Π ί ν α  Μ π ά ο υ ς
χ ο ρ ο θ έ α τ ρ ο  τ ο υ  Β ο ύ π π ε ρ τ α λ

Água

7 , 8, 9 Ιουλίου | Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ( Αίθουσα Τριάντη)

Με το Água μεταφερόμαστε στη Βραζιλία του Ρίο, του Σάο Πάολο αλλά και της Μπαΐα, όπου το νερό και η αέναη κίνηση βασιλεύουν παντού και μετασχηματίζουν τον σκηνικό χώρο σε καθρέφτη των φαντασιώσεών μας, για να προσφέρουν αληθινό καθαρτήριο υμνώντας την ομορφιά και τη χαρά.

Nefés

13 , 14, 15 Ιουλίου | Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ( Αίθουσα Τριάντη)

Ακολουθεί το Nefés, έργο που εμπνεύστηκε η Πίνα Μπάους από την Κωνσταντινούπολη την εποχή του πολέμου με το Ιράκ. Ο τίτλος σημαίνει «ανάσα» στα τουρκικά και πρόκειται για ένα σκίτσο της Πόλης σκοτεινό, που δεν παύει ωστόσο να τραγουδά τη ζωή. Οι αντιθέσεις τιθασεύονται όπως πάντα μοναδικά από την Μπάους, όταν τη στοχαστική θλίψη διαδέχεται το χιούμορ και ο αισθησιασμός, ενώ στο μουσικό χαλί συμπλέκονται τουρκική παραδοσιακή μουσική με ήχους ροκ και Τομ Γουέιτς.

η Τ ρ ί σ α  Μ π ρ ά ο υ ν  κ α ι  η  ό π ε ρ α

Με αφορμή την όπερα Πυγμαλίων – 40 χρόνια Trisha Brown Dance Company

26 και 28 Ιουνίου | Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ( Αίθουσα Τριάντη)

Δεύτερη σημαντική άφιξη στο Φεστιβάλ Αθηνών 2010, με την Trisha Brown Dance Company στην όπερα Πυγμαλίων να γιορτάζει συγχρόνως τα 40 χρόνια της ομάδας της. Η Τρίσα Μπράουν παραμένει αναμφίβολα η σημαντικότερη από τους χορογράφους του αμερικανικού μεταμοντέρνου χορού για πολλούς λόγους: Από το 1970, έτος ίδρυσης της ομάδας της, μέχρι σήμερα έχει εξερευνήσει τα πλέον διαφορετικά χορογραφικά πεδία, από τους εναλλακτικούς χώρους, τις ταράτσες και τους τοίχους σπιτιών στο Σόχο ως την ύστερη έλξη που της άσκησε
η κλασική μουσική από το 1986 και μετά. Το έργο της Man Walking Down the Side of the Building (1970) δεν ήταν άλλο από προπομπός του πρωτοποριακού τρόπου με τον οποίο χρησιμοποίησε το πέταγμα στην παραγωγή Ορφέας του Κλαούντιο Μοντεβέρντι (1998), όπου κατάφερε εμπνευσμένα να ενοποιήσει πλήρως τη μουσική, το λόγο και την κίνηση, δημιουργώντας αυτό που ένας κριτικός της Daily Telegraph του Λονδίνου χαρακτήρισε ως «ό,τι πιο κοντινό στην τέλεια χορευτική όπερα έχω δει ποτέ».
Αν στο Canto/Pianto (1997), που είδαμε το 2008 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, πηγή έμπνευσης ήταν ο Ορφέας του Μοντεβέρντι, τη θέση του παίρνει τώρα ο Ραμώ και το γαλλικό μπαρόκ. Αυτή τη φορά η Τρίσα Μπράουν συμπράττει με τον Ουίλλιαμ Κρίστι και τους Les Arts Florissants για να μάς αποκαλύψει εκ νέου το μοναδικό εύρος της «χορογραφικής της ευφράδειας».

B e n j a m i n  M i l l e p i e d – D a n s e s  C o n c e r  t a n t e s

Αστέρια και σολίστ του Μπαλέτου της Νέας Υόρκης

2 Ιουλίου | Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Mια εκλεκτή ομάδα χορευτών του Μπαλέτου της Νέας Υόρκης υπό τον μπενζαμέν μιλπιέ –πρώτο χορευτή και ιδρυτή-χορογράφο της ομάδας Danses Concertantes (2002)– έρχεται για μια βραδιά με έργα ρεπερτορίου που διαμόρφωσαν το ύφος του αμερικανικού κλασικισμού, αληθινά αριστουργήματα της τέχνης του μπαλέτου στον 20ό αιώνα. Ο 31χρονος Μιλπιέ γεφυρώνει αυτή την παράδοση ως πολλά υποσχόμενος χορογράφος. Οι εξαιρετικοί σολίστ του μεγαλύτερου υπερατλαντικού σχήματος μπορεί να ενσαρκώνουν την τεχνική τελειότητα, θα βρεθούν ωστόσο αντιμέτωποι με το στοίχημα της ποιότητας της ερμηνείας έργων όπως ο Απόλλων μουσηγέτης (1927), εμβληματικό έργο του πρώιμου Ζωρζ Μπαλανσίν σε μουσική Ιγκόρ Στραβίνσκι, ή το Suite of Dances του έτερου μείζονος Αμερικανού χορογράφου Τζερόμ Ρόμπινς σε μουσική Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.

