουργία της επιγένεσης), καθεμία από τις οποίες βασίζεται σε μια πρωταρχική συνθήκη: καθώς διαιρούνται αδιάκοπα τα μέρη της ύλης, τα σώματα των χορευτριών επαναλαμβάνουν μια στροφική κίνηση του κορμού που παραπέμπει ίσως στη ρευστότητα του κόσμου τον οποίο προσπαθούν να ορίσουν και αυτή η κατ’ ουσίαν ελαστικότητα των σωμάτων είναι η εκφραστική δύναμη που «ασκείται» στην ύλη.

Το μόνο ίσως ελάττωμα στον μηχανισμό κατασκευής των «θυγατρικών» χώρων, σε αντιδιαστολή με την επαναληπτική κίνηση που εκτελούν τα σώματα, αποτελεί το ότι είναι αρκετά τεχνητός για να καταλάβει ο θεατής τόσο τη διάρκεια όσο και την «ανάγκη» λειτουργίας του. Αυτή η διανυσματική διαφορά μεταξύ «οργανικού και ανόργανου» (όσο οι κατασκευές προχωρούν σε μεγαλύτερες μάζες-επιφάνειες τόσο οι κινήσεις των χορευτριών μοιάζουν να συσπειρώνονται, να εσωτερικεύονται) αποτελεί το σημείο καμπής της παράστασης: η μετάβαση από το κέντρο της σκηνής στο προσκήνιο ή στο βάθος όπου αναπτύσσονται οι κατασκευές προσφέρεται στον θεατή σαν επίφαση τελικότητας, σαν μια αναπόφευκτη προκαθορισμένη επιλογή χωρίς να τηρείται το πλεονέκτημα της αμεσότητας που είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή η κινητική δράση.

Η αραίωση είναι μόνο προσωρινή· τα σώματα εισέρχονται και πάλι σε ένα μοτίβο που κορυφώνεται μέσα από ορμητικές πτώσεις και ανακάμψεις, επιβεβαιώνοντας την εντύπωση ότι η όποια συνοχή και συνεκτικότητα επί σκηνής επιτυγχάνεται αποκλειστικά από την ενεργή παρουσία των χορευτριών (εξαιρετικές στον ρόλο αυτό οι Ιωάννα Παρασκευοπούλου και Χαρά Κότσαλη). Πράγματι ο χώρος ανασυγκροτείται χάρη στον μυϊκό τόνο που επανακαθορίζει την πυκνότητα της κίνησης και την μεταγράφει σε ένα ζωντανό, παλλόμενο «σχήμα». Ο χώρος δεν υφίσταται έξω από τις μονάδες που τον εκφράζουν, βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία αμοιβαίου καθορισμού με αυτές, είναι η συνεπαγωγή της σχέσης τους. Πρόκειται με άλλα λόγια για μια εσωτερικότητα που μετατρέπει τον χωροχρόνο από καθαρό, εμπειρικό δεδομένο σε σύνολο ή πλέγμα σχέσεων μέσα στο ίδιο το υποκείμενο. Όπως υποστηρίζει και ο γερμανός στοχαστής «ο κόσμος ύφισταται μόνο μέσα στα παριστάντα του, όπως αυτά εσωκλείονται σε κάθε μονάδα. Είναι ένας παφλασμός, μια βοή, μια ομίχλη, ένας κονιορτός εν χορώ».

Τάσος Κουκουτάς

2013-06-02

Arc for Dance 2013 – “4 Εποχές” απο την Ναταλία Κουτσούγερα Πήγα - Είδα

Το περασμένο τριήμερο (17, 18 και 19 Μαΐου) το καθιερωμένο πια φεστιβάλ Arc for Dance για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά μας υποδέχτηκε αυτή τη φορά στον πολυχώρο Βυρσοδεψείο στον Βοτανικό, με την γλυκιά Φρόσω Τρούσα να μας καλωσορίζει, να μας παρουσιάζει τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες και να συνδέει τη διαδρομή τους στο χορό με το θέαμα που επρόκειτο να παρακολουθήσουμε. Ως κεντρική θεματική του φεστιβάλ επιλέχτηκε το ταξίδι σε 4 εποχές για να αποτυπώσει συμβολικά μια κατάσταση περάσματος, αλλαγής, μετακίνησης και μεταμόρφωσης που αντικατοπτρίστηκε τελετουργικά στις περισσότερες από τις παραστάσεις που παρακολουθήσαμε. Η δροσερότητα της φύσης και των τεσσάρων εποχών αποδόθηκε με πολύχρωμα σκηνικά αντικείμενα και κουστούμια, με κύρια έμφαση στο πράσινο χρώμα. Παράλληλα με τις παραστάσεις πραγματοποιήθηκαν Masterclasses στο Κέντρο Χορού Dan.c.ce. Η κάθε ημέρα, λίγο πριν τις κεντρικές παραστάσεις, ξεκινούσε με μια εντυπωσιακή ομαδική χορογραφία (όπου τονίστηκε η δυναμική του συνόλου και της διαφοροποίησης) των μαθητών της σχολής Danc.c.ce σε παραδοσιακούς ηλεκτρονικούς, ρυθμικούς ήχους και σε σκηνοθεσία-χορογραφία του Αντώνη Λιβερόπουλου. Επίσης, ο διευθυντής του πανευρωπαϊκού δικτύου Aerowaves John Ashford παρευρέθηκε στο φεστιβάλ.

