Displaying items by tag: ένα ταξίδι

Ενα δάσος από κολώνες κυκλωμένο με καθρέφτες. Καθρέφτες που θυμίζουν στον θεατή ότι τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Μια οθόνη διάφανη που πάνω της σπάνε τα κύματα. Από μέσα της μας κοιτάζει μια ομάδα ανθρώπων, έτοιμη να πάει ταξίδι. Ενα ταξίδι στα τοπία, στον κόσμο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η στιγμή που όλοι περιμένουμε.

Η νέα παραγωγή του Μπαλέτου της Λυρικής Σκηνής «Ταξίδι στην αιωνιότητα», σε χορογραφία του καλλιτεχνικού της διευθυντή Ρενάτο Τζανέλα και μουσική του Bίλα Λόμπος και της Ελένης Καραΐνδρου, ολοκληρώνει τις παραστάσεις της αυτή την Τετάρτη (20/3). Βρέθηκα μια καθημερινή στο κατάμεστο θέατρο «Ολύμπια». Ο περισσότερος κόσμος, μόνιμοι θεατές παραγωγών της Λυρικής αλλά και ομάδες θαυμαστών του Θόδωρου Αγγελόπουλου και της Ελένης Καραΐνδρου, περιμένει το δεύτερο μέρος της βραδιάς, το κατ’ εξοχήν «Ταξίδι στην αιωνιότητα», χορογραφία βασισμένη ελεύθερα σε ταινίες του Αγγελόπουλου σε σκηνικά και κοστούμια της κόρης του Κατερίνας Αγγελοπούλου.

Το πρώτο μέρος, έργο του Τζανέλα στη σύνθεση του Bίλα Λόμπος «Μπαχιάνας μπραζιλέιρας», περνάει με την αίσθηση του «άχρωμου», έτσι μου το περιγράφει η κυρία που κάθεται δίπλα μου, σταθερή θαμώνας του «Ολύμπια», κάνοντας στο διάλειμμα σχόλια για άλλες παραστάσεις του θεάτρου. Τις έχει δει όλες, παρακολουθεί χρόνια τη Λυρική, είναι απαιτητική, φανερά έχει γούστο. Ανυπομονεί όπως και οι υπόλοιποι, κι εγώ μαζί, για την ανατροπή στην ατμόσφαιρα που θα φέρει το δεύτερο μέρος.

Ακριβώς δίπλα μου από την άλλη πλευρά κάθεται η εξάχρονη κόρη μου, το μοναδικό μικρό παιδί στην αίθουσα, που τραβάει την προσοχή («σου αρέσει το μπαλέτο; κάνεις μπαλέτο;», ρωτάει μια κυρία στην μπροστινή σειρά· «μάλλον θέλει να κοιμηθεί», λέει ο άνδρας πίσω μας όταν τη βλέπει να γέρνει πάνω μου κάποια στιγμή· ίσως δεν ήταν τόσο καλή η ιδέα της μύησης σε ένα μπαλέτο εμπνευσμένο από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο σε μια τόσο μικρή ηλικία, πάντως το τελικό σχόλιό της ήταν θετικό...).

«Θα υπάρξουν πολλοί που θα μιλήσουν για “αφιέρωμα”. Αυτό όμως είναι λάθος, γιατί δεν μπορείς να κάνεις αφιέρωμα σε έναν κινηματογραφιστή με μια παράσταση χορού. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πεις ένα μεγάλο ευχαριστώ σε κάποιον που σε ενέπνευσε και συνεχίζει να σε εμπνέει, κι αυτό κάνω», σημειώνει στο πρόγραμμα που συνοδεύει την παράσταση ο Ρενάτο Τζανέλα.

