Μια χορεύτρια στο Παλάτι
της Κάτιας Αρφαρά
Την Αποστολία Παπαδαμάκη τη συναντήσαμε πρώτη φορά στην Αμβέρσα τον περασμένο Απρίλιο, στις πρόβες που έκανε ο Γιαν Φαμπρ για την «Ιστορία των δακρύων», τη νέα του μεγάλη παραγωγή που «άνοιξε» το φετινό Φεστιβάλ της Αβινιόν στο Παλάτι των Παπών.
|
στο «Είμαι αίμα». Ηταν το πρώτο «μέρος» της δουλειάς
του Φαμπρ πάνω στη ρευστότητα του ανθρώπινου σώματος
που επαναλήφθηκε με επιτυχία φέτος στο Παλάτι των Παπών.
*«Το "Είμαι αίμα"», μας εξήγησε στο διάλειμμα μιας πρόβας στην Αβινιόν, «φθάνει το σώμα στα όριά του, έχει έναν πολύ γρήγορο ρυθμό. Η "Ιστορία των δακρύων" φθάνει στα όριά της την ψυχή. Απαιτεί μεγαλύτερη αυτοπειθαρχία
και ωριμότητα από τον περφόρμερ -δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε όλοι πάνω από τριάντα. Κατά 50% πρέπει να είμαστε εντελώς πρακτικοί και να μεταφέρουμε με προσοχή τα γυάλινα δοχεία στη σκηνή (σ.σ.: Η παράσταση μας μεταφέρει σε ένα αναγεννησιακό εργαστήρι φυσητού γυαλιού) και κατά 50% να βρισκόμαστε σε "έκσταση". Είναι πολύ δύσκολο αλλά πολύ ενδιαφέρον».
Διπλή λοιπόν η συνεργασία της Αποστολίας Παπαδαμάκη με τον Γιαν Φαμπρ, διπλή και η εμφάνισή της στην Αυλή, έναν από τους πλέον «ιερούς» θεατρικούς χώρους της Ευρώπης. «Είναι υπέροχο να παίζεις στο Παλάτι των Παπών, μπροστά σ' ένα κοινό που βλέπει χρόνια τώρα όλα τα μεγάλα ονόματα. Δεν με πείραξαν οι αντιδράσεις στην "Ιστορία των δακρύων". Το αντίθετο. Δείχνει ότι το κοινό είναι ζωντανό. Στην Ελλάδα αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ γιατί αποτελεί ταμπού».
Στην Ελλάδα γνωρίζουμε την Αποστολία Παπαδαμάκη μέσα από τη δουλειά της με την ομάδα χορού «sinequanon», τις συνεργασίες της στο θέατρο και στην όπερα, τη χορογραφία της «Συνέργια» για την τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας αλλά και την ομάδα χοροθεάτρου «quasi stellar» που ίδρυσε το Σεπτέμβρη του 2002. Το «τρίπτυχο» «Human Female study», «Male study» και «Hermaphrodite» που χορογράφησε με αυτή την ομάδα περιοδεύει αυτό το καλοκαίρι στην Ευρώπη και τη Βραζιλία για να παρουσιαστεί τον ερχόμενο Οκτώβρη στο νέο κτίριο του Μουσείου Μπενάκη στην Πειραιώς.
*«Η συνεργασία μου με τον Γιαν ξεκίνησε τη στιγμή που άφηνα τη "sinequanon" και πήγαινα προς έργα περισσότερο προσωπικά, με μεγαλύτερο ρίσκο. Εκείνος με βοήθησε πολύ να ξεπεράσω το θέμα της "ταυτότητας", να απαλλαγώ με άλλα λόγια από την εικόνα που θεωρούμε ότι πρέπει να έχει ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα. Το όραμά του είναι ανθρωποκεντρικό, αφορά την ανθρωπότητα. Ωστόσο δεν έχουμε να κάνουμε με έναν "καταραμένο" καλλιτέχνη. Λατρεύει τη ζωή, τις γυναίκες, το ποτό, είναι πολύ ανοιχτός και γενναιόδωρος με τους συνεργάτες του. Οι ιδέες που υπηρετούν το όραμά του μπορεί να έρθουν ακόμα και από τον τεχνικό. Από την άλλη, είναι σαφές πως όταν συνεργάζομαι με τον Γιαν παύω να είμαι δημιουργός, είμαι περφόρμερ. Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη φτιάχνουν περφόρμερ και όχι χορευτές. Στην Ελλάδα εξακολουθούμε να επιμένουμε στον λεγόμενο "κινητικό χορό", φοβόμαστε να αναπτύξουμε τη δική μας "γλώσσα". Κι ας μην αρέσει, κι ας μην πάρουμε την επιχορήγηση».