Την πρώτη ημέρα στις 17 Μαΐου το φεστιβάλ άνοιξε την αυλαία του με μια εικαστική ατμόσφαιρα κουκλοθέατρου ή θεάτρου μαριονέτας με την παράξενη πρώτη χορογραφική απόπειρα της Κωνσταντίνας Ευθυμιάδου, Henshin (μεταμόρφωση), που μας εξέπληξε όλους ευχάριστα. Στην ζωντανή της κίνηση ενέπλεξε ένα παραμυθένιο εικαστικό τοπίο – μία μακέτα σκοτεινής πόλης, ένα πράσινο δέντρο καρφωμένο στην πλάτη της, ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια, ένα παντελόνι και ένα ελαφρύ κουστούμι – ταξιδεύοντας μας στην δίνη της δικής της μαγικής σκέψης. Ο ψυχισμός της πρωταγωνίστριας βρίσκεται σε μια θύελλα μετατροπών που ψάχνουν το δρόμο για τη λύτρωση. Ξεκινώντας ως μια θηλυκή νεραϊδόμορφη φιγούρα τραβάει προς το μέρος της μια εύθραυστη μακέτα από μια σκοτεινή πόλη. Αφού προβαίνει σε κάποιες μετακινήσεις των κτιρίων ξετυλίγει μια αισθαντική χορογραφία κουβαλώντας ένα δέντρο στην πλάτη της, σαν μια προσπάθεια να βγει από το έρεβος. Η κινησιολογία της απλή, ανάλαφρη και ταιριαστή με αυτό που μοιάζει να θέλει να πετύχει, ενώ σε στιγμές τα μαλλιά της κρύβουν το πρόσωπο και συμμετέχουν σε αυτό που θέλει να μας περιγράψει: την μεθοριακή και μεταίχμια κατάσταση που οδηγεί στην μεταμόρφωση. Λίγο μετά, η χορογράφος σε παραδοσιακή μουσική της Ηπείρου στήνει ένα νέο περιβάλλον, αποστασιοποιείται από τα θηλυκά της χαρακτηριστικά και φορώντας ένα καφέ παντελόνι μεταμορφώνεται σε άντρα. Η σκληρότητα του βρίσκεται στα έντονα χτυπήματα στο πάτωμα που μοιάζουν με κινήσεις ανδρικού παραδοσιακού χορού. Το σκηνικό μετατρέπεται ξανά για να φορέσει τα κόκκινα παπούτσια και να μπει σε ένα ρούχο που κρέμεται επί σκηνής. Η στιγμή φωτεινότητας έχει φτάσει και η Ευθυμιάδου χορεύει σε ανάλαφρους στροβιλιστικούς συνδυασμούς. Σε μια φαντασμαγορία κινούμενων φώτων θυμίζοντας βραδινή πόλη από μακριά, χορεύει στο σκοτάδι και το πέπλο της παράστασης πέφτει με τον φωτισμό της μακέτας, το μάζεμα των ρούχων επάνω σε αυτήν και την αργή αποχώρηση της από τη σκηνή. Οι αφηρημένοι συνειρμοί της Ευθυμιάδου πέρασαν με γλαφυρότητα στο κοινό, καταφέρνοντας να φωτίσουν εκτός από την πόλη και μια θηλυκότητα που δεν είναι αμιγώς ενήλικη αλλά απορρέει μέσα από την παιδικότητα.

Η δεύτερη παράσταση που έκλεισε την ημέρα της Παρασκευής ήταν το  Allege του Clement Layes. Ο καλλιτέχνης μεταμορφώνεται σε έναν χιουμοριστικό Jarvis Cocker (τραγουδιστή των Pulp) καθώς τον βλέπουμε να εμφανίζεται με ένα ποτήρι κολλημένο στο κεφάλι του. Χωρίς να καταλαβαίνουμε διόλου τι ακριβώς «έχει στο κεφάλι του» μας παρουσιάζει μια παράλογη, ακατάληπτη και γκροτέσκα performance σε ένα πράσινο-οικολογικό σκηνικό από κουβάδες, ποτιστήρια, γλάστρες με λουλούδια, σφουγγαρίστρες, τραπέζι και φύλλα στο πάτωμα. Προσπαθεί ζογκλερίστικα, απεγνωσμένα και ελαφρώς υστερικά να γεμίσει το ποτήρι στο κεφάλι του καθώς και άλλα ποτήρια και τη γλάστρα, να σφουγγαρίσει τα νερά που χύνονται και να μεταφέρει τα υγρά από τα ποτήρια στους κουβάδες. Το κομμάτι like humans do του David Byrne παίζει δυνατά στο background (οι στίχοι του τραγουδιού μιλούν για κάποιον που επαναλαμβάνει μονότονα τη ζωή του, «i work i sleep and I dance and I m dead») και με ένα νεύμα του Clement σταματά όποτε εκείνος θελήσει. Στο τέλος ο «αξιολύπητος» performer μας επεξηγεί σε μια κωμικότητα αυτό που θέλει να εννοήσει αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να μας προσφέρει συγκεχυμένους και πολτοποιημένους συνειρμούς, συμπλέκοντας ανθρώπινες επιθυμίες, μιντιακές ατάκες και επιστημονικές έννοιες (ενέργεια, πολιτική, όνειρο, μωρό). Βάζοντας έναν πράσινο ντενεκέ στο κεφάλι του μας αναγκάζει να τον παρακαλέσουμε σχεδόν να τελειώσει το μαρτύριο της κενής νοήματος επεξήγησης. Γελάσαμε με την ψυχή μας με το μικρό βασανιστήριο του τέλους. Αυτό που ο Layes επιχειρεί είναι μια σαρκαστική κριτική στο σύγχρονο νεοφιλελεύθερο-οικολογικό υποκείμενο που διακατέχεται από μια εσωστρεφή έλλογη δράση αγνοώντας τις εξωτερικές συγκυρίες, από την ματαιοδοξία της απόλυτης γνώσης και την εμμονική ατομικιστική καθημερινότητα της ασταμάτητης επαναληπτικότητας.

