|
Συνέντευξη στον Παναγιώτη Κούστα
Το χορευτικό μου ταξίδι περιλαμβάνει Κρατική Σχολή Χορού, πρωινό γαλάζιο του ουρανού στη Νέα Υόρκη και το Σαν Φραντσίσκο, βλέμμα μέλους τρομοκρατικής οργάνωσης, ομάδα χορού «Λάθος Κίνηση» σαν να προκαλώ τη μοίρα, επιχορηγήσεις, τέρατα μέσα στο στήθος, μικρούς θριάμβους, βραβεία χορογραφίας, στούντιο, διδασκαλία σε πανεπιστήμια, λίπος ολόγυρα, μαθητές που γίνονται χορευτές-χορογράφοι-συνάδελφοι και επιστρέφουν την έπαρση που είχα όταν ξεκινούσα. Πέρυσι αποπειράθηκα να φτιάξω ένα έργο με χορευτές από την ΠΓΔΜ. Στάθηκε αδύνατο. Έτσι, οδηγήθηκα στον Ρήγα Βελεστινλή και το όνειρό του. Ταξίδεψα στα Βαλκάνια. Η επαφή μου με μια χαμένη και παραιτημένη γενιά καλλιτεχνών επιβεβαίωσε την απόφασή μου να προσκαλέσω πέντε χορευτές από άλλες βαλκανικές χώρες να συναντηθούν με πέντε Έλληνες.
Προσπάθησα να φέρω τους χορευτές μέσα στο τοπίο των ιδεών που με ενδιαφέρει. Ξεκινήσαμε από τον «Θούριο» – τις λέξεις, τα ρήματα, τα μέρη του σώματος. Μετά οι χορευτές σχημάτισαν με τα σώματα τους απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: Τι είναι πατρίδα; Τι μας καταπιέζει σήμερα; Για τι θα προτιμούσαμε να ζήσουμε έστω μια ώρα από σαράντα χρόνια ζωής χωρίς αυτό; Από την παράσταση «Πρώτη Κατοικία» στα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας έως την «Ανάκριση» στα κελιά των Γερμανικών δυνάμεων κατοχής στην Πλατεία Κοραή και το «Χωρίς στίγμα» στο Νοσοκομείο Σωτηρία, με ενδιαφέρει να παρουσιάζω έργα σε τόπους φορτισμένους με μνήμη. Το Πολεμικό Μουσείο έχει συγκλονιστικά εκθέματα που υπερβαίνουν την αναπαράσταση. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι δεν οδηγεί το θεατή στο να απαντήσει το πρωταρχικό και απλό ερώτημα: Τι κάνει τους ανθρώπους να δίνουν τη ζωή τους για ένα σκοπό; Μετά, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε σε άλλα ερωτήματα όπως το γιατί θα πολεμούσαμε σήμερα, τι μας καταπιέζει, τι μας ενώνει…
Πηγή: Faq |
