MANUAL SOLOS – ΙΡΙΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝ – ΟΜΑΔΑ ΧΟΡΟΥ ΖΗΤΑ

Συνέντευξη: Ναταλία Κουτσούγερα (Dancetheater.gr)

• Πώς ξεκίνησε η σύλληψη της ιδέας για τη δημιουργία του Manual Solos;
Ξεκίνησε με το Moving Parts που παρουσιάστηκε στο MIR festival το Δεκέμβρη. Είναι ένα σόλο χορογραφικό σκορ με υλικά έργα από το παρελθόν που αναβιώνουν και επανερμηνεύουν ξεχωριστά σε κάθε παράσταση τρεις ερμηνεύτριες, η Ιωάννα Παρασκευοπούλου στις 16/2, η Αμαλία Κοσμά στις 23/2 και 2/3 και η Αντιγόνη Αυδή στις 9/3, η οποία είχε ερμηνεύσει και το Moving Parts. Μαζί με αυτό το σκορ υπάρχει παράλληλα και ένα ηχητικό σκορ που αναφέρει οδηγίες χρήσης για την κατασκευή μιας συσκευής. Τα δύο αυτά υλικά "συνομιλούν" μέσω των σχέσεων που δημιουργεί η κάθε ερμηνεύτρια. Η ιδέα είναι η δημιουργία ενός σκορ με τα συγκεκριμένα υλικά που ενεργοποιείται από διαφορετικούς ερμηνευτές. Μ'ενδιαφέρει η επαναδιαπραγμάτευση των ιστορικών έργων, η διάθεση να ξαναδώ το παρελθόν δημιουργώντας κάτι στο παρόν ώς καλλιτεχνική διαδικασία, έρευνα και πρακτική.

• Κατά ποιον τρόπο αποτελεί μια μετεξέλιξη του έργου σας Moving Parts (ΜΙR Festival, 2016);
Τα Manual Solos επιχειρούν ξεκάθαρα να επαναδιαπραγματευούν δύο έργα άλλων καλλιτεχνών και άλλης εποχής: το Water Motor (1979) της χορογράφου Trisha Brown και το Wall Floor Positions (1968) του εικαστικού καλλιτέχνη Bruce Nauman. Καλούν τον θεατή να παρακολουθήσει τα ιστορικά έργα και τη διαδικασία επανερμηνείας μέσω του σκορ που εκτελεί η κάθε χορεύτρια.

• Πώς συμβάλλει το έργο αυτό στην περεταίρω διερεύνηση του εικαστικού και κινησιολογικού λεξιλογίου της Trisha Brownκαι του Bruce Nauman;
Δεν συμβάλλει στην περεταίρω διερεύνηση του κινησιολογικού λεξιλογίου της Trisha Brown και του Bruce Nauman. Αυτό που επιχειρεί είναι να ερευνήσει, να επεξεργαστεί και να αρθρώσει εκ νέου τις ιδέες που υπάρχουν στην συνθετική λογική των έργων.

• Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο εννοιολογικό πλαίσιο που περιστοιχίζει τις τρεις περφόρμανς;
Aυτό που βλέπουμε είναι και το concept, δεν λειτουργεί ώς πλαίσιο. Αν έλεγα κάποιες έννοιες που περιγράφουν το έργο, αυτές είναι: αντιγραφή και οικειοποίηση.

• Ποια είναι η πρόσληψη και ενσωμάτωση των έργων αυτών από τις τρεις περφόρμερ (Ιωάννα Παρασκευοπούλου/Αμαλία Κοσμά/Αντιγόνη Αυδή); Ποια είναι τα κοινά των σόλο τους και σε τι διαφέρουν μεταξύ τους;
Και οι τρεις ακολουθούν ένα σκορ: μια ακριβή ανάλυση και περιγραφή του τί κάνουν και σε ποιά σειρά. Η κάθε μια ερμηνεύει το ίδιο σκορ, τις ίδιες κινήσεις, την ίδια αλληλουχία. Διαφέρουν στον τρόπο που επεξεργάζονται το χρόνο, το χώρο, την προσοχή τους σε αυτό που κάνουν και την προσωπική τους ερμηνεία.

• Πώς χρησιμοποιούνται στο Manua lSolos έννοιες και δράσεις, όπως η επανάληψη και η παλινδρόμηση ανάμεσα στον αυτοσχεδιασμό και στην «στενά» χορογραφημένη κίνηση;
Αυτό κάνει στο Water Motor η Trisha Brown. Η δυναμική εναλλαγή ανάμεσα στις δύο συνθήκες σε συνδυασμό με τον τρόπο που κινείται και όλα τα χαρακτηριστικά της κίνησης. Εμείς παρατηρούμε, μελετάμε, αναλύουμε, ενσωματώνουμε τη χορογραφία ή την αλληλουχία των δράσεων,στην περίπτωση του Nauman, και τα επαναδιαπραγματευόμαστε στο εδώ και τώρα.

• Ποια η αλληλεπίδραση του χώρου, του ήχου και της εικόνας στο έργο;
Συνυπάρχουν και δημιουργούν την σύνθεση του έργου που ενεργοποιείται με την θέαση.

• Συνομιλεί το συγκεκριμένο έργο με προηγούμενα έργα που έχετε πραγματοποιήσει με την ομάδα σας, π.χ το Αλάσκα (2016); Αν ναι με ποιους τρόπους;
Όχι

• Ποια είναι τα σχέδιά σας για το Manual Solos μετά την παρουσίασή του στο Θέατρο Πόρτα;
Αρχικά, το σκορ να δωθεί και σε άλλους ερμηνευτές και για την συνέχεια βλέπουμε...

Η Ίρις Καραγιάν είναι χορεύτρια και χορογράφος. Σπούδασε χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα των Παραστατικών Τεχνών και του Πολιτισμού στο Goldsmith's College του Λονδίνου. Έργα της έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 2010 απέσπασε το 1ο βραβείο χορογραφίας Jarmila Jebrakowa στο New Europe Festival. Το έργο MOTHERS επελέγη από το διεθνές ευρωπαϊκό δίκτυο Aerowaves το 2013 και από το δίκτυο Dancenet Sweden το 2014 ενώ έχει παρουσιαστεί σε διάφορα Φεστιβάλ της Ευρώπης. Το ALASKA (2016), παραγωγή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση, παρουσιάστηκε στη Στέγη και στο Dansfabrik, Festival de Brest στη Γαλλία. Το πρόσφατο έργο της με τίτλο MOVING PARTS (MIRfestival 2016) είναι το έναυσμα και η εκκίνηση των MANUAL SOLOS. Διδάσκει xορογραφία στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και πραγματοποιεί το εργαστήρι κίνησης και ήχου για βλέποντες και μη βλέποντες στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος, Χορός χωρίς διακρίσεις, της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση. Συνεργάζεται με καλλιτέχνες του θεάτρου, της μουσικής, του κινηματογράφου και των εικαστικών τεχνών, είναι μέλος του Συνδέσμου Χορού και συμπράττει στο CCP.