Το Σάββατο στις 18 Ιουνίου δυο παράξενοι χορευτές μας θύμισαν παιχνίδια playmobil και μας προσκάλεσαν να τους περικυκλώσουμε στην κύρια σκηνή για να υλοποιήσουν την χορογραφία του Jozsef Trefeli & Gabor Varga, Jinx 103. Αρχικά γυρνούν κυκλικά γύρω από το κοινό και στήνουν με μυστηριακούς ψιθύρους κάποιας άγνωστης αρχαίας γλώσσας ένα παράξενο τελετουργικό παιχνίδι, περνώντας ανάμεσα στα σώματα τους μια ριγέ, κοκκινόασπρη κορδέλα και πολύ γρήγορα την διασπείρουν στο κοινό. Μια τελετουργική αργή μελωδία μπαίνει σιγά σιγά και οι δυο performer (Jozsef Trefeli & Gyula Cserepes) αρχίζουν να κινούνται στον ρυθμό της. Ευθυγραμμίζονται σε τετραγωνισμένες κατευθύνσεις και με έντονα πατήματα των ποδιών και χοροπηδητά διαμορφώνουν δυαδικά σχήματα. Κάποιες φορές διασταυρώνονται, άλλοτε συντονίζονται και άλλοτε διαφοροποιούνται. Στήνουν ένα επικίνδυνο κυνήγι μεταξύ τους και μοιάζουν να ανταγωνίζονται αλλά συνάμα να αντιγράφουν ο ένας τον άλλον. Σύντομα αρχίζουν να εξαντλούνται αλλά δεν σταματούν παρά προσθέτουν στην κίνηση τους και στρατιωτικά χτυπήματα χεριών. Καθώς η ηλεκτρονική μουσική αλλάζει και δίνει τη θέση της σε παραδοσιακούς ήχους οι χορευτές μετατρέπονται σε μικρούς κοζάκους και εγκαταλείπουν το ρομποτικό στιλ κίνησης τους για να διαγράψουν πιο γρήγορες παραδοσιακές φιγούρες. Στο τέλος δίνουν αναπάντεχα τα χέρια τους και χαμογελούν. Το Jinx 103 επαναλήφθηκε και την τελευταία ημέρα, ίσως λίγο λιγότερο επιτυχημένο από την πρώτη. Κάποιες επαναλήψεις κινήσεων στην χορογραφία θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Η χορογραφία ήταν όμως πολύ πρωτότυπη και το ενδιαφέρον σημείο της ήταν ότι εκκινούσε κυρίως από τις κινησιολογικές φόρμες πηγαίνοντας προς τις εννοιολογικές. Ενδιαφέρουσα ήταν και η συμπόρευση παραδοσιακών στοιχείων χορού με μετα-μοντέρνων.