Ο χορογράφος και καλλιτεχνικός διευθυντής του μπαλέτου παρακινήθηκε να δημιουργήσει ένα έργο βασισμένο στη μουσική της Ελένης Kαραΐνδρου από τον διευθυντή της Λυρικής, Μύρωνα Μιχαηλίδη. Με τους συνεργάτες του έφτιαξε έναν κήπο. Μέσα σε αυτόν τον κήπο βρίσκονται οι ερμηνευτές που αποτελούν τη βάση του έργου και ένα δέντρο το οποίο περιστοιχίζεται από καθρέφτες και κολώνες. Με κάθε νέα τοποθέτηση των ερμηνευτών στον χώρο, όλα αλλάζουν και βλέπεις τα πράγματα από μια νέα οπτική. Η σκηνογράφος της παράστασης, η Κατερίνα Αγγελοπούλου, έμπειρη στο θέατρο, έχει κάνει εκπληκτική δουλειά επινοώντας ένα σκηνικό που λειτουργεί σαν ψευδαίσθηση.

Πάντως, το πιο όμορφο στην παράσταση «Ταξίδι στην αιωνιότητα» είναι οι ίδιοι οι χορευτές. Δεν είναι εύκολο να είσαι χορευτής σε ένα μπαλέτο στην Ελλάδα με τα χίλια προβλήματα που αντιμετωπίζει, τη γνωστή δημοσιοϋπαλληλική κατάσταση που, ναι μεν έχει αλλάξει πολύ, παραμένει όμως σταθερή σε πολλά σημεία, σε ένα καθεστώς όπου εκ των πραγμάτων μπορεί για χρόνια να κάνεις ελάχιστες παραστάσεις τον χρόνο σε σχέση με συναδέλφους σου στο εξωτερικό.

Παρ’ όλα αυτά, οι καλλιτέχνες του Μπαλέτου της Λυρικής Σκηνής είναι στην καλύτερή τους φόρμα, επιβιώνουν και τους βγάζουμε το καπέλο. Η κίνησή τους έχει εξελιχθεί, έχει ανοίξει, έχει πλατύνει, έχει διευρυνθεί ώστε τα σώματά τους να χορεύουν όχι μόνο κλασικό μπαλέτο αλλά και πιο σύγχρονο, μοντέρνο χορό. Νιώθεις πως μπορούν πια, ως προς την ερμηνεία και την παρουσία τους επί σκηνής, να ανταγωνιστούν επάξια ένα ευρωπαϊκό μπαλέτο αντίστοιχο με το δικό τους.

Την επιλογή των κομματιών για το δεύτερο μέρος της βραδιάς έκανε η ίδια η Ελένη Καραΐνδρου, την οποία βλέπουμε στο διάλειμμα να ακολουθεί δημοσιογράφους για συνέντευξη, ενώ στο φινάλε της παράστασης αποθεώνεται περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους συντελεστές. Λογικό, αφού η μουσική της δίνει την αληθινή ατμόσφαιρα, το στίγμα του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Με τα δικά της λόγια η συνθέτρια που συνέδεσε το όνομα και το έργο της με τον σκηνοθέτη εκφράζεται στη συνέντευξη που έδωσε στη Μαρία Κατσουνάκη δημοσιευμένη στο πρόγραμμα. Εγκαταλείπουμε το θέατρο με την αίσθηση που καταφέρνει να μεταδώσει η μουσική της ακόμα και σε όσους δεν γνώρισαν σε βάθος τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου ή τον ίδιο τον καλλιτέχνη. «Δεν έχω σκεφτεί ούτε μια στιγμή ότι δεν είναι εδώ ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Για μένα είναι παρών με τη σκέψη, με το γέλιο του, με τις κρίσεις του για την πολιτική, για τα πράγματα, για τους ανθρώπους. Εχω δώσει συναυλίες στο εξωτερικό, προσκεκλημένη σε εκδηλώσεις μνήμης για τον Θόδωρο. Είμαι κοντά του, πολύ κοντά του».

της Σάντρας Βούλγαρη

Πηγή :http://www.kathimerini.gr/

2013-03-21