Ερμηνεύουν
Benjamin Millepied, Joaquim De Luz, Sébastien Marcovici, Tyler Angle, Amar Ramasar,
Tiler Peck, Janie Taylor, Jennie Somogyi, Jenifer Ringer, Maria Kowroski

Ομάδα S y s t è m e  C a s t a f i o r e

Stand Alone Zone

16, 17, 18 Ιουνίου | Πειραιώς 260 (Δ)

Μαθητές του Άλβιν Νικολάις, η Marcia Barcellos (Μάρσια Μπαρσελλός, χορογράφος) και ο karl Biscuit (Καρλ Μπισκουί, σκηνογράφος και μουσικός) συμμετέχουν στο κίνημα του νέου γαλλικού χορού αρχικά μέσα από την κολεκτίβα Lolita, ενώ το 1989 ιδρύουν τη δική τους ομάδα.Με πηγαία αίσθηση χιούμορ, ταλέντο, φαντασία και σπάνια εφευρετικότητα, είναι ανοιχτοί στους πειραματισμούς χωρίς σοβαροφανή διάθεση. Για την τελευταία τους δημιουργία
Stand Alone Zone, διασταυρώνονται χορός, ήχος, ψηφιακές τεχνολογίες, κοστούμια, μάσκες και αξεσουάρ, σε μια οπτική ψευδαίσθηση που θυμίζει αλλόκοτο ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων.

J o n a h  B o k a e r

Replica

7, 8, 9 Ιουλίου | Πειραιώς 260 ( Β )

Ο Τζόνα Μπόκαερ ανήκει στη νέα γενιά Aμερικανών χορογράφων με καινοτόμο διάθεση.Πρώην χορευτής του Μερς Κάννινγκχαμ, ακολουθεί τα ίχνη του και ανοίγεται σ’ ένα πεδίο αναζητήσεων γύρω από την κίνηση χρησιμοποιώντας τις νέες τεχνολογίες ως καλλιτέχνης μέσων (media artist). Στη νέα του δουλειά (Replica) συνεργάζεται με τον εικαστικό Daniel Arsham(Ντάνιελ Άρσαμ) και αποπειράται ένα διάλογο ανάμεσα στο χορό, τα εικαστικά και το βίντεο.
Γύρω από έναν λευκό κύβο οι δύο χορευτές –ο Μπόκαερ μαζί με την Judith Sanchez
Ruiz (Τζούντιθ Σάντσεζ Ρουίζ)– εξερευνούν ζητήματα κίνησης, μνήμης και αμνησίας απευθυνόμενοι στις προσλαμβάνουσες του θεατή.

C a t h e r i n e  D i v e r r è s

Blowin’

10, 11, 12 Ιουλίου | Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ( Αίθουσα Σκαλκώτα )

Στην πολυμορφία του γαλλικού χορού η κατρίν ντιβερρές αντιπροσωπεύει την ποιητική της ανησυχίας αφοσιωμένη σε ζητήματα όπως η αναζήτηση του προσωπικού λεξιλογίου, η σχέση με τους ερμηνευτές και με το χώρο, ο στοχασμός πάνω στη θέση του καλλιτέχνη στη σύγχρονη κοινωνία. Με σπουδές στη σχολή Mudra του Μπεζάρ, συναντά τον Bernardo Montet (Μπερνάρντο Μόντε) με τον οποίο αποτελούν χορογραφικό δίδυμο ως το 1998. Μεταξύ 1994 και 2008 υπήρξε διευθύντρια του Εθνικού Χορογραφικού Κέντρου της Ρεν και της Βρετάνης, ενώ καθοριστικό ρόλο έπαιξε στο λεξιλόγιό της η μαθητεία πλάι στον Καζούο Όνο στην Ιαπωνία. Στο Blowin’ επιλέγει να διερευνήσει την ελεύθερη άμεση σχέση του χορού με τη μουσική και, αντί να χρησιμοποιήσει χορογραφία και σύνθεση, δίνει προτεραιότητα στη στιγμή και στους ερμηνευτές, ευνοώντας τον αυτοσχεδιασμό.

Η ελληνική χορευτική σκηνή και η πρόκληση της δημιουργίας

το Φεστιβάλ Αθηνών σε πείσμα των καιρών επενδύει και επιμένει στη νέα δημιουργία. Μακριά από εφησυχασμούς και με κοινό παρονομαστή το ταλέντο και το πάθος τους για το χορό, νέοι καλλιτέχνες από διαφορετικές γενιές συνοψίζουν το credo ότι τα σύνορα υπάρχουν για να διασχίζονται.

3 & 4 Ιουλίου | Πειραιώς 260 ( Β )

Ο Γιάννης Μανταφούνης, ο Fabrice Mazliah (Φαμπρίς Μαζλιά) και η May Zarhy (Μέυ Ζάρυ) πρωτοσυναντήθηκαν στην ομάδα του Ουίλλιαμ Φορσάιθ. Κατάγονται από διαφορετικές χώρες και συνυπογράφουν το Zero.

12 & 13 Ιουλίου | Πειραιώς 260 ( Β )

Η Κατερίνα Παπαγεωργίου (adLibdances), που από το 2007 ζει και εργάζεται στο Βερολίνο, καταθέτει την ολοκαίνουργια δουλειά της Oh! Deep sea-corpus I που εμπνέεται από την Οδύσσεια.

30 Iουνίου & 1 Ιουλίου | Πειραιώς ( Aποθήκη)

Η Μαριάννα Καβαλλιεράτου, με μακρόχρονη θητεία πλάι στον Μπομπ Ουίλσον, προχωρεί στην πρώτη χορογραφική της απόπειρα, Moment, ένα ντουέτο που παίζει με τον αμφίφυλο εαυτό μας.

10 & 11 Ιουνίου | Πειραιώς 260 ( Β )

Τέλος, η Μαρία Κολιοπούλου υπογράφει το έργο [πράξη 8] Singularity για την ομάδα σύγχρονου χορού Πρόσχημα