Η επόμενη παράσταση που ολοκλήρωσε την κεντρική ημέρα του Φεστιβάλ έδωσε επίσης έμφαση στα κινησιολογικά μοτίβα, δίνοντας τον δεύτερο ρόλο στις εμφανείς έννοιες σε μια παράσταση αρκετά σκοτεινή, ατμοσφαιρική και αφαιρετική. Το Mothers της Ίρις Καραγιάν ξεκίνησε με δυο γυναικείες φιγούρες που μοιάζουν να συντίθενται από κάποια κοινά «μητρικά» χαρακτηριστικά (αυστηρότητα, σοβαρότητα, πειθάρχηση, ενηλικότητα). Τα αυστηρά κουστούμια τους (μπεζ πουκάμισα με κάποιες λεπτές διαφορές στο στέρνο και μαύρα ίσια παντελόνια) καθρεφτίζουν την εσωστρέφεια και την αυτοσυγκράτηση τους καθώς και οι στρατιωτικοί βηματισμοί τους επάνω σε ένα δάπεδο από ξύλινα τουβλάκια και σανίδες. Το ξύλινο δάπεδο αποσυναρμολογείται στην συνέχεια από τις πρωταγωνίστριες για να δομήσουν από κοινού μια παράξενη ξύλινη πόλη (αυτό το σημείο θα μπορούσε να μας είχε δοθεί λίγο πιο σύντομα). Μέσα από αυτή την αποσύνθεση του δαπέδου δίνεται η αποσύνθεση και απορύθμιση του εαυτού τους και η δημιουργία μιας νέας συνθήκης. Έτσι μετά από αυτό το μεγάλο διάκενο, βγαίνουν από το σκληρό τους κέλυφος και αποκαλύπτουν σταδιακά την συναισθηματική τους τρωτότητα. Οι κινήσεις τους συνοδεύουν αυτήν την αποδόμηση και χαρακτηρίζονται από σπειροειδείς στροβιλισμούς στο έδαφος που τις κάνουν να μοιάζουν με πουλιά ή ανεμοστρόβιλοι. Οι αναστεναγμοί τονίζουν την εκδήλωση του συναισθήματος του φόβου, της εξάντλησης και της ευθραυστότητας. Η Χαρά Κότσαλη και η Ιωάννα Παρασκευοπούλου σε μια αέρινη, τρυφερή κίνηση με αξιοθαύμαστη ακρίβεια πότε παρασέρνονται σε αντίθετες κατευθύνσεις και πότε συγχρονίζονται απόλυτα, αναμειγνύοντας τις κοινές τους πορείες με την διαφοροποίηση. Στο τέλος κλείνουν την χορογραφία αποχωρώντας σε πιο χαλαρούς ρυθμούς αποκαλύπτοντας και την τελική μετατροπή τους.

Η τρίτη και τελευταία ημέρα, 19 Μαΐου, ξεκίνησε με το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Χάρη Κούσιου σχετικά με την έμφυλη υποκειμενικότητα που αναπτύσσεται μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Το πρώτο μέρος είχε παρουσιαστεί στο 4^Ο Arc for Dance 2012 στο θέατρο OLVIO και στο 3^ο Athens Video Dance Project 2012 με πρωταγωνίστρια την Έμυ Κορφιά, στο Could be Anyone, ένα δυνατό σόλο για την σκληρή όψη της γυναικείας υποκειμενικότητας που μετά την εκκεντρική επιτέλεση της Κορφιά ολοκληρώνεται με απέκδυση. Αυτή τη φορά ο Κούσιος ξεκινά από το σκληρό προσωπείο του άνδρα, δίνοντας και αυτόν τον τίτλο στο έργο του. Στο Man II, ο Κούσιος και ο Μιχάλης Κριεμπάρδης, δυο σε σώμα ενός, οικοδομούν ένα τρομακτικό όν που μοιάζει με επικίνδυνη αράχνη. Ο Χάρης Κούσιος (με τον Κριεμπάρδη πίσω από την πλάτη του) ξεδιπλώνει δαιμονικές εκφράσεις προσώπου, ενώ τα χέρια και τα πόδια και των δυο συμμετέχουν στην κίνηση αυτού του αποκρουστικού εντόμου. Ο Κριεμπάρδης αποχωρεί και ο Κούσιος μένει σχεδόν γυμνός και μόνος μπροστά στο ακροατήριο εξεικονίζοντας το εσωτερικό μέρος του Άνδρα. Σε μια στατική τρεμάμενη κίνηση ξεδιπλώνει την φοβισμένη πτυχή του φαινομενικά δυνατού αρσενικού, μέσα από αδύναμες κυκλικές κινήσεις χεριών, που δεν έχουν καμία σχέση με τον τρομακτικό σατανικό του φλοιό. Μετά την καθηλωτική του μεταμόρφωση σε αντίθεση με την Κορφιά φοράει ένα κουστούμι και ακολουθεί το φως της εξόδου.

Ο επίλογος του Φεστιβάλ έρχεται σε ένα σκηνικό που κυριαρχεί το πράσινο. Στο PΑΡΚing της Λίας Τσολάκη, η εναλλαγή των εποχών χτίστηκε γύρω από την καθημερινή και επαναλαμβανόμενη κυκλική κίνηση σύγχρονων ανθρώπων της πόλης που τρέχουν με πολύχρωμα (αντιστοίχως με τις εποχές) ρούχα γύρω από ένα τείχος με ξύλινα κασόνια. Μέσα στους πρωταγωνιστές βρίσκεται και ένας εξανθρωπισμένος σκύλος που ακολουθεί το αγχωτικό τρεχαλητό των υπολοίπων. Ανά διαστήματα οι χορευτές κοπάζουν, σταματούν, κοιτούν τους άλλους, σκέφτονται και διαμορφώνουν μικρές δυάδες και ομαδώσεις. Κάποιοι αναλαμβάνουν να αφυπνίσουν κάποιους άλλους και εκεί που νομίζει κανείς ότι αλλάζουν τακτική τους βλέπουμε να μπαίνουν πάλι σε κυκλική τροχιά. Σκηνοθετικά ξεχώρισε η σύλληψη με τις μπότες και το ψάξιμο των χορευτών στους κάδους (μας θύμισε την σημερινή εικόνα των φτωχών μεταναστών που μαζεύουν αντικείμενα από τα σκουπίδια) και η χορογραφική στιγμή του Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου που γιγαντώνει την κίνηση του ξεκινώντας από τα δάκτυλα του ποδιού του προς το επάνω μέρος του σώματος του. Το τέλος ήταν ιδιαίτερα χαρούμενο και αισιόδοξο – η Τσολάκη προφανώς ήθελε να αποδώσει μια πιο αισιόδοξη ματιά για την σημερινή κατάσταση – αλλά η φωτεινότητα υπερτονίστηκε και θα μπορούσε να είχε δοθεί περισσότερη εστίαση στις συγκρουσιακές πλευρές και επαφές των ατόμων για να ξεφύγουμε λίγο από την ουτοπία και να δοθεί μια πιο αντιπροσωπευτική εικόνα των τραυματικών μεταβολών που βιώνουμε σήμερα στην χώρα μας. Η παράσταση θα είχε κερδίσει επίσης έδαφος αν ήταν πιο μικρή.

