Review

Η έρευνα του χορού έχει αναπτυχθεί κυρίως τον 20ό αι. ως αναγκαιότητα προκειμένου οι ερευνητές του χορού να περιγράψουν, να αναλύσουν, να ερμηνεύσουν και να αξιολογήσουν - και να επαναξιολογήσουν με συγκεκριμένες μεθόδους και κριτήρια σε γραπτό λόγο την πρακτική φύση του χορού. Ο χορός έχει ως κύριο μέσο έκφρασης το σώμα, το οποίο προϋποθέτει την τρισυπόστατη ολότητα του ανθρώπου: πνεύμα-σώμα-ψυχή. Η πράξη του χορού συνίσταται σε εγκεφαλικές διεργασίες, τεχνικές και εκφραστικές δεξιότητες του σώματος, κατανόηση του εαυτού κατά την ερμηνεία της χορευτικής κίνησης, στον χρόνο και στον χώρο. Υπ' αυτή την έννοια ο χορός «προσφέρει ένα μοναδικό τρόπο κατανόησης του κόσμου». Στη χορογραφία ο δημιουργός εκφράζει την αντίληψή του για το σώμα, την τεχνική, το φύλο, την αισθητική, τις κοινωνικές και πολιτισμικές αξίες και, μέσω των επιλογών του, «θεωρητικοποιεί τη σωματικότητα», ενώ ο μελετητής του χορού «θεωρητικοποιεί τι είναι χορός» μέσω της θεωρητικής έρευνας. Σημαντικό, στην περίπτωση του χορού, είναι ότι αμφότερες οι επιδιώξεις αυτές των επαγγελματιών ως παράλληλες μορφές έρευνας δεν λειτουργούν ανεξάρτητα, αλλά βρίσκονται σε συνεχή συνομιλία και, κατ' αυτόν τον τρόπο, πληροφορούν η μία την άλλη αμοιβαία. Συνεπώς, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι «η συγγραφή αποτελεί τη μετάφραση του χορού». [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)