Τo 2008 έγινε το talk of the town με τη συμμετοχή της στη «Μήδεια (2)» του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο Φεστιβάλ Αθηνών και πέντε χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 2013, προσκλήθηκε από τον Μπομπ Γουίλσον να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις για την επέτειο των 20 ετών λειτουργίας του Watermill Center. Εκεί, παρουσίασε το σόλο με τις καρέκλες από τη «Μήδεια», ενθουσιάζοντας τους θεατές, ανάμεσα στους οποίους ήταν προσωπικότητες όπως οι: Μαρίνα Αμπράμοβιτς, Γουινόνα Ράιντερ, Λουσίντα Τσάιλντς, Lady Gaga κ.ά.Ο λόγος για τη χορεύτρια Ευαγγελία Ράντου, που έχει ήδη στα σκαριά ακόμη μία συνεργασία με τον κορυφαίο αμερικανό σκηνοθέτη. Όπως η ίδια εξηγεί: «Το περασμένο καλοκαίρι, ο Ουίλσον με κάλεσε ξανά στο Watermill, αυτή τη φορά για να συμμετέχω μαζί με τη Μαρία Ναυπλιώτου στις πρόβες για μια παραγωγή που θέλει να σκηνοθετήσει ο ίδιος και να χορογραφήσει η Τσάιλντς πάνω στο έργο του Μπαχ. Σε αυτό το πρώτο εργαστήρι που κάναμε τότε ήταν μαζί μας και ο Μιχάλης Θεοφάνους. Το συγκεκριμένο πρότζεκτ δρομολογείται για το 2017, βρίσκεται σε πολύ αρχικό στάδιο και ο προσωρινός τίτλος του είναι "The Bach project"». Ενθυμούμενη την εμφάνισή της στο Watermill, αναφέρει: «Ήταν για εμένα μία πολύ ξεχωριστή εμπειρία. Μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τον Ουίλσον και τον τρόπο που δουλεύει, να εμπνευστώ από τη δημιουργικότητα των ανθρώπων και του χώρου, να μάθω καινούρια πράγματα και να ξανακάνω το σόλο με τις καρέκλες από τη "Μήδεια (2)" του Παπαϊωάννου σε μια τελείως διαφορετική συνθήκη από εκείνη του θεάτρου».
Αυτήν την περίοδο η Ευαγγελία Ράντου βρίσκεται στο Μπακού, συμμετέχοντας στη χορογραφική ομάδα για την τελετή έναρξης των Ευρωπαϊκών Αγώνων, Baku 2015, την οποία σκηνοθετεί ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Μαζί της βρίσκονται άλλοι δεκαοκτώ έλληνες χορευτές και η Κατερίνα Παπαγεωργίου, που έχει αναλάβει τη χορογραφική επιμέλεια. «Είναι ένα μεγάλο πρότζεκτ, που φέρνει μνήμες από την προετοιμασία μας κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Μας συμβαίνει ακριβώς έντεκα χρόνια μετά, κι αυτό για μένα είναι ιδιαίτερα συγκινητικό», τονίζει και συνεχίζει, αποκαλύπτοντάς μας τι έπεται μετά την αναχώρησή της από το Μπακού στα μέσα Ιουνίου: «Ο πρώτος στόχος είναι διακοπές! Ευελπιστώ να περάσω το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού σε κάποια παραλία και από Σεπτέμβριο ξανά δουλειά. Θα ξεκινήσω πρόβες για τη νέα παραγωγή της χορογράφου Alexandra Waierstall που θα κάνει πρεμιέρα στο Tanzhaus του Ντίσελντορφ μέσα στο φθινόπωρο. "A city seeking its bodies" είναι ο τίτλος της και πραγματοποιείται σε συνεργασία με τον γερμανό συνθέτη Hauschκa (Volker Bertelmann) και την εικαστικό Μαριάννα Χριστοφίδη. Ερευνά τη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον και σαν σημείο αφετηρίας έχει τη νεκρή ζώνη της πόλης της Λευκωσίας, καθώς κι άλλων ανά τον πλανήτη εγκαταλελειμμένων πόλεων. Αποτελεί συμπαραγωγή του Tanzhaus , Dance Ireland , Dance Gate Nicosia Cyprus και πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Garage Performing Arts Center». Αυτός είναι και ο χώρος τέχνης, τον οποίο ίδρυσε τον Δεκέμβριο του 2012 η Ευαγγελία μαζί με την αδελφή της, Μαίρη Ράντου, στην Κέρκυρα. «Σκοπός του Garage καταρχήν είναι η υποστήριξη καλλιτεχνών μέσω του προγράμματος residency, παρέχοντάς τους τη συνθήκη για έρευνα και δημιουργία. Αυτό πρακτικά σημαίνει τη δωρεάν παραχώρηση του χώρου για πρόβες και έρευνα καθώς και τη δυνατότητα παρουσίασης της δουλειάς τους και ανταλλαγής απόψεων με την τοπική κοινωνία, μέσω παραστάσεων, σεμιναρίων και διαλέξεων», εξηγεί και προσθέτει: «Στα δύο και κάτι χρόνια λειτουργίας του, έχει φιλοξενήσει δεκαπέντε καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, στα πλαίσια του προγράμματος residency, καθώς και τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Breaking Borders για νέους δημιουργούς, ο οποίος βρίσκεται υπό την αιγίδα του Ευρωπαϊκού προγράμματος Art in (E) Motion. Επίσης, έχουμε οργανώσει στο χώρο του παραστάσεις και σεμινάρια με δέκα Έλληνες δημιουργούς, παρουσιάζοντας τις δουλειές τους». Για να καταλήξει, τελικά ότι: «Επειδή το Garage δεν επιχορηγείται από κάποιο φορέα, το γεγονός αυτό φρενάρει δυστυχώς την επιθυμία μας να διοργανώσουμε περισσότερα ή και μεγαλύτερα πράγματα. Είναι σημαντικό όμως το ότι έχουμε τη στήριξη των ανθρώπων του νησιού, οι οποίοι εκδηλώνουν έντονο ενδιαφέρον για τη διαδικασία παραγωγής και παρουσίασης μιας παράστασης κι αυτό είναι πολύτιμο. Μας είναι αρκετό για να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας και τελικά να φτάσουμε εκεί που επιθυμούμε... Απλά πρέπει να κάνουμε ένα βήμα τη φορά!»
Πηγή: tospirto.net