Ευχαριστούμε θερμά την Φρόσω Τρούσα και τον Δημήτρη Νασιάκο που κατάφεραν για ακόμα μια φορά να κρατήσουν ψηλά το επίπεδο του Arc σε σκληρούς καιρούς κρίσης και να δώσουν την ευκαιρία σε νέους έλληνες και ξένους χορογράφους και χορευτές να παρουσιάσουν τη δουλειά τους και να προσφέρουν σε εμάς ένα υψηλών προδιαγραφών θέαμα.

Ναταλία Κουτσούγερα

Το πέμπτο Arc For Dance festival έλαβε χώρα στον Πολυχώρο Βυρσοδεψείο (Βοτανικός) στις 17, 18, 19 Μαΐου 2013

2013-05-26

Δύο σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα από δυο καταξιωμένες ελληνίδες χορογράφους πραγματοποιήθηκαν την τελευταία εβδομάδα του Απριλίου στην Αθήνα. Η συμμετοχική εγκατάσταση-εργαστήριο Memorandum Athens Lab της Τζένης Αργυρίου (Ομάδα Amorphy) με στόχο ένα βιωματικό ταξίδι μνήμης σε γεγονότα της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας και η παράσταση Το Στρώμα της Μαρίας Γοργία (Ομάδα Αμάλγαμα) με θέμα τις εκφάνσεις του «ελληνικού» υποκειμένου στα συμφραζόμενα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Το ελληνικό οικείο, ανοίκειο και φαντασιακό στοιχείο συναντήθηκε σε αυτές τις δράσεις μέσα από μια πανοπτική ματιά στο χρόνο και σε μια προσπάθεια σύνδεσης των ιστορικών αναπαραστάσεων, βιωμάτων και γεγονότων με το παρόν.

Το εργαστήριο της Τζένης Αργυρίου προέκυψε ως προέκταση ενός συνολικότερου εγχειρήματος σε εξέλιξη με στόχο την αφύπνιση της μνήμης και της φαντασιακής της διάστασης από την περίοδο του 1912 και έπειτα. Όπως λέει η ίδια η Αργυρίου: «Σκοπός του project είναι να διερευνήσει τη σύγχυση μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, του συλλογικού και του ατομικού, τις πραγματικές και φαντασιακές μνήμες που συνθέτουν το παρόν». Το εγχείρημα αυτό περιλαμβάνει παραστάσεις, εγκαταστάσεις, εργαστήρια, καλλιτεχνικά residencies και αρχειακή έρευνα, και η συγκεκριμένη εγκατάσταση φιλοξενήθηκε στον χώρο του Camp για δέκα ημέρες (19-28. 4) μετά την αισθαντική παράσταση Αφανής Μνήμη της Αργυρίου στα Γρεβενά.

Ο χώρος του Memorandum Athens Lab ήταν ένας χώρος ιδεών, δοκιμών και συμμετοχής του κόσμου στον οποίο συμμετείχαν μουσικοί, φωτογράφοι, video artists, εικαστικοί, δραματουργοί και σχεδιαστές φωτισμού (Thomas Fourneau, Coti K, Κατερίνα Ευαγγελάκου, Σωτήρης Μπαχτσετζής, Λίλα Σωτηρίου, Βασίλης Γεροδήμου, Αλέξης Χατξηαλεξίου, Ευγένιος Τζαφέστας, Μίλτος Αθανασίου, Αντώνης Νικηφόρος και Νίκος Μακρής). Περιελάμβανε πέντε τόπους δημιουργικής εργασίας: TOPOS I - THINKING - ένα τραπέζι με βιβλία και laptop για έρευνα και διάλογο καθώς και ένα pinboard στο οποίο συμμετέχοντες από το κοινό σημείωναν κάποια συμβάντα από προηγούμενες περιόδους που ενθυμούνταν οι ίδιοι ή είχαν ακούσει από ιστορίες κοντινών τους προσώπων. TOPOS II - INTERVIEWS - όπου βιντεοσκοπήθηκαν συνεντεύξεις με τους ποιητές Κώστα Καναβούρη και Γιώργο Χουλιάρα, τους συγγραφείς Βαγγέλη Ραπτόπουλο και Μανώλη Ανδριωτάκη, τον καθηγητή φιλοσοφίας Διονύση Καββαθά, τον εικαστικό Κώστα Τσόλη και τις ιστορικούς τέχνης Ελεάννα Βλάχου και Βίκυ Θεοδωροπούλου. Οι ερωτώμενοι καλέστηκαν από την χορογράφο να ανασύρουν και να μοιραστούν τις βιωματικές τους εμπειρίες από περιόδους όπως ο ελληνικός εμφύλιος. TOPOS III- DOCUMENTARY ROOM όπου προβλήθηκαν τα ντοκιμαντέρ Ενα Αργοπορημένο Ευχαριστώ σε σκηνοθεσία Ηλία Γιαννάκη από το ΑΣΚΙ, Εμείς οι Έλληνες επεισόδιο 11 σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάκου από το Σκαϊ και το Νεοναζί: Το ολοκαύτωμα της μνήμης σε σκηνοθεσία Στέλιου Κούλογλου.

Το TOPOS IV STAGE & CHORUS/ORCHESTRA ήταν μια απόπειρα δημιουργίας μιας εγκατάστασης που λειτουργούσε ως συμμετοχικό μουσικό όργανο και ταυτόχρονα οπτικό μηχανισμό. Η εγκατάσταση περιελάμβανε προβολές φωτογραφιών (κάποιες από τις οποίες είχαν προσφερθεί από το κοινό) με τις οποίες οι συμμετέχοντες έρχονταν σε επαφή χωρίς να γνωρίζουν εξ αρχής το περιεχόμενο, συνθέτοντας στιγμιαία την δική τους αυθόρμητη βιωματική ιστορία. Η προβολή των φωτογραφιών αυτών συνδυάστηκε επίσης με την performance χορευτών σε ένα παιχνίδι με τις σκιές και τον φωτισμό πίσω από τις φωτογραφίες, συνδέοντας νοερά την ατμόσφαιρα των φωτογραφιών με το σήμερα. Το κοινό μπορούσε επίσης να αγγίξει τις χορδές στο πίσω μέρος των προβολών που επικοινωνούσαν με έναν ενισχυτή, λειτουργώντας σαν ένα πρωτότυπο μουσικό όργανο ενεργοποιώντας τις οπτικοακουστικές αισθήσεις και τις μνήμες. Τέλος το TOPOS V - SHADOWS όπου δοκιμάστηκε η βιντεοσκόπηση σκιών του κοινού με στόχο την εμπλοκή των σκιών αυτών σε φωτογραφίες της ελληνικής ιστορίας.

Έτσι η Τζένη Αργυρίου, εκτός από τις χορευτικές της παραστάσεις επιδιώκει μέσα από αυτές τις διαδραστικές συναντήσεις με αντικείμενα και θρύμματα μνήμης να επανασυνδέσει το τότε με το τώρα, να ανοίξει μια σχισμή στο παρελθόν και να ανασύρει τις βιωμένες ή φαντασιακές εικόνες του από τα βάθη της λήθης. Να το φωταγωγήσει και να το αναδιανείμει εκ νέου και διαμέσου αυτού να δραστηριοποιήσει το συλλογικό ασυνείδητο μέσω μιας συναισθητηριακής αφύπνισης της θραυσματικής μνήμης. Σε μια ντελεζιανή οπτική, η Αργυρίου εν τέλει μεταχειρίζεται τη μνήμη όχι σαν παλινδρόμηση ή οπισθοδρόμηση στο παρελθόν, αλλά σαν μια δημιουργική, αποτοπικοποιημένη διαδικασία ανασυγκρότησης του υποκειμένου. Η μνήμη παρεμβαίνει, ανασχηματίζει και εντείνει τα συναισθήματα ανοίγοντας καινούργιους δρόμους μέσα από την σύνθεση των στιγμών του παρελθόντος ενισχυμένα με στρώσεις του παρόντος. Το Memorandum ως μια μνημονική παρακαταθήκη στοχεύει να μας καταστήσει αναστοχαστικούς δρώντες-δέκτες και να μας φέρει πιο κοντά στην παρορμητική ατομική επανασύνθεση ενός συλλογικού παρελθόντος.

Η επιτυχημένη δράση θα συνεχιστεί με μία παράσταση χορού και πολυμέσων στην Μασσαλία στις 22-24 Νοεμβρίου του 2013 κατά τη διάρκεια της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2013, σε παραγωγή της ομάδας Amorphy.Org και σε συμπαραγωγή των Theatre de Bernardines, O Espaco de Tempo και άλλων. Για τη δημιουργία του έργου έλληνες, γάλλοι, γερμανοί και πορτογάλοι καλλιτέχνες αλλά και ιδρύματα-καλλιτεχνικοί φορείς από διάφορες χώρες έχουν ήδη αρχίσει να συνεργάζονται. Ο συμμετοχικός χαρακτήρας του εγχειρήματος αυτού αντικατοπτρίζεται και στην χρηματοδότηση του μέσω crowdfunding που σκοπεύει να ξεκινήσει στα τέλη Μαΐου. Έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και η ιστοσελίδα www.memorandum.gr με λεπτομερείς πληροφορίες, ανακοινώσεις, οπτικοακουστικό υλικό οπού θα μπορεί κανείς να ενημερώνεται για την εξέλιξη του project και τις ευκαιρίες ενεργής ανάμειξής του σε αυτό.

Η Μαρία Γοργία για τρεις ημέρες (26-28 Απριλίου) στο θέατρο Χυτήριο επιχείρησε από ένα άλλο παράθυρο, ένα παράδοξο και άκρως εξονυχιστικό τετ-α-τετ με την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, τις αναπαραστάσεις και τις βιώσεις της ελληνικότητας. Μέσα από μια γκροτέσκα και μυστηριακή performance του Φαουστικού Σταύρου Αποστολάτου, παρουσιάζει στο κοινό μια αποδόμηση του (ανδρικού) ελληνικού εαυτού, απεικονίζοντας συμβολικά και αλληγορικά το ελληνικό στοιχείο και την ανάπτυξη της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας μέσα από τη σχέση του performer με ένα στρώμα. Ο Αποστολάτος, μεταμορφώνεται σταδιακά από τον ταπεινό πρωτόγονο έλληνα σε έναν εξευγενισμένο δυτικόφιλο άνθρωπο-πολίτη, συγκροτώντας μια κατακερματισμένη – τόσο γκροτέσκα όσο και σκοτεινή – προσωπικότητα που δεν διστάζει όπως ο Φάουστ να πουλήσει την ψυχή του στον Διάβολο για να αποκτήσει τα οφέλη που του προσφέρονται από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Το στρώμα βρίσκεται εκεί ως ευμετάβλητη πρώτη ύλη για να μετατραπεί αναλόγως με αυτές τις διαστάσεις που λαμβάνει η συγκρότηση του ελληνικού υποκειμένου σε διάφορες ιστορικές περιόδους από το 1827 και έπειτα. Το ελληνικό στοιχείο φωτίζεται μέσα από μια ματιά στο χρόνο και η Γοργία μας εκπλήσσει αναπάντεχα με την παράταιρη Φαουστική και βιβλική φυσιογνωμία του Αποστολάκη… Στη θέση της θα περίμενε κανείς το αναμενόμενο. Να είχε επιλέξει μια περισσότερο χαρακτηριστική λαϊκή φιγούρα.

Αρχικά ο Έλληνας σκιαγραφείται ως ένας τρομαγμένος, ασήμαντος τύπος που ζει από αυτό που παράγει άμεσα και από αυτό που καλλιεργεί. Το στρώμα γίνεται το έδαφος για την φύτευση πατάτας και ελαιοδέντρων όμως ο ταπεινός πρωταγωνιστής γρήγορα αλλάζει στάση κερδίζοντας τα πρώτα του χρήματα. Εξαιρετική ήταν η μινιμαλιστική σύλληψη της Γοργία με την ενίσχυση της και από τον φωτισμό, όπου ο Αποστολάκης αναλαμβάνει τον καθαρισμό της πατάτας ενώ τα κέρματα από τον κόπο του διασπείρονται επάνω στο στρώμα, προμηνύοντας την μεταλλαγή του. Ο Έλληνας αρχίζει να υιοθετεί τους «καλούς» δυτικούς τρόπους, να προσδοκά την πολυτέλεια και την επιφανειακή τυπολατρική ευγένεια ξεχνώντας προς στιγμήν την παρελθοντική του ακατέργαστη ποιότητα. Εξευγενίζεται και αποκτά μια δεύτερη φύση. Ταυτόχρονα διαμορφώνει και έναν κυρίαρχο ιδεότυπο, αυτόν του γλεντζέ και του «εξυπνάκια». Σε αυτές τις ιδιότητες θα μπορούσε να είχε δοθεί ενδεχομένως και περισσότερη έμφαση μιας και αποτελούν ένα ισχυρό υπόδειγμα για τις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν. «Αυτό που με κολακεύει περισσότερο είναι να μείνω στην μνήμη των άλλων» λέει ο Αποστολάκης και με αυτή του την δήλωση σηματοδοτεί την στροφή προς τον ατομικισμό, υπό την ξενική επιρροή.

Το κλίμα αλλάζει με το καφέ σακάκι που φορά και η ατμόσφαιρα γίνεται πιο μυστηριακή, θυμίζοντας το Όνομα του Ρόδου του Umberto Eco, όπου κάτι τρομερό μοιάζει να ελλοχεύει πίσω από τα ανήσυχα βλέμματα του. Σε αυτό το σημείο η θρησκειολαγνεία του Έλληνα κάνει την εμφάνιση της και έρχεται στο προσκήνιο. Πολύ γρήγορα η χώρα πτωχεύει και τα πράγματα άξαφνα φαίνεται να γυρίζουν προς τα πίσω. Τα καμπανάκια από τα πρόβατα στο σουρεαλιστικό βίντεο που προβάλλεται μαρτυρούν αυτήν την επιστροφή στην λαϊκότητα και στην πρωτόλεια επαρχιώτικη νοοτροπία. Ένας λύκος εμφανίζεται για να σημάνει την έναρξη του ελληνικού εμφυλίου και το στρώμα γίνεται αυτή τη φορά ένα έδαφος μάχης με πολύχρωμα μικρά στρατιωτάκια στην κορυφή του που καταπίνονται από τον Αποστολάκη.

Το στρώμα στην αφαιρετική ματιά της Γοργία είναι ένας καμβάς που τροποποιείται και προσαρμόζεται διαρκώς στα ιστορικά γεγονότα. Μετουσιώνει τα υπαρκτά, σημαίνοντα στοιχεία της κάθε εποχής αλλά ταυτόχρονα λειτουργεί και ως μεταφορά για διάφορες εννοιολογικές τοποθετήσεις, πλαταίνει, συρρικνώνεται και κακοποιείται, αλλά χρησιμοποιείται και σαν προβολή των συναισθηματικών και χωρικών ορίων του ήρωα.  Η μουσική της παράστασης ακολουθεί και αυτή τις ιστορικές περιόδους ενίοτε με ευρωπαϊκά βαλς και με μουσική αντίστοιχη ανά τις εποχές (π.χ ελληνικό ρεπερτόριο δεκαετίας 30).

Η ένταση της παράστασης κορυφώνεται ωστόσο μετά τον εμφύλιο. Το γκροτέσκο στοιχείο ενισχύεται με ένα διασκεδαστικό, κατά το ήμισυ, drag queen show του πρωταγωνιστή καθώς σωματοποιεί την χιτλερική φωνή του Παπαδόπουλου φτάνοντας μας στην εποχή της δικτατορίας. Με αποχρώσεις λεπτού χιούμορ η πλοκή κινήθηκε προς την πρόσφατη ηγεμονική περίοδο του ΠΑΣΟΚ και της εναλλασσόμενης και συνδιαλλαζόμενης εξουσίας του με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Η αλληγορική μεταφορά γίνεται με πράσινα, μπλε και ροζ μπαλόνια που εξανεμίζονται από τον Αποστολάκη με κωμικό τρόπο στον αέρα καθώς υιοθετεί το λεξιλόγιο πολιτικών προσώπων όπως του Ανδρέα Παπανδρέου. Και είναι το ροζ μπαλόνι της αριστερής μας παράταξης που ξεφουσκώνει με τον κωμικότερο τρόπο. Αυτή τη φορά βλέπουμε το στρώμα να μετατρέπεται σε πολιτικό βάθρο ή να γεμίζει από τεχνολογικά αντικείμενα, τηλέφωνα και υπολογιστές παραπέμποντας μας στην έντονη γραφειοκρατία της Ελλάδας των δυο τελευταίων δεκαετιών.

Το τέλος έρχεται δυναμικά, με την περιγραφή της τωρινής κατάστασης υπό τους ήχους των διακηρύξεων των τελευταίων πολιτικών μας. Υπόκωφοι ήχοι μπλεγμένοι με αγχωτικούς θορύβους συνθέτουν το σκηνικό της βίαιης μεγαλούπολης της δικής μας εποχής. Τα κουδουνίσματα των προβάτων συγχωνευμένα με τους θορύβους και τις διακηρύξεις μοιάζουν αυτή την φορά σαν ερινύες που περικυκλώνουν την φιγούρα του Αποστολάκη. Εκείνος συνεχίζει επ’ άπειρον να κάθεται στην καρέκλα του επάνω στο στρώμα και να διαβάζει με αδιαφορία, ηλιθιότητα, κυνισμό και απάθεια την εφημερίδα του ενώ βρίσκεται ζωσμένος από φλόγες που ολοένα τον πλησιάζουν. Στρώμα, καρέκλα και εαυτός γίνονται ένα για να πυρποληθούν από τις φλόγες. Ο σύγχρονος «πολιτισμένος», «αστικός», «δυτικοποιημένος», «ευρωπαίος» νέο-έλληνας δεν θα είναι ποτέ πια αθώος και μάλλον… αποδέχεται παθητικά την μοίρα του.

Πολλά συγχαρητήρια στην Μαρία Γοργία για αυτήν την δύσκολη συναρμολόγηση ανταποκρινόμενη στην νέα τάξη των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών μέσα από μια ματιά στο παρελθόν, δίνοντας την δική της χροιά και αγγίζοντας βαθιά μια συλλογική αφήγηση της ελληνικότητας. Η εξισορρόπηση και διασύνδεση της προσωπικής της καλλιτεχνικής ματιάς με ένα ευρύτερο κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι ευχόμαστε να συνεχιστεί. Αναμένουμε με αγωνία τα επόμενα της project με επίκεντρο την ζωή των σύγχρονων πρεκάριων (precaires), μια ζωή της επισφάλειας που προορίζεται να στοιχειώσει το μέλλον. Πολλά συγχαρητήρια και στον εξαιρετικό performer αυτής της παράστασης, Σταύρο Αποστολάτο, που αποτύπωσε τόσο περίτεχνα τις ενδόμυχες πτυχές του Έλληνα και της ψυχοσύνθεσης του ανά τις εποχές συγκροτώντας ένα συμπαγές σύνολο εθνοτικών ιδιοτήτων, μέσα από την προσωπική του σωματική έξη και ιδιοσυγκρασία σε αυτή την πολύπλευρη, εκκεντρική, άμεση σωματικότητα και στην συναισθαντική του σχέση με το στρώμα.

Ναταλία Κουτσούγερα

2013-05-12